Les petits enfants du siècle door Christiane Rochefort

Les petits enfants du siècle, Christiane Rochefort

De titel van het verhaal is Les petits enfants du siècle, de schrijfster is Christiane Rochefort. Het verhaal is geschreven is 1961, maar in 1999 opnieuw uitgegeven in de Merles Blanc serie. Het is een roman met als belangrijkste onderwerp liefde. Het verhaal speelt zich vooral af in een volkswijk in Parijs rond 1955.

De hoofdpersonen in dit boek zijn Josyane, Guido en Philippe. Josyane is een meisje uit een arbeidersgezin dat zonder liefde opgroeit. Haar ouders hebben alleen maar kinderen om kinderbijslag te krijgen. Naarmate ze ouder wordt, wordt ze steeds rebelser, ze gaat zich steeds meer afzetten tegen de maatschappij. Guido is een Italiaanse bouwvakker die voor een opdracht in Parijs is. Hij is 30 jaar. Hij krijgt een relatie met Josyane, die veel jonger is. Hij is een lieve man die Josyane de liefde en het geluk geeft dat ze altijd gemist heeft. Philippe is een tv-monteur van wie Josyane uiteindelijk zwanger raakt en met wie zij trouwt. Hij is net zoals de ouders van Josyane, dus door hem krijgt ze uiteindelijk toch het leven waar ze zich altijd tegen verzet heeft. Philippe is een burgerlijke man en heeft nooit problemen gehad met de maatschappij.

Het boek gaat over Josyane. Ze woont met haar familie in een arbeiderswijk in de buurt van Parijs. Haar ouders hebben alleen kinderen genomen voor de kinderbijslag en ze maken zich niet echt druk om de kinderen zolang ze maar stil zijn en ze geen last van ze hebben. Josyane groeit op in een liefdeloze omgeving. Niemand houdt echt van haar en ze moet zichzelf maar vermaken. Ze vindt het fijn om ’s nachts aan haar huiswerk te zitten, het is dan bijna helemaal stil en rustig en ze heeft eindelijk eens tijd voor zichzelf. Josyane vindt het ook fijn om met haar broertje Nicolas te praten en om naar de supermarkt te wandelen. Op een keer komt ze onderweg Guido tegen. Een Italiaanse bouwvakker met wie ze een relatie begint. Voor het eerst in haar leven voelt ze zich vrij en gelukkig, maar dat is maar van korte duur, want als Josyane van haar vakantie terug komt is Guido weg, omdat hij aan een ander bouwproject moest gaan werken. Josyane gaat op zoek naar haar verloren geluk door bij allerlei jongens op de één of andere manier een scooter te leen te krijgen om Guido te zoeken. Josyane zet zich steeds meer af tegen de maatschappij en haar ouders. Ze gaat met iedereen naar bed en spot met de echtgenotes van sommige mannen waarmee ze naar bed is gegaan. Op een gegeven moment geeft ze het op en zoekt niet langer naar Guido. Ze stort in door alle ellende in haar liefdeloze leven. Ze moet het leven maar accepteren zoals het is en dat doet ze uiteindelijk dan maar. Dan ontmoet zij Philippe (een televisiemonteur) die dicht bij haar in de buurt woont. Hij zegt haar dat hij van haar houdt en ze worden op elkaar verliefd. Josyane raakt zwanger en ze gaat trouwen met Philippe. Ze willen een flatje gaan huren, dat ze waarschijnlijk net kunnen betalen als ze wat geld lenen en de kinderbijslag ervoor gebruiken. Je ziet aan het einde van het boek dat Josyane dus eigenlijk net zo is geworden als haar ouders en er niet in geslaagd is los te breken van deze cirkel.

Ik vond het een mooi verhaal, maar wel jammer dat het uiteindelijk zo afloopt, want dan heeft alles wat ze in het boek gedaan heeft dus eigenlijk geen nut gehad, omdat ze toch hetzelfde leven gaat leiden als haar ouders waar ze zich de hele tijd zo tegen afgezet heeft.

Het belangrijkste onderwerp van het boek is de liefde van Josyane voor Guido, want doordat ze hem tegen komt, krijgt ze door dat er zoiets als liefde bestaat en dat het normaal is om dat te krijgen en daardoor gaat ze zich zo tegen haar ouders afzetten. De titel van het boek is Les petits enfants du siècle. Dit betekent de kinderen van de eeuw. Dit past goed bij het boek, omdat het gaat over de kinderen in de eeuw na de tweede oorlog, waarin Frankrijk weer helemaal opgebouwd moet worden. In deze eeuw werden de kinderen erg onderdrukt door de maatschappij en daar gaat het boek over.

Aan het begin van het boek weet Josyane niet wat liefde is, omdat ze dit nooit heeft gekregen van haar ouders. Haar ouders hebben haar alleen voor de kinderbijslag. Aan het eind van het boek heeft Josyane liefde gekregen van eerst Guido en daarna Philippe. Maar ze is uiteindelijk in dezelfde situatie terechtgekomen als haar ouders, hoewel ze tijdens het verhaal steeds duidelijk maakt dat ze zich hier tegen probeert te verzetten. In de loop van het verhaal gebeuren er veel dingen, zoals het kwijtraken van Guido, de zoektocht naar Guido, het verzetten tegen de maatschappij en het tegenkomen van Philippe met wie ze uiteindelijk trouwt. Dit laatste zorgt ervoor dat ze toch weer in dezelfde situatie terechtkomt.

Het verhaal is heel herkenbaar, want iedere jongere verzet zich tegen de maatschappij en vooral tegen zijn ouders. Ze vinden allemaal dat hun ouders het fout doen en dat ze het zeker anders gaan doen dan hun ouders. Maar uiteindelijk komen ze allemaal toch wel ongeveer in dezelfde situatie terecht, omdat dat vertrouwd is en omdat de meeste mensen zo leven.

Na het lezen van dit verhaal ben ik me er bewust van geworden dat iedereen wel zegt dat ze het helemaal anders gaan doen dan hun ouders, maar dat het uiteindelijk toch zo uitkomt dat ze ongeveer hetzelfde burgerlijke leven gaan krijgen als hun ouders. En dat vind ik eigenlijk jammer.

De leukste persoon uit het verhaal vind ik Guido, omdat hij ervoor zorgt dat Josyane liefde leert kennen en dat ze er achter komt dat er nog een ander leven bestaat dan het leven wat ze tot nu toe onder dwang van haar ouders heeft geleid. Daardoor vind ik hem een lieve man.