The bride's farewell door Meg Rosoff

Titel: The Bride’s Farewell
Auteur: Meg Rosoff
Jaar en plaats van uitgave: Londen, 2009
Uitgegeven door: Penguin Books
Aantal bladzijden: 186.
Aantal hoofdstukken: 40.

Samenvatting

In de nacht vóór haar trouwdag kruipt Pell Ridley haar bed uit en verlaat met enkele spullen het huis. Met haar paard Jack en een kleine jongen Bean verlaat ze het boerderijenlandgoed in Normansland, weg van het huwelijk dat Pell tegemoet zou gaan. Tijdens hun tocht naar Salisbury denkt Pell terug aan Birdie Finch, de jongeman die ze al sinds haar jeugd kent en met wie ze altijd al voorbestemd was te trouwen. Maar nu, vóór de bruiloft, beseft Pell dat ze geen huwelijk en geen gezin wil. Ook herinnert ze zich haar jeugd: de negen kinderen plus Bean en het vrije leven dat slechts gebonden was aan in leven blijven. De luiheid en lust van de jongens (die allemaal aan de tyfus stierven), de werkwilligheid van de meisjes. Pell was degene met een grote liefde voor wilde natuur en paardrijden en een goede band met haar zusjes en moeder. De drankbevliegingen en het ontrouwe rondzwerven van haar vader de dominee – die ook ineens met Bean kwam aanzetten, een nooit sprekend verstoten kind van een dorpeling – zorgden voor de armoede en het leven zonder normen. Ze herinnert zich hoe ze het zwakke paard Jack van Birdie kreeg en de traditionele, hardwerkende en sterke natuur van zijn familie.
Als het avond wordt treft Pell in haar buideltje een warme sjaal aan, een cadeau van haar zus Lou. Ze vinden een warme plek om hun kamp op te slaan en Pell wikkelt zichzelf en Bean – blij met zijn gezelschap – in de sjaal om warm te blijven.
Na een paar dagen lopen door dorpjes en boerderijen bereiken ze de grote weg naar Salisbury en komen Pell, Bean en Jack tussen paardenwagens terecht van boeren die op weg zijn naar de veemarkt. Een boer trekt haar aandacht met zijn mooie witte paard en Pell helpt het paard over haar angst om te vallen heen. Pell en Bean brengen een regenachtige nacht door bij een zigeunerfamilie van een vrouw – Esther –  en haar vijf kinderen. Vooral Bean kan het erg goed vinden met de jongste kinderen.
In Salisbury – de plaats van de veemarkt – houden Pell en Bean het echtpaar Bawes gezelschap en helpen de man bij het zoeken naar een goed paard, terwijl Pell zelf een baantje probeert te vinden en niet doorheeft dat haar vader zich ook in de stad bevindt, maar niet erg actief op zoek is naar zijn kinderen. Uiteindelijk vindt Pell een baantje als assistente van een man die paarden wil kopen – ze moet de gezonde exemplaren voor hem uitzoeken. Na de eerste dag gaat haar ‘baas’ er echter vandoor met het geld en tot Pells grote schrik verdwijnen Bean en Jack gelijktijdig – zij weet het niet, maar ze zijn de gevluchte man achterna gegaan. Samen met zigeunerin Esther en haar kinderen gaat Pell hen zoeken. De kinderen aanbidden Pell en geven haar zelfs één van de hondenpuppy’s die ze ergens gevonden hebben – Dicken. De andere, Dog, houden de kinderen bij zich als Esther vrij onverwachts haar eigen weg gaat en Pell alleen verder moet. Terwijl Pell en Dicken met hun tweetjes het Engelse platteland doorkruisen, bezoekt Esther Normansland (Pells thuishaven) om met een dominee in een pub te praten over een jongetje dat zij aan hem afstond.
Als het donker wordt vindt Pell een oude boerderij die duidelijk bewoond is, maar waar momenteel niemand is. Ze valt in slaap in een nis in de muur bij de open haard en wordt de volgende ochtend gevonden door een jongen als hij de haard wil aansteken. Hij jaagt haar weg, maar geeft haar wel de naam van zijn broer in Pevesy  – Robert Annes – die haar kan helpen om Bean en Jack te vinden. Na een korte tocht komt ze in Pevesy aan en ontmoet de man in kwestie, smid Robert Annes. Hij kent de dief niet, maar stelt Pell aan zijn hardvochtige moeder voor en geeft haar daar voorlopig onderdak. Pell woont en werkt er een tijdje en sluit vriendschap met Robert, tot ze wordt weggestuurd door zijn jaloerse verloofde. Zonder echt te weten wat ze moet, dwaalt ze door de bossen en komt onverwachts de jonge stroper Dogman tegen, degene die haar in Salisbury liet kennismaken met de man die haar geld stal. Omdat ze niet veel anders kan maakt Pell het zich gemakkelijk in de koeienstal bij zijn boshuisje. Terwijl Dogman hele dagen op pad is om te jagen of gewonde dieren te zoeken, kan Dickens maar niet bij zijn honden uit de buurt blijven. Op een dag komt hij terug met een ernstige verwonding aan zijn poot, die steeds erger wordt ondanks Pells pogingen hem te helpen. Uiteindelijk vraagt ze Dogman om hulp, die Dickens met een geel poeder weet te genezen.
In het dorp raakt Pell bevriend met bakkersmeisje Eliza, die Pells angst voor een slecht huwelijk goed begrijpt omdat ze zelf de voogdij heeft over haar twee nichtjes, die door hun vader afgestaan werden toen hun moeder (Eliza’s zus) overleed.
Uit armoede gaat Pell in de bakkerij van Eliza en haar broer William werken, waar de zwijgzame William haar plotseling ten huwelijk vraagt. Ze wijst hem af, maar hij begint haar te slaan en eist een ja. Als Eliza binnenkomt kiest ze Williams kant en Pell vlucht weg. In de koeienstal blijft ze twee dagen zwaargewond in bed liggen, niet in staat zich te verroeren – tot Dogman haar vindt en haar in zijn eigen huis verzorgt. Als ze aan de beterende hand is kust hij haar plotseling maar niet ongewenst – na een periode van zwijgzame doch tedere verzorging. Vanaf dat moment leven ze samen als geliefden, maar Pell blijft Bean missen en zoekt hem in de nabijgelegen dorpen en armenhuizen. De relatie tussen haar en Dogman blijft zwijgzaam en ze komt niets te weten over zijn afkomst. Als hij op een dag aankondigt zijn vrouw en zoon te gaan ontmoeten, besluit Pell ook te vertrekken, op zoek naar Bean – die inderdaad in een armenhuis is opgenomen, maar uit pure ellende weggelopen is. Pell bezoekt alle dorpen in de omgeving maar kan hem nergens vinden. Uiteindelijk gaat ze terug naar huis, naar Normansland in de overtuiging dat Bean daar is. Ze verwacht een ontroerend weerzien, maar niets blijkt minder waar: haar ouders zijn omgekomen bij een brand, haar drie jongere zusjes zijn naar een armenhuis in Andover gestuurd en Lou is met een oude man getrouwd. Diep ongelukkig reist Pell terug naar Andover, waar ze eerder ook al Bean zocht, en komt erachter dat het oudste zusje al is overleden. Pell ontfermt zich over de twee overgebleven zwakke meisjes en laat Lou overkomen – die haar de schuld geeft van alle ellende.
Ondertussen vertoeft Dogman bij zijn ‘vrouw’ en zoon, die hij intensief het jagersvak leert. Ook komt hij tot zijn verrassing Harris tegen, de man die Pell inhuurde maar haar niet betaalde. Harris geeft Dogman het geld dat hij aan Pell verschuldigd is.
De volgende ochtend vertrekt Lou en stuurt Pell naar Winchester, naar de nicht van haar man. Deze geeft Pell en de meisjes een tijdje onderdak, maar Pell slaagt er niet in werk te vinden en wordt door een hoefsmid doorverwezen naar Highfields, waar ze John Kirby ontmoet – een hoefsmid die ze eerder al tegenkwam op weg naar de veemarkt in Salisbury. Hij geeft Pell werk als paardenverzorger en laat haar met Ellen en Frannie op de hooizolder slapen. Ze krijgt een proefperiode van twee maanden en daarna geeft John Kirby aan haar graag te willen houden. Ze wordt naar een ander landgoed gestuurd om tijdelijk voor ene Lord Hayward te werken, waar ze onverwachts Jack weer tegenkomt als het paard van Lord Haywards dochter. Ze claimt hem niet, maar besluit kort daarna om te vertrekken en Bean te gaan zoeken. John Kirby laat haar gaan, samen met het paard dat hij haar gegeven heeft, maar houdt Frannie bij zich in dienst. Dickens, Pell en Ellen vertrekken. Bij een splitsing naar Salisbury, Londen, Winchester en Southampton houden ze halt en blijven negen dagen lang bij de weg zitten, pratend met voorbijgangers om informatie in te winnen over Bean. Op de negende dag herenigt Pell zich met zigeunerin Esther, haar kinderen… en Bean. Ze blijven een week bij elkaar en Pell komt erachter dat Esther Beans biologische moeder is en ook degene die het huis van hun ouders in brand zette. Bean kiest ervoor bij Esther en haar zigeunerkinderen te blijven, en Pell neemt Ellen en Dickens mee naar Dogman, die hen allemaal – Pell, Ellen, Dickens en het paard Gray – in huis neemt.

Titelbeschrijving

The Bride’s Farewell slaat op Pell, die in de nacht vóór haar huwelijk wegloopt van huis en haar oude leven vaarwel zegt. Daarmee bezegelt ze ook haar belofte aan zichzelf en aan de wereld om nooit te trouwen.

Personages
Hoofdpersoon
Pell Ridley is een sterke, volwassen jonge vrouw die bang is om zichzelf te verliezen in een huwelijk en daarom ervan wegvlucht. Ze weet niet goed wat haar plek in de wereld is, maar weet dat ze geen getrouwde vrouw wil zijn. Pell hecht veel waarde aan haar geadopteerde broertje Bean en doet er alles aan om hem te vinden wanneer hij verdwijnt. Ook is ze erg goed met paarden en hecht ze veel waarde aan haar eigen paard Jack. Pell weet vaak niet goed hoe ze zich moet gedragen of wat ze wil, wat ook blijkt uit haar vrij oppervlakkige relatie met Dogman en het gemak waarmee ze dingen los kan laten en afscheid kan nemen.

Bijpersonen
Bean is Pells broertje: hij is door haar vader geadopteerd van een vrouw die te arm was om voor hem te zorgen. Bean is klein en kwetsbaar, praat nooit maar wekt de indruk erg slim te zijn. Hij reist met haar mee en als ze een zigeunergezelschap ontmoeten, voelt Bean zich daar erg thuis. Later blijkt dat een zigeunerin, Esther, ook zijn echte moeder is.
Dogman is een relatief jonge man die in het bos woont en leeft van jagen en stropen. In Salisbury laat hij Pell kennismaken met een man die haar vervolgens als paardenkiezer in dienst neemt, maar haar nooit betaalt. Pell denkt hem te haten, maar als hun paden elkaar weer kruisen worden ze verliefd. Dogman is erg zwijgzaam en wispelturig, maar uiteindelijk hebben ze elkaar nodig om gelukkig te worden.
Esther is een zigeunerin en moeder van een stuk of zes kinderen. Zij en Pell ontmoeten elkaar op weg naar Salisbury en er is meteen een soort connectie – niet alleen tussen de vrouwen, maar ook tussen Bean en de zigeunerkinderen. Esther heeft vreemde trekjes en blijkt later niet te zijn wie ze zegt te zijn – ze is namelijk Beans biologische moeder.

Genre

Historische roman.

Plaats en tijd

Het verhaal speelt zich af op het Engelse platteland – er worden stadjes genoemd als Southampton, Winchester en Salisbury – rond de negentiende eeuw. Dat wordt duidelijk uit de middelen van bestaan – vooral landbouw en ambachten onder de armelui – en het feit dat er workhouses (armenhuizen) bestaan: deze zijn namelijk onder leiding van koningin Victoria opgericht.

Schrijfstijl
Ouderwets, langdradig, gecompliceerd.

Vertelwijze

Wisselende personele verteller: het perspectief wisselt tussen Pell, Bean en Dogman.

Thema/motieven

Het thema is Pells zoektocht naar geluk en haar plek in de wereld. Haar verleden, haar onwilligheid voor een huwelijk en haar gezelschap spelen daarbij grote rollen.

Auteur

Meg Rosoff komt uit Boston (Amerika) en heeft aan Harvard gestudeerd. Na negen jaar in New York te hebben gewoond, verhuisde ze naar Londen, waar ze nu nog steeds woont met haar gezin. The Bride’s Farewell is haar zevende jeugdroman: haar debuut How I Live Now kwam in 2004 uit en viel flink in de prijzen. Momenteel wordt er gewerkt aan de verfilming.
Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Meg_Rosoff

Eigen mening
Ik heb van dit boek genoten, maar ik was ook blij toen ik het uit had. Het is een bijzonder verhaal en ik vind het erg origineel. Hoewel dat vast niet voor iedereen zal gelden, werd ik erg geboeid door Pells verleden en haar weg naar de toekomst. Daarom vind ik het ook jammer dat het verhaal erg gecompliceerd en rommelig loopt: het is niet goed duidelijk wat er nou belangrijk is en wat waarmee te maken zou kunnen hebben. De personages worden naar mijn mening vrij oppervlakkig beschreven: het gaat meer om hun ‘geheim’ dan om hun emoties. Wel is het zo dat deze koude karakters bijdragen aan de spanning in de plotlijn, want juist doordat je weinig over de personages weet wil je weten wat ze geheim houden. Ik vind het boek erg mooi geschreven, ondanks de langdradige beschrijvingen en het ouderwetse taalgebruik – het was af en toe onbegrijpelijk en lastig om doorheen te komen. Het einde vond ik vrij onverwachts en niet helemaal bevredigend – er had meer uitgelegd mogen worden over waarom de dingen eindigden zoals ze eindigden. Ik vind dat Meg Rosoff een bijzondere schrijfstijl heeft, heel apart en nieuw. Daarom ben ik ook erg benieuwd naar haar andere boeken en is The Bride’s Farewell een boek dat mij zal bijblijven en dat ik zeker nog eens zal lezen, met een woordenboek erbij en op mijn gemak om nieuwe dingen te ontdekken.

Hier vind je de link naar het Engelse verslag van The bride's farewell.