The fifth child door Doris Lessing

Waar en wanneer speelt het verhaal zich af?:

Het verhaal speelt zich af in de buurt van Londen in een groot Victoriaans huis. En het verhaal speelt zich af in 1965/1966 – 1986/1987 dat is de periode waar David en Harriet elkaar ontmoeten en de tijd dat ben 12 wordt.

Korte introductie hoofdpersonen:

Harriet :De moeder van de vijf kinderen, Ze probeert om haar kinderen zo goed als mogelijk op te voeden maar nadat het vijfde kind is geboren zijn er geen vijf kinderen meer maar een.

David: De vader van de vijf kinderen. Ben vertrouwt David niet en andersom.

Ben: Het vijfde kind, geboren in 1974 als een ongeluk. Hij is een monster en is daarom in een instituut gezet, maar Harriet neemt hem terug en langzaam wordt hij een crimineel.

John: Een jonge man die helpt in de tuin, Ben vind hem heel erg aardig en ze doen veel samen.

Derek: Een vriend van Ben, samen met Ben en nog wat vrienden doen ze criminele dingen.

Titelverklaring:

Het gaat over het vijfde kind in de familie Lovatt. Ze wilde eigenlijk nog wachten met een kind maar toch kwam er een vijfde het was een ongeluk. Tijdens de zwangerschap merkt Harriet al dat Ben anders is dan de andere. Eenmaal geboren verstoord hij het gelukkige gezin.

Thema:

Het thema is dat onze maatschappij moeite heeft met het omgaan met bepaalde types mensen die in haar midden leven, dat sommige problemen niet opgelost kunnen, dat geluk niet is wat je kan kopen dat weg naar onheil soms niet omkeerbaar kan zijn.

Literaire kenmerken: genre, stroming
Het is een thriller met bijna geen flashback.

Eigen mening:

Ik vond het een heel goed boek. Het was wel een beetje eng en daardoor kan ik het haast niet wegleggen. Sommige stukken begreep ik niet maar doordat ik het Nederlands talige boek er naast had begreep ik ze dan weer wel. D. Lessing heeft het duidelijk geschreven en niet echt moeilijke woorden gebruikt. Ik vond het leuk om te lezen.

Fragment: (minimaal ½ pagina):

She got there about eight. The children would be sitting around the kitchen table. And David would be with them: he would not have gone to work.With Ben a mound of blankets in her arms, his face covered, she went into the living-room, and looked over the low wall to where they all sat around the big table. Luke. Helen. Jane. Little Paul. And David, is face set angry, And very tired.She remarked, ‘They were killing him,’ and saw that David would not forgive her for saying this in front of the children. All showed fear.She went straight up the stairs to the big room and through it to ‘the baby room’, and put Ben on the bed. He was waking up. And then it began, the fighting, the heaving, the screaming. Again he was on the floor, rolling around on it; and again he flexed and bent and thrashed, and his eyes wee pure hate.She could not take off the strait-jacket.She went down into the kitchen, and got milk and biscuits while her family sat and watched in total silence.Ben’s screams and struggling were shaking the house.‘The police will be here,’ said David.‘Keep them quiet,’ she commanded, and went up with the food.When Ben saw what she held, he became silent and still, and his eyes were avid. She lifted him like a mummy, put the cup of milk to his lips, and he almost drowned as he gulped: he was starving. She fed him bits of biscuit, keeping her fingers clear from his teeth.When what she had bought was finished, he began roaring and flailing again. She gave him another jab.The children were in front of the television, but were not watching it. Jane and Paul were crying. David sat at the table with his head in his hands. She said softly, for him to hear, ‘All right, I am a criminal. But they were murdering him.’He did not move. She had her back to him. She did not want to see his face.She said, ‘He would have been dead in a few months. Weeks, probably.’ A silence. At last she turned. She could hardly bear to look at him. He looked ill, but that was not it.She said, ‘I couldn’t stand it.’He said deliberately, ‘I thought that was the idea.’She cried out, ‘Yes, but you didn’t see it, you didn’t see-!’‘I was careful not to see,’ he said. ‘What did you suppose was going to happen? That they were going to turn him into some well-adjusted member of society and then everything would be lovely?’ He was jeering at her, but it was because his throat was stiff with tears.Now they looked at each other , long hard, seeing everything about each other. She thought, All right, he was right, and I was wrong. But it’s done.She said aloud, ‘All right, but it’s done.’‘That’s the mot juste, I think.’She sat down beside the children on the sofa. Now she saw they all had tear-stained faces. She could not touch them to comfort them, because it was she who made them cry.When she at last said ‘Bed’, they all got up at once and went, without looking at her.

Toelichting op keuze van het fragment:

Ik heb dit fragment gekozen omdat het goed weer geef dat Harriet door haar moeder gevoelens Ben niet kan laten gaan en dat dat ten kosten van het gezin gaan.