Doctor Sally door P.G. Wodehouse

Bannister is gefrustreerd dat hij Sally zijn liefde voor haar niet duidelijk heeft kunnen maken. Hij besluit ook maar te gaan slapen. Lord Tidmouth gaat intussen beneden een borrel drinken. Juist op dat moment arriveert Lottie op het landgoed. Zij is er van overtuigd dat Bannister nog steeds verliefd op haar is. Want waarom zou Sir Hugo haar anders op het landgoed uitgenodigd hebben? Lord Tidmouth probeert haar van het tegendeel te overtuigen maar dat lukt niet. Lottie krijgt ook een logeerkamer toegewezen. Vervolgens komt Bannister weer beneden omdat hij de slaap niet kan vatten. Lord Tidmouth probeert hem te waarschuwen dat Lottie gearriveerd is maar Bannister stuurt Lord Tidmouth knorrig weg zonder dat deze zijn waarschuwing heeft kunnen overbrengen.

Bannister hernieuwt zijn poging om Sally voor zich te winnen en gaat met haar praten. Maar de zaak loopt volkomen in de soep als op hetzelfde moment Lottie haar kamer uitkomt. Sally ziet haar en denkt er zo het hare van. Bannister is woedend. De volgende morgen treft Sir Hugo Bannister slapend op de sofa aan. Sir Hugo denkt nog steeds dat Bannister verliefd is op Lottie. Als Lottie even later de kamer binnenkomt, praat Sir Hugo op haar in. Lottie is een levendige jonge vrouw. Ze zal beslist verpieteren op het afgelegen landgoed als ze met Bannister trouwt. Er wonen daar namelijk maar weinig mensen in de buurt. Sir Hugo raakt daarmee een gevoelige snaar bij Lottie. Lottie besluit daarop dan toch maar weer met Lord Tidmouth te gaan trouwen. Die woont namelijk in Londen dicht bij alle uitgaansmogelijkheden. Lord Tidmouth stemt maar al te graag toe.

Uiteindelijk worden alle misverstanden tussen Bannister en Sally ook opgelost. Als Sally namelijk ontdekt dat Bannister een zuivelboerderij op zijn landgoed exploiteert en daar heel veel tijd aan besteedt, raakt ze opeens geïnteresseerd. Nu Bannister wel blijkt te werken verdient hij daarmee Sally’s respect. Ze raakt acuut verliefd op Bannister en ze besluit dan ook op zijn huwelijksaanzoek in te gaan.

Beoordeling van het boek

Wodehouse was een beroemde Engelse schrijver die al op jeugdige leeftijd naar Amerika vertrok. Daar trok hij de aandacht met zijn humoristische verhalen en romans over o.a. Bertie Wooster en zijn butler Jeeves, de merkwaardige bewoners van Blandings Castle en de nogal met zichzelf ingenomen pechvogel Stanley F. Ukridge. Wodehouse heeft zijn Engelse afkomst nooit verloochend. In zijn boeken is dat ook goed te merken. In Amerika werkte Wodehouse mee aan het schrijven van teksten voor musicals en theatervoorstellingen. Verder was hij werkzaam voor de filmindustrie in Hollywood. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog woonde Wodehouse met zijn echtgenote Ethel in het Noord-Franse kustplaatsje Le Touquet. Hij was politiek gezien nogal naïef en had de oorlog niet zien aankomen. De Duitsers sloten hem als gijzelaar op in een interneringskamp in Duitsland. Na de oorlog vestigde hij zich definitief in Amerika.

Ik vind het altijd leuk om te kijken of Wodehouse zijn boeken op de een of andere manier dateert (bijvoorbeeld door jaartallen in de tekst te noemen). Ook neemt Wodehouse in zijn boeken altijd veel verwijzingen op naar religie, literatuur, cultuur en geschiedenis. In dit boek trof ik de volgende verwijzingen aan: de Heilige Graal (hoofdstuk een), Napoleon en de aardbeving van San Francisco in 1906 (hoofdstuk drie), Figaro en H.G. Wells (hoofdstuk vier), Napoleon en de Slag bij Waterloo (hoofdstuk zes), James Graham Montrose (hoofdstuk acht), Charles Dickens en koning Karel I (hoofdstuk negen), de golfer James Braid (hoofdstuk elf), de golfers J.H. Taylor en Walter Hagen (hoofdstuk vijftien) en het Bijbelboek Hooglied (hoofdstuk zestien).

De verwijzingen in dit boek zijn beduidend minder dan in andere boeken van Wodehouse. Dat komt omdat dit boek een omwerking is van een toneelstuk van Wodehouse uit 1927. Dat toneelstuk heet “Good Morning, Bill”. Je kunt de verschillen met een standaardroman goed zien. Zo is de tekst hier veel korter (dit is qua pagina’s de dunste roman van Wodehouse) en ook is er veel meer korte dialoog in de tekst. In een toneelstuk heb je natuurlijk geen uitgebreide prozabeschrijvingen. Waarom Wodehouse dit toneelstuk overigens heeft omgewerkt tot een roman weet ik niet. Misschien heeft iemand hem dat gesuggereerd. Of wellicht vond Wodehouse zelf dat het stuk zich daarvoor leende. Ook financiële overwegingen kunnen een rol hebben gespeeld (Wodehouse was namelijk tuk op geld).

Ik vind het een aardig boek maar daar blijft het dan ook bij. De verhaallijn is namelijk vrij dun, erg eenzijdig en nogal voorspelbaar. Er is ook geen uitgebreide cast. Voor een toneelstuk is dat prima maar niet voor een roman. Ik begrijp natuurlijk wel dat dit allemaal te maken heeft met het feit dat dit boek een omgewerkt toneelstuk is. Toch had Wodehouse het m.i. beter zo kunnen laten. Een roman stelt toch heel andere eisen dan een toneelstuk. Je krijgt nu een in alle opzichten “dun” boek voorgeschoteld. Leuk als curiositeit maar meer ook niet. Ik geef het als cijfer een zes.

De omslagtekening (in kleur) is van Georges Mazure (1919 – 1980). Mazure was een bekende Nederlandse illustrator en schrijver. Hij tekende voor de studio van Marten Toonder en maakte politieke cartoons voor diverse (week)bladen. Daarnaast schreef hij ook zelf de teksten voor enkele strips. Tot slot schreef hij nog diverse jongens- en reisboeken. Naast de omslagtekening zijn in dit boek ook nog elf tekeningen in zwart-wit van Mazure opgenomen. De tekeningen geven diverse scenes in het boek weer. Ze zijn prachtig getekend en verlevendigen het boek enorm. Waarschijnlijk zijn de tekeningen opgenomen om het boek wat meer pagina’s te geven, want zoals ik al schreef is dit een korte roman met weinig pagina’s.