Der erste Fruhling door Klaus Kordon

De eerste lente, door Klaus Kordon.

Waar het boek over gaat

Het boek "de eerste lente" gaat over Anne. Het verhaal speelt zich af in Berlijn, aan het einde van de 2e wereld oorlog. Het begin van het boek begint met een serie bombardementen. Voordat Anne weer in slaap is gevallen, gaat voor de tweede keer die nacht het alarm. 'Verdomme!' Grootvader schiet meteen overeind, pakt zijn aansteker en steekt de kaars aan die op het nachtkastje staat. Deze bombardementen houden pas op als de Russen de stad beginnen aan te vallen. Anne woont bij haar grootouders. Haar moeder is met haar vader aan het begin van de oorlog wegens hun aanhang aan de communistische partij door de nazi's opgepakt. Het was 1937, Anne was nog een baby. Ze weet wel dat haar moeder nu dood is, en dat haar vader in een concentratiekamp zit. Of hij nog leeft is de vraag. Anne hoopt dat hij ooit terugkomt. Maar als hij eenmaal voor de deur staat is ze bang voor hem.
Ze moet opstaan, de man - haar vader - weet immers dat ze er is. Zacht laat Anne zich van bed glijden en sluipt naar de gang.
'Wie... wie is daar?' kan ze nog net uitbrengen.
Gelukkig went Anne aan haar vader. Anne heeft ook nog een Joodse tante; Mieze. Het was de vrouw van Hans, Anne's oom. Maar Hans (dus de broer van Anne's vader) is dood - ook in de oorlog. Mieze en Anne's vader worden op elkaar verliefd. Zal Anne nu eindelijk weer een fijn bestaan gaan leiden..?

Wat ik ervan vind/vond

Het verhaal: Ik vind dit boek niet saai. Het gaat niet de hele tijd over hetzelfde. Er zitten veel spannende, droevige en gruwelijke fragmenten in. Omdat ik het verhaal begrijpelijk vind, vind ik dat je het boek best vanaf 11/12 jaar kunt lezen. Zou oud was ik ook. De uitgever zelf vindt dat je 14 moet zijn, onzin dus! Daarnaast vind ik dat dit boek geen verrassend verloop heeft. Zo'n einde voorzag ik al de hele tijd. Volgens mij is er niemand die dit boek leest en denkt: "Die vader komt vast nooit meer terug en de oorlog eindigt vast nooit."
Het onderwerp: De schrijver gaat diep in op het onderwerp oorlog in Berlijn. Ik vind het goed dat de oorlog nu eens wordt beschreven vanuit de hoofdstad van de nazi's. Ik word ergens anders wel erg kwaad om. Dat is dat de schrijver de communisten als echte helden beschouwd. Dat merk je niet direct als je dit boek leest, maar als je dieper kijkt merk je dat hij de communisten erg aanprijst. Af en toe zit er dan ook zo'n zinnetje tussen, zo'n gluiperig zinnetje.
Niet ver bij de Verzoeningskerk vandaan hebben de Russische soldaten een veldkeuken ingericht en delen soep uit.
Natuurlijk hebben ze (de Russen/communisten) geholpen met het beëindigen van de oorlog, maar ook zij hebben veel ellende teweeg gebracht. Ook zij hebben concentratiekampen gehad en miljoenen vermoord (ook in de ex-communistische staat Rusland). Goed, ik vind wel dat de Russen goed hebben geholpen bij het beëindigen van de 2e wereld oorlog. Het verhaal zette me af en toe wel een beetje aan het denken over de gruwelijkheden die een mens kan aanrichten. Dat mensen zo verschrikkelijk oneerlijk kunnen zijn! Het is een interessant, maar onorigineel onderwerp.
Overbekend zelfs. Ook de naam van het meisje, Anne, vind ik erg afgepikt van de dagboek van Anne Frank. Ik heb wel tientallen boeken gelezen over oorlog. Wie niet? Daarom vind ik dit onderwerp natuurlijk nog wel leerzaam, maar niet iets nieuws meebrengend. Het laat me niet van mening veranderen. Ten eerste omdat ik het altijd al eens ben geweest met de mensen die tegen de nazi's waren en ten tweede omdat ik, als ik ooit voor de nazi's was geweest, dan allang door die andere oorlogsboeken van mening was veranderd. Het zou volgens mij allemaal echt gebeurd kunnen zijn; ik vind het geloofwaardig.

De bedoeling

Ik kan de bedoelingen van dit boek niet zo gemakkelijk aanwijzen (onduidelijke bedoelingen dus), maar ik geloof dat het, net als in elk oorlogsboek zo ongeveer, om deze bedoelingen gaat: -Je moet leren alles met je gezonde verstand te bekijken; volg niet zomaar iemand's mening zonder er zelf goed over na te hebben gedacht. -De schrijver wilt dat je nadenkt over de gruwelijkheden die een mens kan verrichten; zoiets mag nooit meer gebeuren. -Hij wil je laten weten hoe het eraan toeging in de hoofdstad van de nazi's; hoe de strijd door "gewone" mensen werd opgevat. Als dit werkelijk Klaus' bedoelingen zijn, ben ik het er natuurlijk helemaal mee eens. Alleen dan op sommige gebieden van zijn beschrijving van de communisten dan niet..

De situaties en de personen

Sommige van de situaties waarin bijvoorbeeld Anne zich bevindt vind ik herkenbaar: school, verdriet, vreugde, angst voor een onbekende, haat en af en toe een ruzie. Maar andere weer helemaal niet: in een schuilkelder zitten, door een stad met puin lopen, oorlog, honger en dorst lijden, doden zien en alles wat nog meer bij oorlog en de jaren 40/50 hoort.
Dieter is voor een ruïne blijven staan, raapt een steen op en gooit hem door een vensterruit die voor de helft heel is gebleven. Daarna heeft hij lol om het gerinkel en komt meteen weer met een grap op de proppen. 'Berlijn is een stad van de warenhuizen. Hier waren huizen, daar waren huizen.' Ze liggen dus soms ver van mijn wereld af, soms staan ze dicht bij mijn wereld. Ik kan me goed verplaatsen in Anne. Dat komt volgens mij door een heleboel: ze is even oud als mij, ze is een meisje, ze is even bangig als mij, ze denkt een beetje zoals mij, kortom, ik voel helemaal met haar mee.

Taalgebruik

Ik vind het taalgebruik niet overdreven gemakkelijk, want er worden regelmatig lange, ingewikkelde zinnen gebruikt, maar ook zeker niet te moeilijk. Het is wel heel erg origineel omdat het in de tegenwoordige tijd is geschreven. Ik lees niet vaak een boek dat nietin de verleden tijd staat! Er worden geen echt grove woorden gebruikt. De personen spreken eigenlijk zoals mensen in de werkelijkheid spreken. Bovendien weet Klaus ook nog eens de personages goed te beschrijven, vooral over hoe ze zich voelen.