Going solo door Roald Dahl

Primaire gegevens

Titel: Solo.
Titelverklaring: Het boek heet Solo omdat Roald Dahl solo vliegt in de tweede wereldoorlog.
Schrijver: Roald Dahl.
Uitgever: Fontein.
Jaar van uitgave: 1986.
Oorspronkelijke titel: Going Solo.
Vertaler: Huberte Vriesendorp.

korte samenvatting:

Het verhaal speelt zich af van eind 1938 tot eind 1941 in Engeland, Griekenland, en verschillende landen in Afrika en het Midden-Oosten.
De hoofdpersoon van het boek is Roald Dahl, hij is 23 jaar en heeft veel lef, hij is op slangen na nergens bang voor en denkt dan vaak ook niet na bij wat hij doet.
Voor de rest is het een aardige en vriendelijke man die veel van zijn leven geniet.
Er zijn niet echt veel bijfiguren die een belangrijke rol spelen in het boek, eigenlijk zijn Mdisho en David de enige belangrijke bijfiguren, Mdisho is heel aardig en hulpzaam, maar moet nog veel leren van de westerse cultuur.
David is ook erg hulpzaam en vriendelijk, ook hij heeft veel lef en is nergens bang voor.
Zijn moeder is ook een belangrijke bijfiguur, ondanks dat ze haast niet in het boek voor komt, maar Roald en zijn moeder hebben een hechte band met elkaar, Roald is ook haar enige zoon en hij stuurt haar vaak briefen.
Mdisho en David zijn goede vrienden van Roald, vooral Mdisho is een erg goede vriend van hem.
Dit boek heeft een gesloten einde, hij is uit de oorlog gehaald en is eindelijk weer thuis bij zijn moeder, het avontuur is dus afgelopen.
Dit boek is een autobiografie van de schrijver zelf, hij schrijft het zo’n 40 jaar na de oorlog.
Hij kijkt terug in de tijd, want hij vertelt vaak dingen die in de loop van de tijd veranderd zijn, zoals bijvoorbeeld communicatie.

Samenvatting:

Het was herfst 1938 toen Roald Dahl met de boot van Engeland naar Afrika ging.
Hij ging naar Afrika om daar voor Shell te werken, hij moest de machines van Shell-klanten bevoorraden met benzine en olie.
Hij vond het een mooie baan, maakte lange reizen door Afrika en woonden samen met nog een paar collega’s in een groot huis en hadden hun eigen kok, tuinman en iedereen had zijn persoonlijke bediende.
Mdisho (de persoonlijke bediende van Roald) ging altijd met Roald mee en ze werden goede vrienden van elkaar.
De oorlog stond op uitbreken in Europa en omdat er in Tanganyika (het land waar Roald was) veel Duitsers woonden (omdat 25 jaar geleden Tanganyika een kolonie van Duitsland was) kreeg Roald de taak om een legerofficier van een groepje getrainde soldaten te worden.
Hij kreeg de opdracht om alle vluchtende Duitsers uit Der es Salaam tegen te houden en de Duitse mannen op te sluiten in kampen zodra de oorlog werd verklaard.
De oorlog werd verklaard en het lukte Ronald om de Duitsers tegen te houden en ze op te sluiten, slechts één Duitser werd er dood geschoten omdat hij Roald bedreigde.
Hij besloot om in de oorlog te blijven, hij stopte als Shell medewerker en ging bij de luchtmacht.
Hij werd opgeleid bij de RAF en na zes weken solo vliegen in kleine vliegtuigjes, werd hij verplaats naar Habbanija in Irak waar hij zijn vervolgopleiding kreeg.
Na zes maanden bij de RAF in Irak was hij klaar en werd jager.
Hij werd overgeplaatst naar het 80 Squadron om tegen de Italianen te vechten in de westelijke woestijn in Libië.
Hij moest zelf met zijn Gladiator naar de basis vliegen, maar ze gaven hem de verkeerde coördinaten en omdat hij te weinig benzine had om terug te vliegen en het al donker werd moest hij landden.
Door de velen rotsen kon hij daar niet landden, maar omdat hij elk moment moest landden nam hij het risico en landde op het beste plakje die hij zag.
Dat ging helemaal fout en hij crashte hard, hij schoot naar voren, brak zijn neus en zijn tanden vielen eruit, de benzine vloog in brand en hij wist nog maar net te ontsnappen.
Hij was precies in niemandsland tussen Engeland en Italië gecrasht en werd daar snel door de Engelse weg gehaald en op de trein gezet naar het ziekenhuis.
Daar moest hij enige weken blijven omdat hij tijdelijk blind was geworden en zijn gezicht helemaal kapot was gegaan, de crash was zo hard dat de dokters zelfs twijfelden of hij ooit nog wel kon vliegen.
Vijf maanden later, februari ’41, was hij toch helemaal genezen en werd hij goed gekeurd door de keuringsdienst.
Hij kwam weer gewoon in het 80 Squadron dat zich nu niet meer in de westelijke woestijn in Libië afspeelde, maar in Griekenland.
Toen hij eenmaal in Griekenland was aangekomen bleek het een fout van hem te zijn om daar naar toe te gaan, er waren slechts vijftien Hurricane’s die het op moesten nemen tegen de halve luchtmacht van Duitsland, die het van de Italianen over hadden genomen.
Alleen David (met wie hij zijn tent deelde) hielp hem en gaf uitleg hoe je een tegenstander kon uitschakelen, wat hij nog nooit had gedaan.
Ze vlogen alleen en moesten dingen, zoals boten beschermen tegen de Duitsers.
Zijn eerste vlucht ging goed, hij moest zes bommenwerpers weg jagen en wist er zelfs één onderuit te halen, ook de volgende dagen waren succesvol voor Roald.
Vier dagen later, 20 april 1941 waren er nog maar twaalf Hurricane’s over.
Ze besloten die dag om in formatie met boven Athene te gaan vliegen om de mensen in Athene te laten zien dat ze er nog waren, maar plotseling kwamen er zo’n 200 Duitse 109’s en 110’s aan gevlogen.
Ze braken de formatie af en schoten wat ze konden, er was niet eens tijd om te kijken of je, je tegenstander had geraakt omdat er zo veel vliegtuigen door elkaar heen vlogen.
Vier Engelse jagers werden er gedood en uiteindelijk wisten er zes jagers terug te komen op hun basis, waaronder Roald en David.
Ongeveer een uur later kwamen de 109’s en 110’s boven hun kamp, maar de verdedigingsmitrailleur wist ze weg te jagen.
Die nacht nog verlieten de grondmacht het kamp, bij zonsopgang zouden de piloten ook het kamp verlaten.
Uiteindelijk kwamen de piloten aan het eind van de middag op de basis aan de kust aan.
Daar kregen ze de opdracht om de marine boten te beschermen die aangevallen werden door de Duitsers en moesten om zes uur vertrekken.
Rond vijf uur kwam er een verkenners vliegtuigje over het kamp van hun vliegen en Roald en David rekende uit dat hij rond zes uur met versterking terug zou komen.
Toch mochten ze niet eerder dan zes uur opstarten, David, Roald en nog vier anderen van hun groep kwamen nog net op tijd weg, op de zee vonden ze geen marine schepen en besloten om terug te gaan naar de basis.
Alles was daar plat gebombeerd, alleen hun groep en nog een andere groep jagers waren nog over, ze gingen met een personen vliegtuigje naar Libië, de Hurricane’s werden overgevlogen door de meest ervaren jagers.
Mei ’41, Griekenland, Kreta en Rhodos was nu bezet door de Duitsers, ze richtte zich nu op Syrië en Libanon, de zwakkere plekken van het Midden-Oosten, dat waren de zwakke plekken omdat het bezet was door de “Vichy Fransen”
80 Squadron kreeg nieuwe Hurricane’s en moesten de boten van hun marine beschermen (tegen de Duitse luchtmacht) en vechten tegen de “Vichy Fransen”.
Zo’n vier weken later moest hij stoppen van de dokter, Roald had erge last van hoofdpijn in zijn vliegtuig en was soms enkele seconden bewusteloos, het was de oorzaak van de harde crash in de westelijke woestijn in Libië.
Hij werd naar huis gestuurd, de boot waar hij op zat werd regelmatig aangevallen door de Duitsers, maar elke keer hadden ze weer geluk.
Zijn moeder was inmiddels verhuisd omdat haar oude huis was gebombeerd door de Duitsers.
Hij wist zijn moeder toch te vinden en het boek stopt dan ook als hij na drie jaar eindelijk weer zijn moeder ziet en haar omhelst.