Scorpia door Anthony Horowitz

Fragment: pag. 64-65

Situering van het fragment:

Alex Rider (hoofdpersonage) is op vakantie in Venetië en is op zoek naar Scorpia. Yassen Gregorovich, een overleden vriend van zijn vader, vertelde hem dat hij Scorpia moest zoeken in Venetië zodat die hem de waarheid kon vertellen over zijn verleden en dat van zijn ouders. Door een buitenkansje kan hij mee op schoolreis naar Venetië waar hij al drie dagen vruchteloos zoekt. Wanneer ze langs een van de grachten wandelen vaart er een klein motorbootje langs met een vrouw erin die niet op of om kijkt, wat hem wel verbaast in een dergelijk mooie stad. Ook ziet hij een zilveren schorpioen op de boot en dat roept veel vragen op. Hij besluit dan ook om op onderzoek te gaan. Hij volgt de motorboot doorheen Venetië en beland zo bij een groot gebouw “Ca’ Vedova” genaamd waar hij de volgende avond verkleed als Turks slaafje naar het Internationaal filmfestival van Venetië gaat. Binnengekomen weet hij niet goed waar te beginnen en gaat dan maar naar boven. Daar komt hij de Mrs. Rothman tegen al pratend met dokter Liebermann over ‘Onzichtbaar Zwaard’. Alex heeft geen flauw idee wie die dokter is en waar dit over gaat. Hij sluipt binnen in de kamer waar die twee vandaan kwamen en komt terecht in een witte zaal waar niks anders staat dan een kachel, een tijgerkleedje, een tafel en een bureau. Op de tafel ligt een afstandsbediening maar nergens is een televisie te bespeuren. Hij begint het bureau te doorzoeken en vindt een map waarop staat:”CONSANTO” met een foto. Op het eerste zicht lijkt het een hightech bedrijfsgebouw met buitenmuren van spiegelglas zodat niemand binnen kan kijken. Plots beweegt er iets, maar hij was ervan overtuigd dat hij alleen was. Wanneer hij opkijkt, ziet hij tot zijn grote verbazing dat het tijgerkleedje op hem afkomt.
Het is dus een echte tijger. Hij staat aan de grond genageld en weet niet wat hij moet doen.
Wanneer de tijger net op hem wil springen, komt er uit een andere deur een man die de afstandsbediening neemt en de tijger “uitschakelt”. Het beest keert terug en gaat liggen op de plaats waar hij vandaan komt en valt als een blok terug in slaap. De man, Nile, vraagt wat hij komt doen en er start een gevecht tussen Alex en Nile. Wanneer Alex knock-out wordt geslagen, wordt hij wakker in een vochtige kelder. De sirenes beginnen te loeien en waarschuwden voor springvloed. Venetië ligt op zeeniveau en door de wind en de luchtdruk komt er vaak een hele massa van de Adriatische Zee de lagune binnen, zodat alle grachten buiten hun oevers treden en de straten eenvoudig verdwijnen voor enkele uren. Het valt Alex op dat de muren tot aan het plafond bedekt zijn met een laagje slijm wat dus betekend dat het water tot daar komt. Hij besluit dan maar om door een opening in de vloer te ontsnappen met de hoop dat hij door de waterleiding kan en dat hij niet verdrinkt.

Belangrijk moment?

Dit moment is zeer belangrijk want als Alex hier en nu sterft zou het verhaal al ten einde zijn. Natuurlijk is het meer dan voorspelbaar dat hij niet sterft want het boek telt 312blz. en we zitten nog maar aan blz. 65.
Ook roept het spanning op want we weten nog niet wie die Nile, Dr. Liebermann en Mrs. Rothman zijn en ook Alex weet dat niet. Daar wil hij vast wel een antwoordt op vinden en is dus ook niet van plan om nu te sterven en zet door tot het bittere eind.

Interview

Journaliste: “Alex, hoe voelde het om opgesloten te zitten in die kelder?”
Alex: “ het was verschrikkelijk: ik had het koud want ik droeg enkel nog het bolerootje en de zijden broek van mijn kostuum. Ik vroeg me ook af wat Scorpia met me zou doen aangezien ik nog niet wist wat het was. Ik kon ondanks de kou toch nog in slaap vallen maar werd wakker van een soort sirene en merkte dat de kelder al een aantal centimeters onder water stond. Ik raakte licht in paniek en besloot dat ik moest ontsnappen maar er was geen uitweg behalve de waterleiding van waar het water binnen kwam. Veel keus had ik niet en ging dan maar door de waterleiding naar beneden en toen ik bijna stikte kwam ik dan toch boven water.”
Journaliste: “WAUW!” “Dat vergde waarschijnlijk het uiterste van je krachten?”
Alex: “Ja inderdaad het was echt uitputtend en toen ik bovenkwam liet ik me even meesleuren door de lichte stroming omdat ik de kracht niet meer had om naar de oever te zwemmen. De sirenes loeiden nog steeds en er was dus geen kat op straat. Misschien was dat wel beter want zelfs de bewakers waren al vertrokken. Ik was helemaal alleen zonder geld of kleren zelfs de overschot van mijn zijden broekje mocht niet baten en het bloed aan mijn benen mengde zicht met het grauwe water.”
Journaliste: “ Hoe ben je dan uiteindelijk in Napels terecht gekomen?”
Alex: “Door simpelweg de trein te nemen. Ik wist dat Tom, mijn beste vriend, op weg was naar Napels. Daar woont immers zijn oudere broer. Hij zou de laatste dagen van de vakantie bij hem doorbrengen en had me het adres gegeven. Deze had ik al de avond voordien in mijn hoofd geprint in geval ik het nodig zou hebben.
Op weg naar het station nam ik een spijkerbroek en een trui mee die aan een waslijn hingen te drogen.
In het station aangekomen stapte ik op de trein en begon te zoeken naar Tom. Hij was over zijn toeren toen hij me zag met die kleren die twee maten te groot waren.
Journaliste: “ Hoe verliep de eerst meeting met Mrs. Rothman?”
Alex: “Wel, ze zag er nog even verbluffend uit als toen ik haar de eerst zag. Ze deed zich zeer vriendelijk voor en ik was eerst enorm op mijn hoede maar uiteindelijk bleek ze het toch goed met me voor te hebben en liet ik alles een beetje begaan. Ik vertelde haar dat mijn parachute nog op het dak van CONSANTO lag en dat die nu al helemaal verkoold zou zijn. Ze was bereidt om een cheque te schrijven naar de broer van Tom als vergoeding omdat Nile me evengoed had kunnen vermoorden i.p.v. me in de kelder te gooien. Dat vond ik zeer sympathiek en ik was er dan ook van overtuigd dat ze helemaal niet slecht was. Ze verzorgde me goed en vertelde de hele geschiedenis over mijn ouders. In een filmpje zag ik dat Mrs. Jones het bevel gaf om mijn vader neer te schieten. Ik was enorm geschrokken omdat het altijd zij was die met me meeging toen ik nog bij MI6 werkte. Ik zat vol van woede en toen vroeg Mrs. Rothman of ik bij Scorpia wou komen werken.”
Journaliste: “Wat voelde je toen je doorhad dat Mrs. Rothman je eigenlijk dood wilde?”
Alex: “Ik stond half aan de grond genageld. De dame die zogezegd zoveel van mijn vader had gehouden wou me dood! Nu besefte ik meer dan ooit dat die satellieten gevonden moesten worden. Niet enkel voor het leven van die duizenden schoolkinderen maar ook dat van mij. Ik voelde me afgemat want ik kreeg niet meer alles op een rijtje. Als Mrs. Rothman had gelogen dan had Mrs. Jones mijn vader misschien niet vermoord. Misschien leefden mijn ouders nog; maar dan ergens ver van mij.
Journaliste: “ Alex, bedankt voor de interview. Zeer vriendelijk van je!”
Alex: “ Graag gedaan hoor.”
Beoordeling
Ik geef het boek een 9/10.
Reden? Het is gewoon het spannendste boek dat ik tot nu toe heb gelezen, en ik lees toch wel zeer regelmatig. Vooral omdat je denkt dat hij blijft leven en gewoon weer naar school gaat. Maar nee, hij sterft op het einde en dat verwonderde me heel hard. Ik was er van overtuigd dat hij zou blijven leven en dan las ik dat hij stierf. Dat is gewoon super omdat je het hele verhaal met hem meeleeft. Het verhaal is gewoon enorm goed geschreven. Het verhaal zit vol van de spanning, letter na letter. Het einde is gewoon het meest perfecte einde dat ik ooit heb gelezen.
Waarom geen 10/10? Wel, door al die spanning is het soms wel moeilijk om een beetje te volgen. Ook Mrs. Rothman is een personage van de bovenste plank. Met haar moet je opletten. Zoals in de meeste actieverhalen is de slechterik een beeldschone vrouw. Hier heb je dat ook en daarom is het moeilijk als ze plots lief doet en zich verontschuldigt tegenover Alex voor de fouten van een ander terwijl ze hem uiteindelijk toch dood wil. Daarom geen 10/10.

Auteur

hij is geboren in Groot-Brittannië op 5 april 1955 is getrouwd met Jill Green en twee kinderen heeft, Nicholas en Cassian.
Horowitz werkte acht jaar als reclameschrijver toen hij besloot alleen nog maar kinderboeken te gaan schrijven.
In de verhalen van Anthony Horowitz speelt het thema 'vrijheid' altijd een grote rol. Kinderen moeten zich zonder de druk van ouders of school kunnen ontwikkelen tot wie ze willen zijn. Ze hebben de strenge regels van hun ouders, de school of de overheid niet nodig.
De jonge personages zorgen vaak helemaal voor zichzelf. Ze ontwikkelen zich tot sterke persoonlijkheden. Meestal zijn de hoofdpersonages kinderen die niet graag naar school gaan. Bovendien zijn hun ouders overleden of de ouders wonen (zonder hun kinderen) in het verre Australië. Scorpia is het laatste verhaal van de serie: Alex Rider. Voorafgaande verhalen zijn:
Bolbliksem
Point Blanc
Cayo Esquelito
Adelaarsspel

url’s

www.wikipedia.be
www.scholieren.com