A town like Alice door Nevil Shute

Informatie Titel: A town like Alice
Auteur: Nevil Shute
Herschreven door: D.R. Hill
Geïllustreerd door: Kay Dixey
Uitgeverij: Heinemann
Jaar van uitgave: oorspronkelijke versie 1950 De hoofdpersoon De enige hoofdpersoon in dit boek is Jean Parket. Ze is geboren in 1921, in Maleisië. Ze heeft donker haar en is van gemiddelde grootte. Jean woonde in Maleisië, waardoor ze ook Maleis kan spreken, en ging een tijd in Engeland naar school, waar ze een secretaresseopleiding gedaan heeft. Ze kan in moeilijke omstandigheden de leiding op zich nemen, en is erg sterk, zowel mentaal als fysiek. In de oorlog, gedurende de zware tocht met een groep vrouwen en kinderen, helpt ze haar medegevangenen zo goed als ze kan, en later, na de oorlog, richt ze een groot deel van een dorp op, en helpt haar geboorteland door het aanleggen van een waterbron. De belangrijke bijpersonen Een belangrijk bijpersoon is Joe Harman. Hij heeft blond haar, en is stevig gebouwd. Hij ontmoet Jean tijdens de oorlog, wanneer hij haar aan eten van de Japanners helpt als Jean en de anderen gevangen zijn in een Japans kamp. De Japanners komen achter de diefstal en hij krijgt de doodstraf. Soldaten slaan hem tot ze denken dat hij dood is, maar hij overleeft het en wordt vrijgelaten. Jean en Joe verliezen elkaar een tijdje uit het oog, maar later vinden ze elkaar weer en trouwen. Joe is een echt buitenpersoon, hij komt uit Australië, en heeft daar een boerderij. Eileen Holland: Dit is een vriendin van Jean, ze werden samen gevangengenomen, ze is niet zo sterk als Jean, tijdens de reis wordt ze zwakker en zwakker, op het laatst sterft ze. Eileen heeft een man, Bill Holland, en drie kinderen, Freddy, Jane en Robin.
Samenvatting Jean Paget is geboren in Maleisië, in 1921, uit een Britse familie. Ze ging toen ze tien jaar oud was, in Southampton naar school met haar oudere broer Donald. Toen ze negentien jaar oud was, ging ze terug naar haar overleden vaders rubberplantage, om daar te werken als typiste, en in Kuala Lumpur te wonen. Het leek erop dat Jean een heel normaal leven zou krijgen, trouwen en gelukkig worden, maar in 1941 begon de Tweede Wereldoorlog. De Japanners veroverden Maleisië, en veel Britse mensen namen de benen om niet gevangen genomen te worden. Jean ging naar haar vrienden, de familie Holland, om hen te helpen inpakken en op de kinderen te letten. De reis naar het zuiden mislukte, de auto kreeg pech en de Japanners namen hen gevangen. Er volgde een slechte tijd, de vrouwen en kinderen werden gescheiden van hun mannen, die naar een gevangenenkamp moesten. De vrouwen en kinderen moesten bij het kantoor van een Japanner blijven, voor zes weken, zonder dekens en bedden, en zonder gezond voedsel, zodat er kinderen stierven. Daarna moest de groep naar Singapore om naar een kamp te gaan, door eerst naar Kuala Lumpur te lopen en dan de trein te nemen. Langs hun weg langs Ayer Penchis naar Asahan werd iedereen zwakker, het was heet en er heerste honger. Een oude vrouw, Mrs Collard, stierf. Omdat Jean Maleis kon spreken, kon ze toestemming vragen om een dag in Asahan te blijven, wat mocht. De groep hoorden van de Japanners dat ze geen trein konden halen in Kuala Lumpur, dus moesten ze verder lopen naar Klang, zodat ze daar een boot konden nemen. Toen ze daar eindelijk aankwamen waren er geen boten. In Klang bleven ze elf weken, er waren toen nog 29 vrouwen en kinderen over. De burgemeester beval hen om naar Port Dickson te lopen, daar zou nog een boot kunnen zijn, maar die bleek er niet te zijn. Dus werden ze naar Serembar gestuurd, met de belofte dat daar een trein zou zijn, die er niet was. Jean en de groep liepen maar door in de richting van Singapore, maar hoorden onderweg dat daar al teveel gevangenen waren. Op weg naar Kuantan stierven onder anderen Freddy Holland en zijn moeder, een paar dagen erna. Vanaf nu zorgde Jean voor de baby, Robin Holland. In Kuantan vonden ze twee vrachtwagens. Jean leerde Joe kennen, een van de bestuurders. Ze vertelde hem over de zware 600 kilometers en de 15 doden, en Joe kocht wat medicijnen voor hen. Hij had heimwee naar zijn woonplaats, Alice Springs in Australië. Hij werkte als manager op een grote boerderij. Op Jeans verzoek bracht hij hen de volgende dag zeep en een varken, van het geld dat hij had door de benzine uit de trucks te verkopen. Toen stal hij vijf kippen van de Japanners, voor de vrouwen. De Japanners ontdekten de diefstal, en ondervroegen Jean. Jean loog, maar de Japanners geloofden haar niet. Toen kwam Joe, die vertelde dat hij de kippen had gestolen. Hij werd ter dood veroordeeld. Soldaten haalden hem op en sloegen hem tot ze dachten dat Joe dood was. De groep moest weer verder, naar Kua Telang. Hier stierf hun begeleider aan een ziekte. Jean vroeg de hoofdman van het dorp, Mat Amin, of ze niet mochten blijven. Ze zouden hun eigen voedsel kunnen verbouwen op de verlaten rijstvelden, en verder geen overlast veroorzaken. Van hem mag het, dus gaan ze samen naar een Japanse officier om het voorstel te overleggen. Uiteindelijk stemt die toe. De groep bleef er drie jaar, in 1945 eindigde de oorlog en gingen ze eindelijk naar Singapore, waar ze hun mannen ontmoeten. Jean vertelde Bill van zijn vrouw en twee kinderen die gestorven waren, en samen vertrokken ze naar Engeland. Bill vroeg haar om met hem te trouwen, maar Jean weigerde. Ze vertrok en leefde twee jaar een vrij saai leven. Ze denkt nog vaak aan de oorlog, en de dood van Joe trok ze zich erg aan. Op een dag bleek dat een oom haar een flink geldbedrag had nagelaten, en ze ging terug naar Maleisië, waar ze een waterbron en een wasplaats voor de inwoners van Kuala Telang aanlegde. Van de mensen die haar holpen hoorde ze dat Joe niet dood was, daar was Jean heel erg blij om. Ze besloot hem te gaan zoeken. Ze ging naar Kuatan, waar ze hoorde dat Joe naar Australië was teruggegaan. Dus ging ze naar Alice Springs, maar daar was hij niet. Ze was erg teleurgesteld, maar kwam te weten dat hij manager was van een ranch in de buurt van Willstown. Toen ze daar aankwam was hij haar aan het zoeken in Engeland. Hij zou na twee maanden terugkomen, en Jean was daar in dat saaie plekje zonder mogelijkheden op hem aan het wachten. Maar ze bleef niet rusteloos, ze maakte plannen voor een schoenenfabriek en een ijssalon. Na die twee maanden ontmoetten Jean en Joe elkaar weer. Na een tijdje werden ze verliefd. Jean zou een jaar in Willstown blijven, en de fabriek en de salon starten. Het liep erg goed, en de twee trouwden. Ze kochten de ranch waar Joe manager was op, bouwden een zwembad, een schoonheidssalon, een bioscoop en een winkel. Ze kregen drie kinderen. Jean en haar gezin werden erg gelukkig. Mijn mening Toen ik in dit boek begon te lezen, vond ik het direct leuk. Het onderwerp sprak me aan, het is boeiend geschreven en het was een goed verhaal. Het taalgebruik vond ik niet te simpel en niet te moeilijk, en de hoofdpersoon lijkt me een persoon die ik, als ik haar zou kennen, erg aardig zou hebben gevonden. Wel vond ik dat de drie jaren die ze in Kuala Telang zijn gebleven wat beter beschreven zou kunnen worden, hoe het daar was. In het boek wordt daar niks over verteld. Ook het einde was erg ingekort, ik vond het nogal snel gaan, ze ontmoetten elkaar en drie regels later hebben ze drie kinderen, bij wijze van spreken. In het eerste deel wordt alles nauwkeurig beschreven, alle ellende, en the good times aan het einde niet. Dat was wel jammer. Over het algemeen vond ik het een mooi, interessant boek met een goed verhaal.