korte inhoud>
Dit boek gaat over het leven van Roald Dahl, maar is toch geen autobiografie. In het voorwoord citeert hij:”Een autobiografie is een boek dat iemand schrijft over zijn eigen leven. Het staat meestal vol met allerlei saaie details. Dit is geen autobiografie. Ik zou nooit mijn eigen geschiedenis schrijven. Toch zijn er mij in mijn schooltijd en vlak erna een aantal dingen overkomen die ik nooit vergeten ben.” Hij vertelt grappige maar ook heel pijnlijke herinneringen vanaf zijn derde levensjaar tot zijn eerste werk. Hij bereidt vooral uit over de vele stokslagen die hij soms ten onrechte gekregen heeft in zijn schooltijd door de haatdragende prefecten en zijn kwajongensstreken in de lagere school. Hij heeft het ook nog over de sprookjesachtige grote vakanties in Noorwegen bij zijn stokoude grootouders, en de omgang met zijn familie waar hij enorm veel van houdt.

hoofdpersonage

Boy:
Op driejarige leeftijd sterft de zus van Boy, Astri, aan een blindedarmontsteking. Enkele weken later sterft zijn vader uit verdriet om Astri.
Op zijn zesde levensjaar gaat Boy naar de “Kindergarten” waar hij zich naar eigen zeggen maar ‘verbazend’ weinig van kan herinneren.
Een jaar later gaat hij naar de Llandaff Cahedral School (1923-1925). Deze bekende preparatory school lag op anderhalve kilometer van zijn huis. Op weg naar school moesten hij en een paar vrienden langs een snoepwinkel. Hoewel ze daar elke dag iets kochten vonden ze de bazin van de winkel een weerzinwekkend oud ‘wijf’, met haar vieze handen en vuile stinkende kleren. Ze besloten om een dode muis in de pot toverballen te leggen. Als ze de volgende dag bij de prefect geroepen worden krijgen ze een onmenselijk pak slaag hiervoor.
Van zijn 9 tot zijn 13 jaar zat hij op St.-Peters. Vanaf zijn eerste schooldag daar begon hij brieven te schrijven naar zijn moeder, iets wat hij blijven doen is tot aan haar dood.

voorbeeld:

Op St.-Peters gebeurde er niet echt iets spectaculairs met Boy. Hij kreeg wel weer stokslagen (zeer ten onrechte) van de prefect toen hij zogezegd aan het praten was in de studie.
Tijdens een vakantie maakt de familie Dahl een ritje met hun allereerste auto en krijgt een ongeluk. Boy’s neus is er zo goed als afgesneden maar wordt er met succes terug aangenaaid..
Repton was de laatste school waar Boy gezeten heeft (1929-1936) vooraleer hij bij Shell ging werken en naar Oost–Afrika reisde. Op Repton was Boy 2 jaar een fag. Dit is een hulpje van een persoon die een eigen studeerkamer heeft. Een fag moet de studeerkamer kuisen en in de winter de wc-bril opwarmen als hij te koud was.
In zijn laatste jaren op Repton werd Boy kapitein van de squash ploeg en een goede speler bij het rugby team. Hij was ook nog verbazend goed in fotograferen. Hij heeft zelfs een eigen tentoonstelling gedaan en in 1934 de Royal Photographic Society-prijs in Londen gewonnen.
Op de dag dat hij zijn diploma gekregen heeft is hij zonder enige spijt de school uitgestapt en er nooit meer terug geweest.

recensie

Ik ben op de meeste vlakken wel akkoord met wat degene die deze recensie heeft geschreven zegt.
Toch verschilt mijn mening hier en daar met
1.De titelverklaring klopt volgens mij niet. Uit wat ik uit het boek kan opmaken is ‘Boy’ een koosnaampje van zijn moeder.
2.Er zijn zeker niet zoveel hoofdpersonen als er hier gezegd worden. Deze personen worden wel allemaal is aangehaald en er wordt ook wel eens over verteld maar ze blijven ver op de achtergrond.
3.In deze samenvatting wordt te veel uitgebreid over details en andere personen. Je kan uit het boek duidelijk afleiden dat het maar details zijn door:
-titels zoals Het grote muizenplan, De eerste schooldag en Het Hoofd. Hier aan kan je zien dat school en prefecten een belangrijk punt zijn. Er zijn geen titels in verband met zijn zussen of andere familie.
-citaten uit het boek zoals:” Dat vertel ik wel eens een andere keer”.

mijn mening

Roald Dahl is sowieso één van mijn favoriete schrijvers waarvan ik alle boeken gelezen heb. Boy had ik tot vorige maand nog niet gelezen. Het heeft mij aangegrepen hoe leraren je zomaar bont en blauw mochten slagen voor een kleinigheid en gewoon ongestraft bleven. Ik vind zijn manier van formuleren grappig en zijn citaten tussendoor. Dit boek is geen boek voor kleine kinderen zoals meestal van deze schrijver verwacht wordt.