Wie Licht schmeckt door Friedrich Ani

1. Primaire gegevens
De titel van het boek dat ik heb gelezen is ‘Wie Licht Schmeckt’ van de schrijver Friedrich Ani. Het boek is uitgeven in 2008 door de uitgeverij Wolters-Noordhoff, oorspronkelijk uit gegeven in 2002 door Hanser in München. Het boek heeft 176 bladzijdes. Ik heb het boek uitgelezen in ongeveer 10 uur. Maar niet achter elkaar.


2. Waarom gekozen?
Ik heb dit boek gekozen omdat de achterkant van dit boek me wel aansprak. Ook heb ik een stukje in het boek gelezen en wat ik toen had gelezen kon ik wel redelijk goed begrijpen. Ook vond ik het wel erg handig dat er achter in het boek een woordenlijst stond per bladzijde. Als je dan een woord niet wist hoefde je het niet in een woordenboek op te zoeken.

3. Wat verwacht je?
Ik verwacht dat het boek gaat over een jongen die nog niet helemaal zijn weg kan vinden in het leven. Hij verveelt zich een beetje en gaat dan op onderzoek uit door de stad waar hij dan Sonja ontmoet. Hij weet in het begin denk ik niet echt hoe hij met haar moet omgaan en kan dan nog al sukkelig overkomen. Lukas heeft denk ik nog niet veel mee gemaakt. Sonja gaat hem hier bij helpen. Zij laat hem een andere kant zien van het leven.

4. Eerste reactie achteraf
Mijn eerste reactie achteraf is ‘Wow. Het boek is uit.’ Ik vond het boek soms erg langdradig, Lukas kon er lang ergens op in gaan en dan had ik vaak al zo iets van ‘Ik snap het wel hoor.’ Verder was het wel een heel leuk boek. Het was soms toch nog wel moeilijk boek om te begrijpen, maar sommige stukjes waren erg gemakkelijk om te lezen. Maar ik vond het wel grappig om te lezen dat Lukas in het begin nog al verlegen is tegenover Sonja, maar dat zou je helemaal niet verwachten van een jongen die alleen door een hele grote stad heen zwerft.

5. Uittreksel + bronvermelding + motivatie

Uittreksel :
De hoofdpersoon is Lucas. Hij is14 jaar, heeft rood haar en zijn karakter is tegendraads en hij doet z’n eigen zin. Zijn karakter veranderd niet, maar zijn gedachten wel. Zijn probleem is dat hij denkt dat hij niemand nodig heeft, daarvan is hij overtuigd, maar in de 3 dagen in Berlijn merkt hij dat dat toch anders is.

De andere personen die in dit boek voorkomen zijn Sonja, een blind meisje en haar vriendin Vanessa. Over hen kom je verder niet veel te weten, alleen dat Sonja gedachten kan lezen en verschillende dingen kan 'zien' die een gewoon ziende niet kan zien. Vanessa is eigenwijs.

Lucas vindt Sonja meteen appart, ze gaat niet eens aan de kant als hij in de verkeerde richting de roltrap afloopt! Logisch natuurlijk, maar dat ze blind was wist hij toen nog niet. Hij wist Vanessa een trut, maar Vanessa denkt dat Lucas haar juist heel leuk vindt.

Je kent Lucas kennen doordat het verhaal in de ik-vorm is geschreven. Hij verteld zijn gevoelens. Dat hij Lucas heet, kom je pas aan het eind te weten, wat eigenlijk heel raar is. Lucas stelt zichzelf steeds vragen over Sonja en bedenkt daar dan ook antwoorden op, zodat je een hele andere gedachte bij haar krijgt. Je weet pas echt hoe ze is aan het eind van het boek, daar vertelt Lucas hoe ze is. Vanessa zit er maar een beetje bij en probeert op te vallen, verder kom je niet zoveel over haar te weten.

Het verhaal speelt zich af in Berlijn, de hoofdstad van Duistland, waar Lucas 3 dagen rondzwerft. Die 3 dagen worden uitgebreid beschreven en vaak worden er nog stukjes uit het verleden teruggehaald. Als je het leest, lijkt het net alsof het nu gebeurt, dus het is geen historisch verhaal, maar een eigentijds verhaal.

De gebeurtenissen staan door elkaar heen, telkens heb je terugblikken, soms op een dag, soms ook een paar jaar. Ik denk dat de schrijver hiermee het verhaal spannend heeft gemaakt, omdat je dan het verhaal pas aan het einde begrijpt.

De bedoeling van de schrijver is ongetwijfeld de lezer amuseren, maar ook de ogen van een ziende te openen voor de wereld van de niet-zienden.

Bronvermelding:
http://huiswerk.leerlingen.com/bekijken.php?id=39359#

Motivatie:
Ik heb deze samenvatting gekozen, omdat dit de enigste samenvatting van dit boek was op het internet. Dit vond ik wel heel jammer, want het is wel een hele korte samenvatting. En ik vind eerlijk gezegd dat dit ook niet een echte samenvatting is, maar jammer genoeg was er niet meer te vinden.

6. Verwerkingsopdracht
Verwerkingsopdracht :
Ik heb er voor gekozen om verwerkingsopdracht I 2 te maken.
I 2: Zoek een goede korte biografie van de auteur. Kopieer deze biografie. Bespreek puntsgewijs welke biografische gegeven te maken hebben met het gelezen werk. Onderstreep de passages uit de biografie die voor je bespreking belangrijk zijn en wees zo concreet mogelijk in je verwijzingen naar het gelezen werk. Citeer of kopieer de tekstgedeelten uit de roman die je gebruikt voor je bespreking.

Uitwerking verwerkingsopdracht:
Nederlandse versie : ( gevonden op wikipedia http://de.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Ani en dan vertalen )

Friedrich Ani (* 07 januari 1959 in Kochel am See ) is een Duitse schrijver die in de eerste plaats voor zijn misdaadromans -commissaris was aangekondigd naar Zuid-Tabor.

Friedrich Ani is de zoon van een Syrische vader en een Silezië . Zijn eerste hoorspelen en theatrale stukken geschreven kort na zijn afstuderen. Na de burgerlijke dienst in een tehuis voor moeilijk opvoedbare jongens was Ani 1981-1989 politie verslaggever en radio schrijver. In 1992 werd hij fellow van de script workshop in München aan de Academie te Münchenn voor televisie en film in 1996 en publiceerde zijn eerste roman.

Hij beroemd werd voor zijn veertien boeken volledige cyclus van misdaadromans van commissaris Tabor Zuid, een in München gevestigde zoekt voor personen vermist detective-afdeling, schreef ook een aantal jongeren Ani boeken en gedichtenbundels. Na voltooiing van de zuidelijke bereik, ontwikkelde hij twee nieuwe series aan de Chief commissarissen Polonius Fischer, een voormalig monnik en de blinde commissaris Jonathan Vogel en zijn zoon Max, die werkt in de moord.

Anis boeken zijn vertaald tot dusver in het Frans, Spaans, Nederlands, Deens, Koreaans en Chinees. Hij werd drie keer met de Duitse Crime Prijs uitgereikt. Zijn roman De uitvinding van de critici in het afscheid koos Zwitserland als de enige Duitstalige boek van de tien beste misdaadromans van de jaren 1990. Ani schrijft sinds 1995, scripts voor toneelstukken en tv-series als Tatort , stalen gaas en Rosa Roth .

zijn roman Duitse angst door Ani voor een echt model, een geschiedenis van vreemdelingenhaat in een Duitse stad voor het vertellen, was Ani bekroond met de inaugurele 2001 Radio Bremen Misdaad prijs . Laudator Frank Göhre uitgezocht bij de prijsuitreiking, het Boek van Ani poke uit door zijn indrukwekkende realisme. Duitse Angst trekken als het beste voorbeeld van het genre een nachtmerrie beeld van de criminaliteit wereld in de Federale Republiek van vandaag. [1]

In februari 2010 werd hij in München toren schrijvers genoemd.

Friedrich Ani woont in München.

Duitse versie: ( gevonden op wikipedia : http://de.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Ani )

Friedrich Ani (* 7. Januar 1959 in Kochel am See) ist ein deutscher Schriftsteller, der vor allem durch seine Kriminalromane um Kommissar Tabor Süden bekannt wurde.

Friedrich Ani ist der Sohn eines Syrers und einer Schlesierin. Seine ersten Hörspiele und Theaterstücke entstanden kurz nach seinem Abitur. Nach dem Zivildienst in einem Heim für schwer erziehbare Jungen war Ani von 1981 bis 1989 Polizeireporter und Hörfunkautor. 1992 wurde er Stipendiat der DrehbuchWerkstatt München an der Hochschule für Fernsehen und Film München und publizierte 1996 seinen ersten Roman.

Bekannt wurde er durch seinen vierzehn Bücher umfassenden Zyklus von Kriminalromanen um Kommissar Tabor Süden, der für ein Münchner Kriminaldezernat nach vermisst gemeldeten Personen sucht; darüber hinaus schrieb Ani eine Reihe von Jugendbüchern und Lyrikbände. Nach Abschluss seiner Süden-Reihe entwickelte er zwei neue Reihen um die Hauptkommissare Polonius Fischer, einen ehemaligen Mönch, und den erblindeten Kommissar Jonas Vogel und dessen Sohn Max, der in der Mordkommission arbeitet.

Anis Bücher wurden bislang ins Französische, Spanische, Niederländische, Dänische, Koreanische und Chinesische übersetzt. Er wurde drei Mal mit dem Deutschen Krimi Preis ausgezeichnet. Seinen Roman Die Erfindung des Abschieds wählten Kritiker in der Schweiz als einziges deutschsprachiges Buch unter die zehn besten Kriminalromane der 1990er Jahre. Ani schreibt seit 1995 auch Drehbücher für Fernsehspiele und Fernsehserien wie Tatort, Stahlnetz und Rosa Roth.

Für seinem Roman German Angst, in dem Ani nach einem realen Vorbild eine Geschichte von Fremdenfeindlichkeit in einer deutschen Großstadt erzählt, erhielt Ani 2001 den erstmals ausgeschriebenen Radio Bremen Krimipreis. Laudator Frank Göhre hob bei der Preisverleihung hervor, das Buch von Ani steche durch seinen eindrucksvollen Realismus hervor. German Angst zeichne als bestes Exempel des Genres ein beklemmendes Bild der Verbrechenswelt in der Bundesrepublik von heute.

Im Februar 2010 wurde er zu den Münchner Turmschreibern berufen.

Friedrich Ani lebt in München.

Verdere uitwerking:
- Hij is geboren in Duitsland, dit heeft als gevolg dat hij in de Duitse taal schrijft

- Het boek dat ik heb gelezen heeft verder niks te maken met de eerdere boeken die hij heeft gelezen. Hij heeft veel politieboeken geschreven en dit is een jeugdboek over een jongen die een blind meisje ontmoet

Helaas is er niet meer te vinden over Friedrich Ani, en kan ik ook niet meer overeenkomsten vinden tussen zijn biografie en zijn boek.

7a. Persoonlijke beoordeling
Boek: Wie licht Smechkt van Friedrich Ani

• Onderwerp:
Het genre van dit boek is liefdesverhaal, want Lucas is stapelverliefd op Sonja. Het thema van dit boek is dan ook liefde, ook vanwege de zelfde reden als het genre. Het motief is, is dat Lucas verliefd is op Sonja. De titelverklaring is dat Sonja geen licht ziet, wie licht smeckt betekent hoe licht smaakt. En Sonja heeft geen flauw idee van hoe het er uit ziet.

• Gebeurtenissen:
Een van de belangrijkste gebeurtenissen vind ik de dag waarop Lucas Sonja ontmoet.

Citaat :”Keine Ahnung, wieso ich nicht aufpasste. Ich glitt dahin un ploötzlich schrammten meine Schuhe gegen die Kante. Ich riss das eine Bein hoch, um nich noch mal de Länge nach hinzuknallen. Direkt vor die Füβe des Mädchens.

»Oje«, sagte sie.

Ich stand knapp vor ihr.

Sie roch nach Zitrone. Gab es neuerdings Zitronenparfüm?

Sie hatte ein kastanienbraunes Kleid un eine Jeansjacke an un schmale schwarze Schuhe, die aussahen wie Sandalen mit dünnen Riemen, die ein paar mal um ihre Knöchel gebunden waren. Sie hatte blonde kurze Haare und trug eine dunkle Sonnenbrille. Sie war siebzehn oder achtzehn.

Es war, als würde ich alles auf einmal sehen. Sogar ihre Zähne fielen mir auf, sie waren weiβ und ziemlich groβ. Sie hatte nämlich einen schmalen mund. In ihren Ohrläppchen steckten zwei silberne Sterne, ein Stern auf jeder Seite. Und über der Schulter trug sie eine blauwe Ledertasche.

Wielang ich sie schon angaffte, wusste ich nicht. Auf einmail sagt sie: »Willst du dich nicht entschuldigen?«

Die blutigen Papiertaschentücher, die ich inzwischen alle verbracht hatte, warf ich in einen Bleckkasten un dachte : Ich entschuldige mich für nix.

Ich sagte :»’tschuldigung.«

»Beinah wär ich hingefallen.«

»Bist du ja nicht«, sagte ich.

» Weil ich schnell reagiert hab», sagte sie.

En een andere belangrijke gebeurtenis is als Lucas door heeft dat hij al 3 dagen van huis is.

Citaat :”Punkt zwölf wachte ich auf. High Noon. Die Uhr am Fernseher blinkte gelb. Nachdem ich kapiert hatte, wo ich war, angelte ich mein Buch aus den Tiefen des Sessels, verlieβ das stinkende Zimmer, hinkte über den flur, hörte mehrstimmiges Schnarchen, trank in der Küche, in der eine Million Flaschen standen, vier Liter Leitungswassen und war totatal erleichtert, das die Haustür nicht abgesperrt war.

Der tag sah genauso aus wie der gestrige. Brutale Sonne, null Wolken, offene Fenster in allen Häusern.

Langsam versuchte ich mich zu erinnern. Das war merkwürdigerweise nicht schwer. War viel zu leicht. Anscheinen waren die Dinge in meinem Kopf wieder an ihrem platz. Wohin wollte ich jetzt? Was hatte ich hier noch verloren? Entlang dem Park schlurfte ich dahin, mein Hirn prall von Gedanken, die alle bloβ so sprühten.

Was war das für ein haus, in dem ich die nacht verbracht hatte? Was waren das für Ttypen? Un dwo waren Lussy und Ringo und ihr Köter?

Dann dacht ich vage an meine Träume, aber ich kriegte sie nicht mehr hin.

Heute war Freitag, meine Geburtstag war jetzt schon drrei Tage alt. Jetzt war ich vierzehn. Strafmündig. Ich bekam einen Personalausweis mit einem Foto von mir drin. Un ich hatte mit einemen Mädchen geslagen. Fast. Rico un die anderen behaupteten, sie hätten schon of Sex gehabt, und das stimme wahrscheinlich. Mir doch egal.

Hij wil er niet bij nadenken dat hij jarig is geweest en denkt liever aan de dingen die hij heeft gedaan. Vaak vinderen kinderen / pubers het leuk om jarig te zijn, maar Lucas vind dat helemaal niet leuk.

• Personen:
Lucas is de hoofdpersoon in het boek. Hij is 14 jaar oud geworden en wil zijn verjaardag niet vieren. Het enigste wat hij wil is 3 dagen alleen op pad. Dat doet hij dus ook. Het is een karakter want je weet wat hij denkt en weet niet hoe hij er uit ziet. Lucas is helemaal verliefd op Sonja en wil haar niet meer kwijtraken.

Sonja is ook een hoofdpersoon want ze heeft een belangrijke rol in het boek. Sonja is een blind meisje die werkt. Zij ziet de wereld heel anders dan Lucas en probeert hem dat dan ook te laten zien. Sonja is geen karakter want je weet hoe ze er uit ziet.

Je hebt ook nog wat bij-personen zoals de moeder van Lucas en de opa. Ook komen er in het begin 2 mensen voor, die verder niet echt meer een aanwezige rol hebben.

Overige persoon is Vanessa, ook zij is geen karakter want je weet hoe zij er uit ziet. Ze heeft blonder haar dan Sonja en heeft heel kort haar.

• Opbouw
Het verhaal is niet-chronologisch verteld, want je gaat terug in de tijd. In het begin gaat het verhaal chronologisch, maar op den duur krijg je allemaal flashbacks. Voornamelijk als Lucas aan het denken is aan vroeger, het komt in het begin heel erg vaak voor en dan dwaalt hij heel erg af. De tijd dat het verhaal zich afspeelt is denk ik gewoon in de jaren 20. Want vroeger mochten kinderen niet zomaar een een paar dagen alleen door de straten van een grote stad lopen. Tegenwoordig gebeurd dat wel vaker.

Het verhaal is in de ik-persoon geschreven. In dit verhaal zit bijna geen spanning. Dit boek heeft geen spanning bouw vind ik.

Wie licht schmeckt is de titel van het boek omdat Sonja niet weet hoe het licht er uit ziet en Lucas niet weet hoe Berlijn er eigenlijks uit ziet.

Dit boek heeft geen motto.

De verteltijd van het boek is ongeveer 25 uur. De vertelde tijd is 2 / 3 dagen omdat, het boek alleen draait om de dagen dat Lucas alleen weg is.

• Taalgebruik
De stijl van het verhaal is heel erg gemakkelijk en heel normaal, het zijn gemakkelijk leesbare zinnen, het leest vlot weg. Er komen in het begin niet erg veel dialogen voor, maar wel erg veel gedachten van Lucas. Dat blijft later in het boek ook wel een beetje zo.

Een fragment wat ik erg belangrijk vind is deze:

´´ Eine Blödi nach dem anderen marschierte über den Schulhof, superwichtig alle, und jeder hatte einen Roman auf Lager, den er unbedingt loswerden wollte.

Die schnepfen waren beim Friseur gewesen, anscheinend ale beim selben. Natalia lachte un Elsa hatte extra eine schwar ze Hose angezogen, damit hir Hintern nich so auffiel. Fast jeder sah aus, als würde er sich auf das neue Schuljahr freuen.

So wie ich.

»Hi, Alter!«

Ich hatte mich schon gefragt wo er blieb. Rico war extrem Braun.

» Hallo«, sagte ich.

» Kampf gehabt?« Er zeigte auf mein verbogenes buntes Gesicht.

»Kleiner Unfall«, sagte ich.

»Was hast du angestellt? Ich hab mal bei dir angefufen un dein Alter hat mich gefragt ob ich weiβ, wo du steckst. Was war los?«

Ich zuckte mit der Schulter

»Warst du weg? Wo warst du?«

Er spielte mit seinem Feuerzeug rum und grinste eine Schnepfe an, die gerade vorbeikam un tatsächlich zurückgrinste.

»Also«, sagte er. »Wo warst du? Ist das ein gehimnis? Wo?«

Ich sagte :» In Hongkong.«

Er starrte mich an.

Ich dachte, eine Wiederholung wäre jetzt angebracht.

»In Hongkong.»

Irgendwie verlor er total die Orientierung.

»Und ... und ... w-wie...« stotterte er, »... bist du d-da hingekommen?«

»Mit elektrischen Schmetterlingen natürlich«, sagte ich und klopfte ihm auf die Schulter.