Het boek vertelt het verhaal van een aardige dominee genaamd dominee Stok. Als kind had hij last van woordblindheid. Maar onder deskundige hulp was zijn woordblindheid na 18 jaar voorbij en kon hij gewoon spreken.
Toen kon hij eindelijk zijn droom verwezenlijken en gaan studeren in de theologie, dit ging zeer voorspoedig en op 27jarige leeftijd was hij ds. Stok. Hij kon gelijk aan de slag in de gemeente Dreutelen waar de dominee net was overleden. Tijdens zijn reis naar Dreutelen werd hij flink zenuwachtig omdat hij zonder enige hulp in het begin preken, doopplechtigheden, huwelijken, zondagsschool en begrafenissen zou moeten uitvoeren. En toen hij eindelijk aankwam werd hij ontvangen door een oude en vooral strenge werkster die alles aanwees en daarna direct vertrok, gelukkig maar want bij binnenkomst begon ze gelijk al te zeuren.
Toen de dominee die avond in bed lag te piekeren over alle verschrikkelijke dingen die hij als dominee zou moeten doen werd hij zo zenuwachtig dat er waarschijnlijk iets in de bovenkamer van de dominee was gesprongen waardoor zijn woordblindheid gedeeltelijk terug was. Dit was het probleem: elke keer als hij een zin uitsprak draaiden zijn hersenen het belangrijkste woord automatisch om zonder dat de dominee het in de gaten had.
Bijvoorbeeld: trap wordt part, regen wordt neger,droom wordt moord enzovoort
En toen de dominee de volgende ochtend wakker werd vond hij een briefje op zijn bureau waarin stond dat hij het best eerst naar juffrouw Arabella Teerkes
kon gaan, die volgens de koster het rijkste en actiefste lid van de Dreuteler kerkgemeente was en al veel geld had uitgeven aan allerlei benodigdheden.
Dus ging hij na het ontbijt gelijk naar juffrouw Teerkes, om haar op haar gemak te stellen besloot hij om in zijn gewone burgerkledij te gaan.
Toen de deur werd opengedaan groette hij beleefd ‘Goede morgen juffrouw Sekreet. Mijn naam is Kots. Ik ben de nieuwe eenimod.’ In plaats van dominee.
Natuurlijk begreep ze er niets van en smeet ze de deur voor het gezicht van de dominee dicht.
Na een paar dagen was het nieuws van de nieuwe dominee rond, maar dankzij zijn aardige karakter kon niet één van de dorpelingen boos op hem blijven.
En ook de kerkdiensten waren wat anders doordat hij bijvoorbeeld zei: dog in plaats van God en het was ook was komisch om te horen ‘Verlos ons van de ezob’
En tijdens de kunstavond begreep niemand iets van zijn toespraak over de beroemde schilder Ossakip in plaats van picasso.
Maar toch één van zijn grootste blunders was toen hij tijdens een zangavond
naast de juffrouw van de bibliotheek ging zitten die flink aan het bladeren was in het libretto en vroeg of hij haar otterbil mocht zien.
Maar aan het eind van de dienst sloeg het noodlot toe toen hij vertelde dat volgende week het parkeerterrein opnieuw zou worden geasfalteerd en met het verzoek goed hun reet in plaats van teer af te vegen voor ze de kerk binnen zouden gaan.
Uiteindelijk kwam de dorpsdokter er achter wat er aan de hand was.
‘Wat u heeft’ zei hij, ‘is heel zeldzame vorm van woordblindheid, die Van-achter naar-voren-dyslexie heet.
Het komt vaak voor bij torren. Die zelfs hun naam omdraaien en zichzelf “Rotpink” of “Rotkob” noemen. Maar het is heel gemakkelijk te genezen, u moet gewoon achteruit lopen. Want dan komen de woorden er van voren naar achter eruit dus precies goed.
Maar op deze manier loopt u wel tegen een paal zei de dokter.
Maar ook hierop werd een oplossing gevonden, namelijk een achteruitkijkspiegel op het hoofd.
Preken ging ook nogal onhandig, maar de kerkgangers raakten er gauw aan gewend dat de dominee achteruit om de preekstoel heen liep tijdens de preek.
Dus toch liep het weer goed af met de dominee, en hij is trouwens ook een geliefde bezienswaardigheid voor de toeristen geworden.
En achter in het boek staat nog een compliment van 2 bladzijden van de tekenaar
Voor Roald Dalh.
REACTIES
1 seconde geleden