Het engelentransport door Marian Boyer

A) Verwachtingen en eerste reactie: Ik was in de schoolbibliotheek aan het zoeken naar een boek toen ik na een tijdje zoeken dit boek tegenkwam. De omslag heeft me er toegezet om dit boek te kiezen. Ik zag dat het over een meisje van ongeveer mijn leeftijd ging en dat zij een moord had gepleegd. Zelf zou ik nooit zo iets doen, maar wilde eigenlijk wel weten hoe het dan zou zijn gegaan en wat ze allemaal dacht. Ik verwachtte een roman die makkelijk weg was te lezen, maar daar heb ik me achteraf flink in vergist. Haar gedachten gaan allemaal door elkaar. Soms dacht ik dat ik nog haar gedachten aan het lezen was, maar dan was het al weer realiteit. Daardoor snapte ik het soms niet en dat vond ik best jammer. B) Beknopte samenvatting en analyse: Samenvatting: Aleid (ik-persoon) en Bertie hebben ‘De Paal’ vermoord. In de dagen daarna doen ze alsof er niks is gebeurd en gaat het leven gewoon verder. Een paar dagen later brengt ze het broertje van Carina om. Ze wilde hem eerst alleen een tijdje gijzelen, maar onder een gevecht stak ze hem in z’n oog. Ze gijzelde hem, omdat Carina de schoen van Voermans in haar kistje heeft gelegd. Aleid trekt het niet meer en gaat naar de stad waar haar zus ook is. Dan begint ze daar weer opnieuw. Daar in de stad, waar alles nu onherkenbaar en nieuw zou zijn. Vertellersperspectief: Het perspectief ligt bij de ik-figuur want, het hele verhaal is in ik-vorm geschreven. Bijvoorbeeld: “Toen ik net veertien was, werd ik een moordenaar. Dat was wat mij betreft precies op tijd. Was ik jonger geweest, dan had ik er de kracht niet voor gehad. (blz. 13) Hoofdpersoon: De hoofdpersoon is Aleid, ook wel Lei genoemd. Ze is absoluut een karakter. In heel het boek wordt natuurlijk wel iets over haar uiterlijk verteld, maar eigenlijk gaat het alleen maar over haar gedachtes en haar manier van doen. Ze schrijft ook bijna elke dag in haar dagboek. Op de volgende bladzijde volgt een fragment uit haar dagboek:
13 11JUNI Ik schrijf op wat er gebeurde. We waren weer langs het sissen gegaan, van de jongens, de giftige jongens. Die kennen we al langer. Die liepen ongeveer een halfuur achter ons en maar zeiken. De Paal had een mes begon naar ons te spugen. Ze grepen ons bij onze borsten! Dat doen die goorlappen dus altijd. Ik had er genoeg van. Ik zag dat er een mes in zijn hand zat flikkerde, om precies te zijn: in zijn zak. Ik kende die broeken wel, die hebben van die hang-dingen eraan, lussen. Mijn neef heeft er namelijk een. Ze zijn wel leuk om te zien. Ik draag meestal een broek die ik aan moet, die kriebelt. Maar ik heb ook een andere broek. Ik wil later nooit rokken of jurken. Alleen maar broeken. Ik werd kwaad, over die brosten, maar ik heb eerst niets gezegd want ik was bang. Ze liepen achter ons, tot achter bij waar de koeien staan. Ik houd van koeien. Toen hebben we De Paal zijn verdiende loon gegeven kreeg, heeft de Paal zijn ongeluk gekregen. We hebben er nog naar gekeken, want we wilden sowieso wraak nemen. Dat hadden we afgesproken vanwege dingen die zij tegen ons hadden gedaan, al heel lang trouwens niet alleen die borsten. Dus dat het zijn verdiende loon is, weet iedereen. Wie er bij waren: ik en Bertie. Bertie en ik. Van scheermessen weten we niets. Het was zelfverdediging. Wie er verder nog geweest is weten we niet want we gingen naar onze kuil daar na het kijken zijn we weggegaan. Wat ik wel weet is dat zijn vrienden er bij waren. Dat valt te bewijzen want er ligt een schoen. Wie gaat kijken zal hem vinden.