Die ene seconde door Karl Bruckner

1. Mijn verwachting van dit boek Ik had al wel wat gehoord van dit boek, dat het heel indrukwekkend zou zijn. De titel wekt inderdaad wel nieuwsgierigheid op. “Die ene seconde”, dat klinkt veelbelovend… Ik had verwacht dat het een heel spannend boek zou zijn, je voelt de hele tijd wel spanning, omdat je weet dat die bom gaat vallen, maar het was niet zo dat ik op het puntje van mijn stoel zat van “oh zou het nou wel goed gaan”. Alleen op het moment zelf dat de bom viel, moestik gewoon doorlezen. Het is dan jammer dat je al weet dat die bom gaat vallen (de geschiedenis verander je niet). Maar het boek was wel indrukwekkend (vond ik tenminste) als je leest hoe al die mensen na de val van de bom leven. Ook als er beschreven wordt wat de jongen Shigeo Sasaki allemaal ziet als hij met zijn zusje (Sadako) door Hiroshima loopt net na de val van de bom… Dat is echt heel erg. Verder leer je veel over de Japanse cultuur. En dat is natuurlijk ook altijd leuk, andere culturen leren kennen. Ik wist dat bijvoorbeeld nooit van de kraanvogels. Het is namelijk zo: de Japanners dachten als ze ziek waren dat ze duizend kraanvogels moesten vouwen en dan zouden de goden ze beter maken. Elke kraanvogel stelde één wens voor. En het meisje waar et over gaat Sadako Sasaki, is tien jaar na de val van de atoombom ziek geworden van de stralen. Zij denkt dat als ze duizend kraanvogels heeft gevouwen, ze weer beter wordt. Maar ze weet niet dat ze radioactief besmet is en dus niet beter kan worden. Uiteindelijk sterft ze bij de negenhonderdnegentigste kraanvogel… Ook leer je wat over de Amerikaanse soldaten, die eigenlijk niks van de bom afwisten. Bijvoorbeeld de vliegers die de bom hebben laten vallen, wisten niet wat er gebeurde. De ene dacht dat ze een grote rookbom hadden laten vallen om de mensen te laten schrikken, een andere was al gek geworden toen hij zag wat ze hadden aangericht. Samengevat, mijn verwachtingen waren hoog en het was inderdaad erg indrukwekkend.

2. A Meeleven. Ik kon erg meeleven met de personen uit het boek, zowel de Amerikanen als de Japanners. Het ergste was het moment dat de bom viel en de tijd er vlak na. Het meeleven kwam vooral doordat je daarnaar kijkt door de ogen van verschillende personen: van de hoofdpersoon Shigeo, Yasuku (de moeder van Shigeo en Sadako) en meer mensen. En omdat alles helemaal beschreven wordt.

B Aanpak van de problemen Het is moeilijk te zeggen of ik de problemen anders zou hebben aangepakt als de hoofdpersoon. Er zijn natuurlijk verschillende problemen, de problemen voor, tijdens en na de ramp. Voor de val van de bom: zijn er verschillende problemen. De beide ouders van de Shigeo en Sadako waren weg, dus voor hun was er niet veel te doen. Ze liepen maar wat rond in Hiroshima, wat moesten ze anders. Ze gaan meestal wat kijken bij dingen als bijvoorbeeld de bouw of het station om hun honger en de hitte maar even te vergeten. Soms moet Shigeo iets doen voor zijn moeder, bijvoorbeeld eten halen bij het distributiecentrum. Dat zou ik ook doen, er zit niet veel anders op… Tijdens de val van de bom: Shigeo was aan het zwemmen en dook onder precies toen de bom viel. Daardoor was hij gered. Sadako lag te slapen onder een boom, ze had de explosie zelf overleefd, ze was er zelfs redelijk goed vanaf gekomen, met enkel wat schrammen. Shigeo gaat snel op zoek naar zijn zusje als hij ziet wat er gebeurt is en met haar op zijn rug loopt hij maar wat rond, wat anders zou hij moeten doen? Ik zou (denk ik) hetzelfde hebben gedaan, gewoon je instinct
volgen. Na de val van de bom: lopen Shigeo en Sadako rond, vinden uiteindelijk hun ouders terug en proberen zo goed mogelijk te overleven. Daar is ook niet veel anders aan te doen, je kan wel gaan zitten grienen, maar je kan beter proberen te overleven. Een hutje proberen te bouwen tegen de regen, op zoek gaan tussen het puin naar eventuele waardevolle dingen. Net zoals de familie Sasaki doet. 3. A Spanning Aan de ene kant vond ik het boek erg spannen maar aan de andere kant eigenlijk ook weer niet echt. Dat zal ik uitleggen. Ik wist namelijk dat het ging over de atoombom die op Hiroshima is gegooid. Aan de ene kant voel je dan de spanning, ik wachtte er eigenlijk op tot die bom een keer viel. Dat moment zelf is ook wel erg spannend, maar de rest eromheen niet echt heel erg. Natuurlijk gebeuren er wel wat spannende dingen, maar die bom is wel het hoogtepunt. Daarna is de spanning er eigenlijk wel af, het is natuurlijk wel leuk om te lezen hoe ze dan proberen te overleven en het is ook wel spannend als Sadako de wielerwedstrijd rijdt, en als ze ziek wordt.

B Visie Opvallende uitspraken of een visie… Dat is een moeilijke. Wat wel opmerkelijk was, is hoe de vader van Shigeo en Shigeo zelf tegen het leger aankijken. Op een gegeven moment praten ze over de bom. Shigeo’s vader zegt dat hij inderdaad de orders van zijn meerdere zal opvolgen en een bom zou laten vallen. Hij vond het namelijk de hoogste eer om voor je land te sterven. Doodgeschoten worden om het weigeren van een order vond hij een nederlaag. Maar Shigeo zou liever doodgeschoten worden dan een bom te gooien op welk land of welke stad dan ook. Dat is wel opvallend dat het standpunt van de vader niet veranderd, maar dat van Shigeo wel. Zo zie je al een generatieverschil. Dat is wel opmerkelijk…

C Nadenken over het boek Ik moest wel nadenken toen ik het boek uit had, of als ik het even weglegde om wat anders te doen. Vooral toen ik het stuk had gehad waar Shigeo aan zijn zusje beschreef hoe alles eruit zag toen ze door Hiroshima liepen vlak na de val van de bom. Of toen ze aan het zoeken waren naar bruikbare spullen en een lijk tegenkwamen. Toen er gezegd werd dat zovaak gebeurde moest ik helemaal wel even nadenken. Ik kon het echt niet loslaten, als ik in mijn bed lag moest ik er nog wel vaak aan denken.

4. A Sympathieke personen Ik vind het moeilijk om te zeggen wie ik sympathiek vind en wie niet. Dat komt omdat alles in Japan heel strak is, iedereen buigt beleeft voor elkaar en iedereen glimlacht naar elkaar. Er worden wel wat gedachten en gevoelens van mensen beschreven, maar niet echt genoeg om te zeggen die persoon vind ik sympathiek en die niet. Maar naar wat ik eruit kon opmaken, vond ik Shigeo wel sympathiek. Sadako vond ik een lief meisje, maarja, dat zijn (bijna) alle kleine meisjes. De moeder vond ik ook sympathiek, ze at expres niet, zodat haar kinderen meer konden eten. De vader leek me op zich wel aardig, maar toen hij beledigt was dat zijn kinderen niet bogen voor hem (omdat ze opgewonden waren vergaten ze het) en hij daarom boos werd, vond ik hem toch wel een stuk minder aardig. Alleen maar hechten aan tradities en niet kijken naar de menselijkheid in een persoon, dat vind ik een beetje zielig. Verder vond ik Nishioka ook niet erg een aardig persoon. Hij wordt boos op Shigeo en Sadako om niks en is veel te gulzig. De weduwe Kumakichi vond ik ook een erg aardig mens, ze probeerde almaar Sadako (en Shigeo ook wel) op te vrolijken, dat was wel lief.

B Uitwerking Mijn antwoord bij 4A heeft niks te maken met de boodschap van het verhaal. Wel een beetje met 2A, ik kan personen over het algemeen waarderen als ik met ze mee kan leven. Het heeft niks te maken met mijn opvattingen over goed en kwaad, meneer Nishioka was geen slecht persoon, maar ik vond hem nou niet echt aardig. Met medelijden heeft het een beetje te maken, ik ging weduwe Kumakichi wel meer waarderen omdat ze zo alleen enzo was.

5. Ergernissen Me ergeren. Ik erger me altijd aan heel veel dingen. Er waren personen die ik nou niet bepaald aardig vond, dan erger ik me wel aan zulk soort mensen en dan heb ik vaak de neiging om dat stuk over te slaan (doe ik niet, straks mis ik iets). Ook vond ik het jammer dat het zo oud geschreven is. En vaak wat langdradig (zie punt 7). Wat ik ook erg irritant vond, was dat steeds weer iemand anders besproken word, eerst gewoon Shigeo en Sadako, dan opeens hun moeder en dan weer mensen op de legerbasis…

6. Details Leuke of grappige details. Dat je meer leert over de Japanse cultuur. En dat je er dan achter komt dat die cultuur helemaal niks voor jou is!!! Verder werd bijna alles tot in detail beschreven, op zich wel leuk, maar dat gaat op den duur wel vervelen. Maar dat over die Japanse cultuur vind ik wel erg leuk, ik ben nogal een cultureel persoon…

7. Langdradige passages Omdat veel tot bijna alles tot in detail beschreven wordt, is het boek erg langdradig. Je wacht en wacht maar op die bom en dan gebeurt er weer niks. Het boek zou de helft korter kunnen zijn, als het niet allemaal zo langdradig zou zijn. En er zouden ook wel een paar personages uit mogen. Bijvoorbeeld die mensen op de legerbasis, de mensen die de bom hebben gegooid, dat snap ik dat die beschreven worden, maar er zijn ook een paar mensen op de legerbasis die alles zien gebeuren, in het geheim. Dat is wel wat langdradig, erg jammer.

8. Literatuur of lectuur Ik vond het verhaal echt literatuur, het was niet een geinig slap verhaaltje, wel zware kost om het maar even zo te noemen. Wel iets om over na te denken, het is deels echt gebeurt, het andere deel zou zo echt gebeurt kunnen zijn. De manier waarop het geschreven is vond ik ook wel literatuur, zo ingewikkeld kan lectuur gewoon niet zijn!!! Maar verder vind ik het wel mooi, omdat het echt gebeurd is/zou kunnen zijn.

9. Aan- en afbevelingen Ten eerste zou ik het boek niet aanbevelen aan tere zieltjes. Waarom niet? Omdat het behoorlijk zwaar is. Vooral als beschreven wordt wat Shigeo heeft gezien, dat is niet echt prettig. Ook als je minder goed in lezen bent of iemand bent die dingen snel wil lezen, zou ik het afraden te lezen. Gewoon omdat het zo ingewikkeld geschreven is, je leest snel over dingen heen en als je dat doet snap je vaak de zin niet meer… Het is aan te raden voor mensen die graag een mooi boek (over de oorlog) lezen. Om ook eens de andere kant van het verhaal te zien. Want het zijn alleen maar burgers die omgekomen zijn bij de aanslag, niet de mensen die verantwoordelijk waren voor Pearl Harbour. Ik denk dat het voor veel mensen wel eens goed zou zijn om nou eindelijk de oorlog eens van de Japanse kant te ervaren. Want zij hadden et ook arm, met bonnen eten halen enzo.