Bij dit onderdeel kies ik het deel in het verhaal dat Ron Wemel, Harry’s beste vriend, continu met zijn ‘vriendin’ Belinda Broom zit te zoenen. Het lijkt wel of hun lippen aan elkaar gekleefd zijn met superlijm. Dag in dag uit is hij te vinden met Belinda aan zijn lippen, in elkaar gestrengeld, luid smakkend en likkend.

Eerder in het boek doet hij jaloers als het onderwerp zoenen ter sprake komt, zeker als Ron zijn zusje Ginny Wemel (later Harry’s vriendin) ziet zoenen met Daan Tomas. Als Ron dan eindelijk iemand heeft gevonden om speeksel mee uit te wisselen doet hij dat gelijk veel te overdreven, vind ik.

Als ik hem was zou ik niet continu aan dat meisje haar lippen hangen, op zijn minst ook nog andere dingen doen en niet te lang achter elkaar kussen. Ik zou ook niet zo’n hypocriet gedrag vertonen als Ron eerst deed, namelijk eerst anderen afkraken als ze zitten te zoenen en het daarna tien keer zo overdreven doen.

Ron moet beter nadenken over wat hij zegt en als hij er dan toch iets heeft uitgeflapt, de gevolgen dragen. Niet iets doen wat je zelf afkraakt, dat zou ik zelf tenminste niet doen.

Om nog een ander deel uit het verhaal te pikken, kies ik het deel in het verhaal dat Perkamentus bijna vermoord wordt, maar net het deel dat daaraan vooraf gaat. Harry en Perkamentus staan namelijk op het dak van Zweinstein, de tovenaarsschool, na hun vermoeiende reis naar de grot.

Harry staat op het dak met zijn Onzichtbaarheidsmantel om zich heen geslagen en Perkamentus staat bij te komen tegen de wand van het dak. Dan vliegt de deur plotseling open en op dat moment betovert Perkamentus Harry met de spreuk Petrificus Totalus! Dit is een spreuk die ervoor zorgt dat je totaal wordt verstijfd, maar nog alles voelt, ziet, ruikt, proeft en hoort. Je kunt je alleen totaal niet bewegen en ligt zo stijf als een plank.

Door deze spreuk is Harry dus nergens toe in staat en niemand ziet hem omdat hij zijn Onzichtbaarheidsmantel om heeft. Draco Malfidus, met de opracht Perkamentus te doden, gooit de deur open en houdt een lang gesprek met Perkamentus, maar Albus Perkamentus heeft zo’n grote overtuigingskracht dat Draco hem niet durft te vermoorden.

Als professor Sneep dan ook nog zijn lange, vettige, kromme neus om de oude houten deur steekt zijn de poppen helemaal aan het dansen. Omdat Perkamentus Harry verstijfd heeft, moet hij nutteloos en zeer gefrustreerd toekijken hoe die stomme stoute stinkende Sneep zijn toverstok trekt en de eeuwig beangstigende woorden Avada Kedavra uit zijn mond doet ontsnappen. Perkamentus wordt de lucht in gegooid, tuimelt over het dak heen en is op slag dood.

Als ik Perkamentus was geweest, had ik deze vloek niet over Harry uitgesproken, dan kon Harry ook ingrijpen zodra Severus Sneep het taferaal nog erger kwam verstoren. Jammer genoeg deed Perkamentus dit wel, maar het was uit bescherming voor Harry. Zo zou hij niet in de problemen komen, dacht Perkamentus. Hij wist alleen niet dat het zo’n rampzalige gevolgen zou hebben en daarom zou ik deze vloek niet over Harry hebben uitgesproken.

Ik zou wel gedacht hebben dat Harry zich koest zou houden wanneer hij dacht dat dat nodig was en zou ingrijpen bij geval van nood. Naar mijn mening moet je niemand verstijven zodat hij aan zijn lot over gelaten zou worden, iemand kon hem ook nog eens ontdekken door per ongeluk tegen hem aan te stoten.

Bij dit deel van het verhaal vind ik Perkamentus’ beslissing dus niet verstandig, maar al zijn andere beslissingen zijn uitzonderlijk goed overdacht.

Informatie over het boek

Harry Potter en de Halfbloed Prins
door J.K.Rowling
490 blz. € 19,50
De Harmonie, 2005
ISBN 90-6169-766-2

Recensies

Er wordt ons vaak gevraagd: \"Wat vinden jullie als heksen nou van Harry Potter? Ergeren jullie je er niet aan dat het zo vooroordeel-bevestigend is over magie en hekserij?\" Tja, als je niet het verschil weet tussen een roman en de werkelijkheid is het vooroordeel-bevestigend, maar ik ben geneigd de intelligentie van de gemiddelde Potterfan wat hoger aan te slaan. Natuurlijk, magie is geen kwestie van even met een toverstok zwaaien en een spreuk roepen. Magie werkt veel subtieler, meestal zodanig dat je na afloop kunt vragen: \"Was dat nou toeval of heeft die magie gewerkt?\" Heus, magie werkt, dat heb ik vaak genoeg ervaren. En anders was het vaak wel heel, heel toevallig. Magie werkt op een gebied dat vaak de astrale sfeer wordt genoemd. En daar werkt alles anders dan in de gewone wereld. Daar lijken grenzen van tijd en ruimte niet te bestaan. Daar kan ineens vloeiend worden wat je altijd als vaststaand en onveranderlijk hebt beschouwd en daar kan ineens een blokkade zijn waar je altijd ongehinderd door kon. Met magie kun je die astrale wereld binnendringen om te proberen veranderingen tot stand te brengen in overeenstemming met je wil. Joanne Rowling bezit het zeldzame talent de lezer mee te voeren naar de astrale wereld en die zo overtuigend te beschrijven dat je jezelf erin verliest en alles ervaart of je er zelf bij aanwezig bent. Ik heb de eerste vijf boeken over Harry Potter gefascineerd gelezen en was dan ook zeer benieuwd naar het zesde deel, Harry Potter en de Halfbloed Prins. Zou het niet gaan vervelen om voor de zesde keer zo\'n schooljaar op Zweinstein mee te maken en weer dezelfde personen mee te maken: de briljante, maar soms wat irritante Hermelien, de welwillende, maar soms wat eigenwijze en onhandige Ron, de gemene Sneep, die Harry het bloed onder zijn nagels uit treitert, de irritante Vilder die altijd een spaak in het wiel dreigt te steken als Harry, Ron en Hermelien de schoolregels weer eens overtreden, de wijze Perkamentus, die altijd het goede in de mensen zoekt en zelfs Sneep de hand boven het hoofd houdt? Kennen we ze allemaal niet al heel lang? Gaat Joanne Rowling niet in herhaling vallen of zeer onwaarschijnlijke scenes bedenken omwille van de variatie? Het antwoord is simpelweg: nee. Ik heb Harry Potter en de Halfbloed Prins van de eerste tot de laatste bladzij gefascineerd gelezen. Het is de briljante combinatie van bijna ondraaglijke spanning en ontladende humor die we uit de andere Potterboeken zo goed kennen. Er worden nieuwe personen voorgesteld, die een rol in dit boek spelen. De karakters van de personen die we al kennen worden verder uitgediept en dit werpt soms een verhelderend licht op scenes die al in eerdere boeken beschreven zijn. Joanne Rowling beschrijft geen karikaturen, maar echte levende wezens, wat bepaalde scenes in ook weer dit boek bepaald aangrijpend maakt. Ik zal niet verklappen wat er in dit boek allemaal gebeurt. Ga het lezen en laat je meevoeren. Het gebeurt allemaal voor je ogen en je bent erbij betrokken. Dat noem ik nou echte magie. Persoonlijk vind ik dit het sterkste boek uit de hele reeks. Nergens zakt de verhaallijn in of denk je: \"Dit had wel wat korter gekund.\" Terecht worden deze boeken over de hele wereld gelezen. Ik zou geen andere schrijver of schrijfster weten die in de schaduw van Joanne Rowling kan staan. Ik ben heel benieuwd naar het zevende en laatste deel van de Harry Potterserie. Het lijkt erop dat het heel anders zal zijn dan de andere delen, maar Joanne Rowling zal ons opnieuw wel weer weten te betoveren. De vertaling is ook nu weer subliem, met prachtige woordgrapjes die ongetwijfeld in de Nederlandse taal zullen inburgeren. Uit de andere boeken kennen we de begrippen verschijnselen en verdwijnselen. In dit boek reist Harry aan de arm van Perkamentus mee tijdens het verschijnselen en dat heet dan bijverschijnselen. Briljant.

Deze recensent vindt Harry Potter en de Halfbloed Prins een geweldig boek, iets waar ik het natuurlijk helemaal mee eens ben! Haar mening is dat J.K. Rowling haar lezers steeds weer weet te verrassen en dat het verhaal nooit saai wordt. Ze vindt het verhaal ook verre van waarheid, maar het boek is zo goed en zo spannend geschreven dat je geen dingen gaat denken die je niet hoort te denken bij een goed boek.

In dit zesde deel van de Harry Potterreeks is de spanning en dreiging meestal onderhuids aanwezig. Er wordt, zeker in de eerste helft, heel veel gepraat en verteld. In de toverwereld heerst grote zenuwachtigheid, maar op Zweinstein lijkt alles normaal te verlopen, op een aantal verstrengde veiligheidsmaatregelen na. De liefdesperikelen van Harry en zijn vrienden lijken bijna belangrijker dan de dreiging van onheil. Toch is het alleen maar schijn, want de finale is nagelbijtend spannend en zéér dramatisch. Op een schitterende manier weet Rowling de spanning op te bouwen en erin te houden, waarbij ogenschijnlijk triviale gebeurtenissen en liefdesperikelen de hoofdtoon voeren, maar waarbij je als lezer gekluisterd aan het verhaal zit te wachten tot het onheil toeslaat. Rowling vertelt zo levensecht dat de meest fantastische en magische gebeurtenissen erg realistisch overkomen waardoor je de belevenissen van Harry en zijn vrienden heel beeldend kan volgen. Je merkt als lezer ook dat Harry gegroeid is. Hij is niet meer die onzekere jongen die aan zijn eigen kracht twijfelt. Hij is veel meer zelfverzekerd, gaat in tegen meningen van anderen, zelfs van professoren en gaat zijn eigen weg om zijn doel te bereiken. Het verhaal zal dan misschien ook eerder ten volle te genieten zijn voor tieners die de belevenissen van Harry al van in het begin volgen. De magie van deze boeiende, fantastische, avontuurlijke en magische verhalen is ook dat je als lezer (net als Harry in de ‘hersenpan’) onverbiddelijk mee in het verhaal wordt gezogen en dat alles om je heen lijkt te vervagen: je zit gewoon in de wereld van Harry Potter! En het laat je pas los na de laatste pagina! En dan nog! Je vraagt je nu pas echt af hoe het verder moet. Hoe lang zal de Harry Potterfan deze keer moeten wachten op het (beslist zeer verrassende) zevende deel? Deze recensent heeft eigenlijk ongeveer dezelfde mening als de eerste recensent. Beiden vinden ze het een boek waarin je helemaal in wordt opgezogen, spannend en erg realistische magische gebeurtenissen. Aangezien de meningen niet veel verschillen, kan ik niet zeggen met wie ik het nu wel en met wie ik het nu niet eens ben. In feite ben ik het allebei met ze eens. Want ik vind ook dat het geweldig spannend is, met geweldige scenes en interessante weetjes over personen waar je nog niet veel over wist. Hierdoor kom je meer te weten over gebeurtenissen in de vorige boeken. Dingen worden helderer. Harry is inderdaad ook een echte puber geworden. Geen klein jochie meer dat bang is voor die enge oude Sorteerhoed maar een dappere, zelfbewuste jongen die weet wat ie wil.

De schrijver

Joanne Kathleen Rowling is op 31 juli 1965 geboren (Harry is ook op 31 juli jarig), in Chipping Sodbury, in de buurt van Bristol, Engeland. Ze woonde als alleenstaande moeder in Schotland en ze brak in 1999 door met haar drie eerste boeken. Alle drie de boeken kwamen binnen op de eerste drie plaatsen in de boekenlijsten, in zowel Amerika als in Engeland. Het succes ging door met haar vierde boek (De Vuurbeker), dat het snelst verkopende boek in de geschiedenis werd.        Joanne studeerde aan de universiteit van Exeter. Nadat ze was afgestudeerd ging ze in 1990 naar Portugal om Engelse les te geven. Daar ontmoette ze een Portugese journalist waarmee ze ook trouwde. Het stel kreeg in 1993 een dochter, Jessica. Nadat het huwelijk gestrand was en ze waren gescheiden gingen Joanne en haar dochter naar Edinburgh (Schotland) om daar in de buurt van haar jongere zusje te gaan wonen. Ondertussen werkt ze aan een boek, waarvan ze het idee had opgedaan tijdens een reisje met de trein van Manchester naar Londen in 1990. Nadat haar boek enkele keren afgekeurd werd, wordt het eerste deel uiteindelijk uitgegeven. Hiermee verdient ze ongeveer € 4000. In de zomer van 2000 hebben de eerste drie boeken ongeveer € 480 miljoen opgebracht, zijn ze in 35 talen uitgegeven en zijn er in totaal 35 miljoen boeken verkocht. Joanne is nu een van de rijkste Engelse vrouwen. Het plan is om in totaal 7 boeken te gaan schrijven over Harry Potter. Hermelien is het karakter dat het meest op de vroegere Joanne lijkt, al zijn sommige van haar persoonlijke trekjes ook terug te vinden in het karakter van Harry. Veel van de karakters zijn gebaseerd op echte mensen. Zo is Hermelien dus gebaseerd op Joanne als kind. Zij speelde vroeger vaak met haar buurjongen heksje en tovenaars! Het karakter Ron Wemel is gebaseerd op haar oudste vriend, Sean. Tante Margot is gebaseerd op de grootmoeder van haar moeders kant. Professor Sneep lijkt op een leraar van één van Joanne\'s oude scholen. http://www.euronet.nl/~marij/Rowling.html
Informatie vinden over Joanne Rowling en haar schrijfstijl was een (te) moeilijke opgave. Er zijn talloze biografiёn langs mijn beeldscherm gevlogen maar een stukje tekst over haar stijl was nergens te bekennen. Daarom dit stuk tekst, over een stukje van haar biografie en vergelijkingen van personen en haar vriendin en familie in de echte wereld. De bepaalde karaktertrekjes van sommige personen heeft ze dus van haar eigen leefomgeving en dat is heel grappig. Hieruit blijkt ook dat ze meer een spontane schrijver is. Ze gaat niet op haar kamertje zitten peinzen tot ze een goed uitgedacht idee heeft, maar tijdens een treinvertraging schiet de bebrilde tovenaar haar hoofd binnen.

Biografie 2 Joanne Rowling begon al heel vroeg met het verzinnen van verhalen. Toen ze 6 was, vertelde ze haar zusje verhalen over een konijn. Op de middelbare school hield ze van Engels en de andere talen. Tijdens lunchpauzes vertelde ze haar vrienden lange vervolgverhalen. Aan Exeter University ging ze Frans studeren. Ze werkte enige tijd als secretaresse, maar was daar niet goed in. Ze ging naar Portugal om les te geven in Engels. Ze begon een boek te schrijven over een jongen die ontdekt dat hij een tovenaar is. Ze vertrok uit Portugal, ging in Edinburgh wonen, leefde van een bijstandsuitkering en schreef verder in een café tijdens de slaapjes van haar jonge dochter. Haar boeken over Harry Potter zijn zo populair dat ze geen les meer hoefde te geven, en fulltime kon gaan schrijven. Inmiddels zijn er wereldwijd meer dan driehonderd miljoen boeken verkocht en de eerste vier delen zijn verfilmd. Dankzij Harry Potter is J.K. Rowling nu de best verdienende vrouw van Engeland. Eind 2001 hertrouwde ze, in maart 2003 kreeg ze een zoon, in januari 2005 een dochter. Ze woont met haar man en kinderen in Schotland. Hieruit blijkt dat ze al wel met schrijven bezig was. Niet dat ze zo maar dacht: “Hee, een tovenaar, laat ik daar eens over schrijven!” Dit is wel een iets ander verhaal, want hieruit blijkt dat ze het verhaal over de tovenaarsleerling niet in de trein heeft verzonnen. Over de schrijfstijl van J.K. Rowling valt niet te twisten. De boeken van Harry Potter zitten vol humor, spanning, romances en interessante lessen over de magie! Je herkent de schrijfstijl meteen, alle boeken zijn in deze stijl geschreven. De laatste twee boeken zijn echter wel duisterder en sinisterder, met spannender gebeurtenissen en meer Duistere Kunsten. De humor is wat verder te zoeken in deze twee delen en Harry transformeert ook in een norse, maar zelfverzekerde en heroïsche puber en dit maakt het verhaal weer perfect!

Biografie 2 Joanne Rowling begon al heel vroeg met het verzinnen van verhalen. Toen ze 6 was, vertelde ze haar zusje verhalen over een konijn. Op de middelbare school hield ze van Engels en de andere talen. Tijdens lunchpauzes vertelde ze haar vrienden lange vervolgverhalen. Aan Exeter University ging ze Frans studeren. Ze werkte enige tijd als secretaresse, maar was daar niet goed in. Ze ging naar Portugal om les te geven in Engels. Ze begon een boek te schrijven over een jongen die ontdekt dat hij een tovenaar is. Ze vertrok uit Portugal, ging in Edinburgh wonen, leefde van een bijstandsuitkering en schreef verder in een café tijdens de slaapjes van haar jonge dochter. Haar boeken over Harry Potter zijn zo populair dat ze geen les meer hoefde te geven, en fulltime kon gaan schrijven. Inmiddels zijn er wereldwijd meer dan driehonderd miljoen boeken verkocht en de eerste vier delen zijn verfilmd. Dankzij Harry Potter is J.K. Rowling nu de best verdienende vrouw van Engeland. Eind 2001 hertrouwde ze, in maart 2003 kreeg ze een zoon, in januari 2005 een dochter. Ze woont met haar man en kinderen in Schotland. Hieruit blijkt dat ze al wel met schrijven bezig was. Niet dat ze zo maar dacht: “Hee, een tovenaar, laat ik daar eens over schrijven!” Dit is wel een iets ander verhaal, want hieruit blijkt dat ze het verhaal over de tovenaarsleerling niet in de trein heeft verzonnen. Over de schrijfstijl van J.K. Rowling valt niet te twisten. De boeken van Harry Potter zitten vol humor, spanning, romances en interessante lessen over de magie! Je herkent de schrijfstijl meteen, alle boeken zijn in deze stijl geschreven. De laatste twee boeken zijn echter wel duisterder en sinisterder, met spannender gebeurtenissen en meer Duistere Kunsten. De humor is wat verder te zoeken in deze twee delen en Harry transformeert ook in een norse, maar zelfverzekerde en heroïsche puber en dit maakt het verhaal weer perfect!