The growing pains of Adrian Mole door Sue Townsend

A2.

De titel kan op twee manieren geïnterpreteerd worden: groeipijnen of groeiende pijnen. Ik wist dus eerst niet precies welke van de twee bedoeld werd, maar nadat ik het boekje gelezen had, bleek dat het eigenlijk op hetzelfde neerkwam: Adrian is in de puberteit, vandaar groeipijnen, en zijn persoonlijke problemen groeien, vandaar groeiende pijnen.

B2.

- Pandora maakt het uit met Adrian: Dit vond ik grappig, want in de brief waarin Pandora het uitmaakt, klinkt ze alsof ze 35 is in plaats van 15
- De moeder van Adrian blijkt zwanger: Het leukste hieraan was dat Adrian zelfs na alle hints van zijn ouders nog niet doorhad dat zijn moeder zwanger was
- Adrian’ vriend Nigel probeert te beslissen of hij homo, hetero of bi wil zijn: Dit is typerend voor Nigel, hij wil alles doen zolang het maar anders en opvallend is

B5.

De hoofdpersoon uit het boek is natuurlijk Adrian Mole. Adrian is een typische 15-jarige. Hij maakt zich dus enorm veel zorgen over zijn pukkels (‘I’ve got thirty-eight spots!’), het feit dat hij de enige maagd in zijn klas is, en over zijn grote liefde, Pandora Braithwaite.
Adrian is super naïef, zo heeft hij pas door dat zijn moeder zwanger is als zij het hem vertelt, terwijl er toch duidelijke tekenen waren dat ze zwanger was (zijn ouders vragen hem of hij nog een broertje of zusje zou willen hebben, er komen mysterieuze telefoontjes van De Kliniek). Hij vindt zichzelf een vreselijk intellectueel persoon, omdat hij veel leest en gedichten schrijft. Maar eigenlijk leest hij helemaal niet van die intellectuele boeken en zijn gedichten slaan vaak nergens op…

C1.

Ik kan dit boek aanraden aan klasgenoten want het is erg grappig. Er gebeuren soms verdrietige dingen, maar door Adrian’s droge commentaar overal op is het gewoon hilarisch. Wat ook een voordeel is, is dat het zonder het eerste deel gelezen kan worden.

C2.

Ik verwachtte een erg grappig boek, omdat ik deel 1 ook al had gelezen en dat was erg leuk. Deze verwachting kwam ook uit, dit deel was minstens zo leuk als het eerste.

Favoriete passage:

Adrian vraagt zijn ouders hoe hun favoriete zoon zou zijn geweest, en zijn moeder antwoordt:
Hij zou naar een school voor hoogbegaafde kinderen zijn gegaan. Hij zou meisjes en vrouwen al op vroege leeftijd fascineren en hij zou mensen verbazen door zijn slimme commentaren. Hij zou niet seksistisch, niet racistisch en niet leeftijdsdiscriminerend zijn en zijn beste vriend zou een oude Afrikaanse vrouw zijn.
Zo gaat zijn moeder nog een tijdje verder. Ik vond dit erg grappig, omdat op een vraag als ‘Hoe zou je favoriete zoon zijn geweest?, je als ouder toch eigenlijk geen ander antwoord mag geven dan:‘Jij bent onze favoriete zoon.’ Het is daarom ook behoorlijk grof van Adrian’s moeder om precies de dingen op te noemen die Adrian niet is.