Public enemy no.2 door Anthony Horowitz

Publieke vijand nummer twee

Samenvatting

“Publieke vijand nummer twee” is een boek dat gaat over een jongen van dertien jaar, Nick Simpel, die door één groot door de politie opgezet complot in de gevangenis terecht komt.
Dit complot is er omdat de politie via Nick te weten wil komen waar de heler (leider van een criminele organisatie in Engeland) zich bevindt. Om dit te weten te komen wordt Nick in dezelfde cel als Johny Powers (15 jaar) gezet. Powers is een van de grootste criminelen van Engeland en zou weten waar de heler is.
Hier start de serie van gebeurtenissen die uiteindelijk zullen leiden naar Nick die de volledige criminele organisatie van de heler vernietigt, inclusief Johny Powers (die hem ondertussen al ongeveer twee keer heeft proberen te vermoorden.)

Bespreking

“Publieke vijand nummer twee” is net als het vorige boek van Anthony Horowitz dat ik besproken heb een ik-verhaal (Bolbliksem) vol achtervolgingen, bijna-dood-ervaringen en nog een hele reeks andere compleet onrealistische gebeurtenissen!
Het hoofdpersonage alleen al is compleet onrealistisch! Bij mijn weten zijn er immers geen jongens die op 13-jarige leeftijd al 2 moorden op hun geweten hebben, een bejaarde vrouw KO hebben geslagen, uit een gevangenis zijn ontsnapt en daarbovenop ook nog eens criminele organisatie waar de volledige Engelse politie achter zit volledig alleen hebben opgerold!
Hierdoor krijg je na een tijdje toch het gevoel dat je alles wel eens eerder hebt gezien (misschien in een James Bond film, misschien in een ander boek van Anthony Horowitz?).
Dit neemt niet weg dat dit gewoon een heel vlot lezend en humoristisch boek is. Zegt het feit dat Nick vergezeld wordt door zijn 30-jarige broer die nog zijn veters niet kan strikken en de bijbel die hij van een gerechtsbode aangereikt krijgt in zijn zak steekt niet genoeg?
Al bij al een boek voor de liefhebbers van onrealistische actie en typische horowitz-humor.
(Nu volgt de recensie van iemand die min of meer dezelfde mening heeft als ik, hij vindt ook dat de gebeurtenissen bij momenten een beetje overdadig en te onrealistisch zijn maar dat de humor die het boek bezit veel goedmaakt)
"Ik liep naar de deur. Op datzelfde ogenblik hoorde ik het geraas van brekend glaswerk. Een bel begon te snerpen. Ik draaide me om en keek". Zo raakte Nick Simpel verzeild in een mysterieuze roofoverval. Tegen z'n zin moet hij meedoen en de echte dader zien te pakken om z'n onschuld te bewijzen. Een verhaal met veel achtervolgingen, gepakt worden, vluchten en schietpartijen. Gebrek aan diepgang, onwaarschijnlijkheden en overdreven personages neem je voor lief, want het leest als een t.v.-thriller. En zoals het hoort bij thrillers, zit ook hier het venijn in de staart. Spannend, vol vaart en hier en daar humoristisch. Wel het soort Pietje Bell-humor waarbij overdaad schaadt. Vooral het begin heeft hier onder te lijden. Maar hoe meer het verhaal een detective-karakter krijgt, hoe minder flauwe grappen. Een ik-verhaal, dat zo nu en dan onderbroken wordt door de schrijver die zich tot de lezer richt om op voorgaande boeken te wijzen.