Coco Chanel

Voorwoord

Het verhaal van Coco Chanel
Chanel was een weeskind dat bang was voor afwijzing en vluchtte voor armoede. Als kind en als oude vrouw praatte ze op kerkhoven tegen de doden en moest aan bed worden vastgebonden zodat ze niet in haar slaap zou weglopen. Ze bereikte de top en vond dat de Broadway-versie van haar leven moest beginnen met haar vader die zich over haar wieg boog, en met haar grootmoeder die precies voorspelde wat ze kreeg – rijkdom, roem en eenzaamheid. Ze was iemand die besloot zichzelf te verzinnen. Ze dankte haar eerste succes aan haar intelligentie en haar knappe gezichtje en haar reeks minnaars met cultuur, invloed en geld. Na de dood van Boy Capel bleef de liefde onbereikbaar voor haar. Ondanks betoverende ontmoetingen bleef van de liefde vaak niets dan stof over. ‘Hak mijn hoofd eraf, en ik zie eruit als iemand van dertien,’ zei ze. Coco Chanel was een vrouw met een scherpe tong die altijd de felle dertienjarige is gebleven, het kind van plotselinge woede, sluwe lachjes en een wanhopige behoefte aan liefde.
In haar waren de conflicterende elementen extremer dan bij de meeste mensen. De conflicten werden met meer inzet en wanhoop, maar ook met meer vertoon aangegaan, zodat de opvallende tegenstrijdigheden maar ook de beloften van haar leven werden onthuld. Als jonge vrouw was haar vlammend doel, te ontsnappen aan armoede en vernedering. Haar werk was die ontsnapping, haar triomf en ze liet het nooit meer los. Ze maakte dingen die eenvoud, intelligentie en somberheid bezaten, en die een vleugje zuiverheid, van de ‘tantes’, groene zeep en zelfgeweven lakens in zich droegen, en ook het zelfvertrouwen en de nonchalance van Boy Capel op het poloveld.
Zoals haar vriendin Colette over haar zei: ‘In het geheim van haar werk zullen wij deze weloverwogen veroveraarster moeten vinden’.

Ik heb Coco Chanel als personage voor mijn biografie gekozen omdat ze me inspireert. Haar kleding is een belangrijk item in de modellenindustrie.

Hoofdstuk 1 Geboorte, kindertijd & ouders

Geboorte & jonge kinderjaren
Coco Chanel is in Saumur op 19-08-1883 om 16.00 uur als Gabrielle Chanel geboren.
Omdat ze de dochter van marktkooplieden was bracht Coco haar jeugdige jaren door in een Frans weeshuis, geleid door de nonnen. Hier is Chanel vernoemd naar de non die haar moeder verzorgde, ‘Gabrielle Bonheur’.

In haar jonge jaren speelde Gabrielle veel op het kerkhof, ze bracht er bloemen, vorken, lepels en alles wat ze verder uit huis mee kon pikken, ze legde de buit rondom de graven. Toen de familie ontdekte dat er dingen ontbraken sloten ze alles achter slot en grendel en omdat ze de doden geen geschenken meer kon brengen vergat ze hen.

Chanel kon de waarheid niet verdragen dat ze een dochter van marktkooplieden was, ze zou hierdoor lang niet zo interessant lijken als in haar eigen waarheid. Haar leven lang zou ze een interessant, romantisch verhaal over haar eigen bestaan vertellen. Deze ook allemaal voorzien van de kleurige details.

Van haar mislukte vader maakte ze een chique paardenhandelaar en ze ontkende dat ze enige broers of zusters had. En of dat allemaal niet al teveel was deed ze ook nog alsof ze mensen die ze goed had gekend en mensen die haar steun waren geweest bij haar eerste successen zich niet meer herinnerde.
De verzinsels of mogelijkheden in haar eigen idee versterkten haar gevoel van eigenwaarde, en ze verdedigde haar verhalen met wanhopige inzet. Aldoor verzon Chanel nieuwe leugens en steeds bleef ze deze verdedigen.

Ouders
Haar vader was Albert Chanel geboren in Nimes in het armhuishospitaal in 1856
Evenals zijn vader ging Albert reizen. In 1881 onderbrak hij zijn reis in het dorp Courpière. Hij huurde een kamer bij Marin Devolle. Albert kon altijd goed overweg met de dorpsmeisjes, en met name de zuster van zijn huisheer , Jeanne Devolle. Op een mooie nacht had Albert een afspraak met haar. In 1882 verdween Albert en liet Jeanne zwanger achter. Op 11 september 1882 is Julia geboren, de zus van Coco. Voordat zij drie maanden oud was, werd Jeanne alweer zwanger, dit keer van Coco. Albert Chanel was niet aanwezig op 19 augustus 1883 bij de geboorte van zijn eigen dochter. Op 17 november 1884 trouwden Jeanne en Albert.
15 maart 1885 werd hun derde kind geboren, Alphonse. In 1887 schonk Jeanne het leven aan hun vierde kind, Antoinette en in 1889 werd Lucien geboren. Haar derde zoon stierf als baby.

Jeanne was in Brive-la-Gaillarde, toen ze het bewustzijn verloor door kortademigheid en hoge koorts. Ze was niet in staat de ijskoude kamer te verlaten waarin men haar neerlegde. Op de wintermorgen in februari 1895 werd ze dood gevonden. Jeanne Devolle is tweeëndertig jaar geworden

Kindertijd
Albert Chanel verdween voorgoed na de dood van zijn vrouw. De kinderen brachten het grootste deel van hun kindertijd in het weeshuis in Aubazine door.
Het idee een verlaten kind te zijn was vernederend voor Chanel. Na het overlijden van een kennis hoorde een vriendin Chanel snauwen: ‘Je hoeft me niet te vertellen wat ik voel. Sinds mijn prilste jeugd heb ik zeker geweten dat ze me alles hebben afgenomen, dat ik dood ben. Ik wist dat al toe ik twaalf was. Je kunt meer dan één keer doodgaan in je leven.’

Hoofdstuk 2 Middelbare school; vervolg opleiding

Over de middelbare schooltijd van Gabrielle is nagenoeg niets bekend. Mede door het verloochenen van veel waarheden rondom haar jeugd en haar opgroeien is er een sprong in haar biografie waar niets over bekend is.
De informatie is gezocht op het internet en in het boek “Chanel een vrouw alleen” van Axel Madsen.

Hoofdstuk 3 Man; kinderen; carrière

De vriend(en) van Chanel.
Coco heeft nooit een man of kinderen gehad. Wel heeft zij meerdere malen een vriend gehad waar ze een tijd mee ging. Hoewel zij in haar leven zeker wel vrienden had zijn er slecht twee personen bekend waarmee zij ook werkelijk een relatie heeft gehad

Etiënne Balsan
Gabrielle was 21 jaar oud toen zij Etiënne leerde kennen in een van de concert café’s van Moulins. Etiënne was toen 24 jaar oud. Etiënne was de jongste van drie broers uit een familie die fortuin uit de textielindustrie had gemaakt. Als jongen was Etienne door zijn ouders naar een kostschool in Engeland gestuurd waar hij behalve Engels ook een passie voor paarden had opgedaan. Zijn ouders stierven kort nadat Etiënne op 18 jarige leeftijd naar Châteauroux was teruggekeerd. Hij gaf vrijwel onmiddellijk aan zijn twee broers, Jacques en Robert niet te willen volgen in de textielindustrie. Etiënne wilde zijn deel van de erfenis gebruiken voor het fokken van volbloed paarden.

Etiënne heeft het grootste deel van zijn militaire dienst in Algerije vervuld. Algiers was geen plaats waar Etiënne het echt naar zijn zin had. Het was warm en vervelend. Door een onenigheid met de gouverneur ter plaatse kreeg Etiënne dwangarbeid opgelegd en moest de meest vervelende werkzaamheden doen. Rond die tijd had het leger een probleem met hun paarden .Ze hadden een onbekende huidziekte waar de veeartsen geen raad mee wisten. Etiënne wist van een officier een belofte los te krijgen als hij de paarden wel zou kunnen genezen. Hij paste een behandeling toe die hij had geleerd in Engeland en wist de paarden te genezen. Zodoende belande Etiënne op 24 jarige leeftijd in Moulins.

Etiënne was Gabrielle’s eerste minnaar. Daar waar de broers van de Etiënne zich vooral inlieten met de plaatselijke adel was Etiënne veel meer aangetrokken tot de vrouwen die je niet altijd zag in de huizen van de familie. Gabrielle was anderzijds ook geboeid door de manier van praten en doen van Etiënne en deelde ook de interesse in paarden. Gabrielle raakte vrij snel zwanger. Mede door de gedachten aan het lot van haar moeder werd er gekozen voor een abortus. In Frankrijk was het plegen van abortus illegaal en volgens de verhalen zou Etiënne hiervoor hulp hebben geboden. Hoewel Gabrielle op latere leeftijd wel haar best deed om kinderen te krijgen is dit helaas nooit meer gelukt.

Gabrielle is bij Etiënne ingetrokken op het landgoed Royallieu toen zij 22 jaar oud was. Ze is daar gebleven tot de leeftijd van ongeveer 27 jaar. Hoewel ze volgens eigen woorden nooit echt verliefd was geweest op Etiënne hebben ze wel een goede vriendschap behouden die veel langer doorging als hun relatie.

Boy Capel
Arthur Capel, door iedereen Boy genoemd, was bekend als polospeler en vrouwenverleider. Boy en Etiënne kenden elkaar via de paardensport. Daar waar Etiënne mensen beoordeelde op hun kennis van paarden, had Boy een passie voor mensen. Gabrielle viel op hem door zijn vlotte manier van handelen. Volgends de biografieën was hij een knappe verschijning met donker haar en groene ogen.
Tijdens een gesprek voor het haardvuur in het huis van Etiënne gaf Gabrielle aan een ander leven te willen beginnen. Ze wilde meer dan het maken van hoeden. Etiënne gaf zoals eerder aan dat het maken van hoeden een vrijetijdsbesteding is, maar geen echt werk. Boy koos in dit gesprek haar zijde en meende dat zij hiervan best haar werk zou kunnen maken. Etiënne bood haar een werkruimte aan in Parijs welke ze mocht lenen om haar werk uit te breiden. Gabrielle hoorde dat Boy de volgende dag naar Parijs zou vertrekken. Ze ging naar Boy’s kamer en vroeg hem ernaar. Zij schreef Etiënne een brief waarin ze vertelde met Boy mee te zullen gaan naar Parijs omdat ze van hem hield.

Gabrielle was 27 toen ze verliefd werd op Boy Capel. Voor haar was hij iemand waarop zij kon bouwen, iemand die er van uitging dat zij een gedachteleven had en daar ook naar vroeg. Voor hem was zij een bijzondere schoonheid. Slank, recht van gestalte, met een aristocratisch hoofd en een sierlijke hals. Vanuit een ander perspectief was zij weer een aantrekkelijk straatkind vanwege haar spottende zwarte ogen, brede mond en wereldwijsheid.

Boy was haar bijtende charme, haar scherpe tong en haar spontaniteit gaan waarderen. Haar smaak was gedurfd en ze had een haarscherp gevoel voor het valse, het nagemaakte en het onechte in mensen.
Wat Gabrielle in Boy ontdekte waren zijn onbedwingbare hang naar een snel leven, een smaak voor elegantie, succes en avontuurlijke vrouwen. Hij was even kritisch als Gabrielle en zeker net zo vastbesloten. Boy had drie zussen van wie er later een zou trouwen met Herman Alfred Stern, de tweede baron van Michelham.

Boy die een jaar ouder als Gabrielle was, had zijn jeugd doorgebracht op kostscholen. Hij sprak vloeiend Frans en probeerde het familiefortuin te vergroten in plaats van het uit te geven. Het geld van de familie Capel kwam voort uit de exploitatie van kolenmijnen. De jonge energieke Boy stond zichzelf slecht één afleiding toe van het zaken doen en dat was uitblinken op het poloveld. De relatie tussen Boy en Gabrielle was erg hecht en volgens haar zeggen zou hij een broer, vader, zelfs een hele familie voor haar betekenen.

Boy Capel is ook degene geweest die het haar mogelijk maakte, via zijn geld of beter gezegd zijn krediet, een eigen kleine winkel te openen. Boy was niet zo rijk als Etiënne en Coco was nog van de vrijgevigheid van haar vroegere minnaar afhankelijk om door te kunnen gaan met het verkopen van hoeden in het appartement aan de Boulevard Malesherbes.

Ze kocht simpele platte strohoeden per dozijn bij Galerie Lafayette, het warenhuis, en versierde ze zelf. Haar eerste klanten waren voormalige minnaressen van Etiënne. Deze vrouwen brachten op hun beurt vriendinnen mee die verrukt waren van de vrijmoedige hoedjes van Chanel. Wat Gabrielle bedacht was vaak heel eenvoudig, en veel van haar klanten beschouwden haar creaties als een nieuwe vorm van excentriciteit, creaties met een vleugje uitdagendheid waarover gesproken werd.

Gabrielle en Boy woonden die winter in zorgeloze zaligheid in de Avenue Gabriel. Zo ontvingen weinig mensen – de plaatselijke klasse ging niet op bezoek bij vrijgezellen en hun inwonende maîtresses – in plaats daarvan gingen ze veel uit. Ze dineerden bij Maxim’s, bij het Café de Paris, en bij het Pré Catelan restaurant in het Bois de Boulonge. Boy werkte en Gabrielle ging op in haar zaak. Ze had nooit het vermoeden gehad hoe het was te leven met een man die meer tijd besteedde aan het verdienen van zijn fortuin als aan het uitgeven er van. Boy liet haar een Parijs zien waar Engelse Lords en Russische groothertogen speelden. Terwijl haar tijd bij Etiënne haar geschoold had in de gewoonten en voorkeuren van de rijken, bracht het leven met Boy haar in aanraking met sociale nuances, klassenverschillen, en familieschandalen, met al de dingen die inwoners van Parijs weten, maar die nergens opgeschreven staan.

Van de mannen in het leven van Coco Chanel was Boy de enige over wie ze bijna de waarheid sprak. Ze noemde hem de enige man die ze nooit kon vergeten. Door de financiële hulp die Boy haar bood werd het mogelijk een winkelruimte te huren die de volgende tachtig jaar met haar naam verbonden zou zijn, de Rue Cambon.

Hoofdstuk 4 Belangrijke gebeurtenissen

1. De eerste wereldoorlog
In de vroege zomer van 1914 werd het grootste deel van Europa nog geregeerd door gekroonde hoofden vol zelfvertrouwen. Koningin Victoria is in 1901 overleden maar haar droom, stammoeder te worden van een nauw verweven koninklijke familie die de tronen van het continent bezette, was waarheid geworden. In Frankrijk had de republiek het land in één generatie opgetild naar een positie van wereldwijde invloed. Toch werd het Europese weefsel verscheurd door nationalisme.
Gabrielle had geen gevoel voor politiek. Om haar bewust te maken voor de actuele gebeurtenissen nam Boy haar mee naar een zitting van de Assemblee Nationale. Hij had toegang tot de Britse ambassade, zodat Coco kennis mocht maken met de parlementaire democratie. Toen Boy en zij gingen zitten, nam een jonge gedeputeerde het woord en begon aan een felle aanval. Na enige tijd kon Coco het niet meer aanhoren. Ze stond op en riep: ‘Schaamt u zich niet! De redder van het land zo te beledigen!’ Hoofden draaiden hun kant op. De zaalwachter kwam briesend aanlopen. Vijf minuten later stonden Coco en Boy op straat in een verhitte discussie over het parlementaire decorum.

Op 28 juni werd Aartshertog, Franz Ferdinand, erfopvolger van de Oostenrijkse troon, in Sarajevo vermoord.
Maar voor Coco verjoeg de zomer alle oorlogszenuwen. Het seizoen zag er veelbelovender uit als ooit.
Baronesse Diane de Rothschild bracht een bezoek aan de boetiek in gezelschap van Cécile Sorel, de vooraanstaande actrice van het Parijse theater die op modegebied de toon aangaf.
De baronesse noemde Coco Chanel nu niet alleen een getalenteerde hoedenmaakster, maar ook een persoonlijkheid. In haar kielzog kwamen de jonge Frans-Engelse Prinses Baba de Faucigny-Lucinge, Prinses Pracomtal en Pauline de Saint-Sauveur, een jongedame die zo verrukt was van Chanels hoeden dat ze besloot geen hoeden meer bij iemand anders te kopen.
Ten gevolge van de mobilisatie stroomde Deauville leeg. Communicatie was moeilijk, maar Boy stuurde een telegram uit Parijs om Coco te zeggen dat ze de winkel niet moest sluiten.

In Deauville zeiden de gevluchte vrouwen dat ze alles kwijt waren, wat niet helemaal waar was. Ze hadden nog geld om een nieuwe garderobe aan te schaffen waarin ze vrijwilligerswerk in een ziekenhuis konden doen. Chanel was de enige winkel die open was, en haar sportieve kleren waren precies goed voor lichamelijke activiteiten – ruimvallende, heuplange gebreide vesten en rechte linnen rokken, matrozenblouses met open kraag en hoeden zonder versiering.
Voor de zoveelste keer werkte de oorlog in Coco’s voordeel.
De kledingmode en veel andere dingen kwamen op hun kop te staan nu de oorlog het dagelijkse leven, opvattingen, de maatschappij, de politiek en de mensen zelf veranderde. Nooit waren er zoveel burgers bij een oorlog betrokken geweest.

De korsetten, pagode-heupen en toelopende zomen maakten plaats voor sportieve kleding en jersey. Vermoedelijk leidde gebrek aan stof tot kortere japonnen, terwijl gebrek aan metaal hielp een einde te maken aan korsetten en het inrijgen. De oorlog werd verantwoordelijk gehouden voor de nieuwe nauwe rokken en, vanwege de kolenrantsoenering, voor een onverzadigbare hang naar bont.
Coco verkocht slankheid. Ze liet de taille vallen en vond een nieuw silhouet. Om dat te bereiken vielen haar klanten, ook geholpen door de oorlog af, om net zo mager te worden als Coco. ‘Door kleren van Coco te dragen zag je er jong uit’. Coco knipte in etappes haar prachtige lange haar af tot ze er uiteindelijk uitzag als een jongen. Haar klanten vonden het prachtig.

2. Chanel No. 5
Coco werd in 1923 veertig jaar oud en vierde deze gelegenheid door Chanel No. 5 uit te brengen, het parfum dat klassiek zou worden, en door een huurcontract voor een langer termijn te tekenen voor de woning op de begane grond van het huis van Graaf Pillet-Will in de Faubourg St. Honoré. De tuin liep helemaal door tot de boomrijke Avenue Gabriel, waar Boy en zij als geliefden hadden gewoond.
Dit parfum werd in eerste instantie alleen verkocht in de Boutiques van Chanel zelf, maar zou ook verkocht gaan worden in de Galeries Lafayette. Hiervoor kwam Chanel in contact met Pierre Wertheimer, die een van de belangrijkste parfumfabrieken in het land had. De samenwerking van Chanel en Pierre Wertheimer zou tot het einde van hun leven duren.
Chanel No. 5 is nog steeds verkrijgbaar in de winkels en is op dit moment nog steeds ’s werelds meest verkochte parfum. Er is een reclame spot van Chanel No. 5 geproduceerd. Deze duurt bijna drie minuten en heeft in totaal 26 miljoen euro gekost. Met de reclamespot wil men rond het populaire parfum een nieuwe sfeer creëren.

3. De tweede wereldoorlog
Grotere gebeurtenissen dan mode overschaduwden shows en de collecties. In januari waren de legers van generaal Francisco Franco in Barcelona en vluchtten bijna een half miljoen republikeinse soldaten en burgers naar de Franse grens. Een maand later vluchtte de regering van de Spaanse republiek in Franse ballingschap, haar ontredderde strijdkrachten en een hongerend Madrid aan de genade van de Fascisten overlatend. Op 13 maart marcheerde Hitler Tsjecho-Slowakije binnen, en drie weken later viel Mussolini Albanië binnen, om Italië een springplank te geven voor een aanval op Griekenland.
Frankrijk en Groot-Brittannië begonnen gesprekken met de Sovjetunie over een ‘drievoudig alliantie’ om te verhinderen dat Hitler Polen zou overheersen. Tot grote verbazing van Londen en Parijs koost Stalin voor het pact met Berlijn, dat hem het dubbele voordeel bood buiten een oorlog met Duitsland te blijven en de gebieden in het Oostzeegebied.
Op 26 augustus werd in Frankrijk de algehele mobilisatie afgekondigd. Coco was thuis in het Ritz toen Engeland en Frankrijk op twee september, als reactie op Hitlers invasie van Polen, de oorlog verklaarden.
Drie weken later sloot Coco het Huis Chanel.

4. De sluiting van het Huis Chanel.
Zonder aankondiging vooraf ontsloeg ze haar voltallige personeel. Alleen de boutique die parfum verkocht zou open blijven. In een bedrijfstak die het moest hebben van overdrijving en vergroting werd het sluiten van het belangrijkste couturehuis het verraad van Chanel. Haar werkneemsters probeerden haar tegen te houden. Ze waren er van overtuigd dat dit haar wraak was voor 1936, en gingen onmiddellijk in beroep bij de confédération Générale du Travail, de federatie van vakbonden.

5. Come Back van Chanel
Op haar zeventigste was Gabrielle een mager gespannen gestalte, behangen met juwelen. Haar brede, sluwe gezicht werd gekenmerkt door haar brede mond, haar gegroefde kin, haar hoekige kaaklijn, en de gedecideerd met potlood getekende wenkbrauwen. Haar stem was lager geworden, maar ze sprak nog steeds in een onafgebroken monoloog, op de bekende mompeltoon. Marie-Hélène de Rothschild had een extravagante baljurk gekocht voor het belangrijkste feest van 1953. Marie-Hélène, een vrouw van een derde van de leeftijd van Chanel, kocht kleren met impulsieve durf. Coco vond haar keuze afgrijselijk. Coco maakte terplekke een geïmproviseerde alternatieve jurk, die ze knipte uit een reusachtig gordijn van karmijnrode tafzijde. De dag na het feest vertelde Marie-Hélène aan Coco dat iedereen had gevraagd wie haar ontwerper was. Daardoor besloot ze een come back te proberen.
Vijftien jaren niets doen had haar elke lust lekker luieren doen vergaan. Ze verkocht de villa en Roquebrune. Coco was terug in de stad om weer te beginnen, om het couture huis te heropenen. Ze had het gevoel dat de tijd er rijp voor was. Ze geloofde in de onweerstaanbare aantrekkingskracht van haar klassieke lijn, telkens weer verfijnt maar nooit fundamenteel verandert.
Ze schreef in een brief aan Mrs. Carmel Snow dat ze weer zou gaan beginnen met een creatie van een nieuwe stijl, die aangepast is aan de nieuwe stijl van leven en dat ze het geschikte ogenblik afwachtte. Dat ogenblik is gekomen. Het heersende klimaat in Parijs, waarin steeds meer vrouwen collecties te zien krijgen die ze niet kunnen betalen, drijft mij ertoe iets totaal anders te doen. Ik wil een confectielijn produceren met het idee dat dit in de hele wereld veel belangstelling zou wekken. Mijn eerste collectie zal klaar zijn op 1 november.
Om haar terugkomst kracht bij te zetten, onderwierp ze Dior en andere couturiers aan een bijtend onderzoek in een reeks pittige interviews. In de exclusieve interviews die ze aan iedereen gaf, beweerde ze dat ze tegen Dior had gezegd: ‘Ik vind u een schat, maar u kleed vrouwen als fauteuils’.
Helaas zou de collectie van 130 modellen niet klaar zijn op 1 november zoals zij in de brief naar Mrs. Carmel Snow schreef. Zoals altijd besloot Coco de show te houden op de vijfde, haar geluksgetal, en de première werd bepaald op 5 februari 1954. De show die om 14.00 uur zou beginnen, was het meest gezochte evenement in Parijs, en de nieuw ingerichte grote salon zat een halfuur van tevoren al vol.
De presentatie was ongewoon. Inkopers, journalisten en modeliefhebbers waren gewend geraakt aan de vaart van shows, waar de modellen met snelle bewegingen binnenkwamen, toegerust met tassen, handschoenen en zelfs paraplu’s. Deze presentatie eindigde in een ijzige stilte.
De verslagen van de volgende dag waren vernietigend. De krantenkoppen melde dat de stijl van Chanel bij het verleden hoorde. Volgens een interview vertelde Chanel: ‘Wat kan ik u zeggen? De mensen weten niet meer wat élégance is. Wanneer ik werk, denk ik aan de vrouwen die ik probeer te kleden, niet aan het couturehuis. Hoe kunnen ze het zo verkeerd begrijpen? Eens heb ik geholpen de vrouw te bevrijden. Ik zal het weer doen’. Kort hierna kwam haar werk weer in de Britse en Franse Vogue en haar werk werd succesvoller als ooit.

Hoofdstuk 5 Na haar carrière; haar dood

Na haar carrière
Coco Chanel is altijd doorgegaan met de voortzetting van haar merk. Ze is niet gestopt met haar carrière tot aan haar dood.

Haar dood
Op 1 januari 1971 Bracht Chanel alleen in het Ritz door. Ze las deze dag veel maar op zaterdag 2 januari hield ze het niet meer uit. Ze belde Manon op, een vrouw die als leerling bij haar was begonnen en nog steeds voor Chanel aan het werk was. De show van Chanel haar najaarcollectie was al gepland op 5 februari, en de twee vrouwen gebruikte de zaterdag om de jurken door te nemen. Ondanks haar hevige behoefte om te werken was ze uiterst breekbaar. Het leek alsof een windvlaag haar nog omver kon blazen. Niemand durfde haar tegen te spreken, maar ondanks dat begon haar kwetsbaarheid zichtbaar te worden.
Zondag avond voelde ze zich niet lekker, Céline haar kamermeisje moest haar in bed helpen en een slaapmiddel geven. Maar maandag morgen was ze weer hevig aan het werk. Op zondag middag nodigde ze Baillén uit voor een rit in de Cadillac met de chauffeur. En zei nog ‘morgen werk ik weer’. Volgens Céline sliep Coco even. Na een tijdje stond ze op en bekeek het menu van de roomservice en zei: ‘Ik laat iets te eten komen’. Plotseling riep Coco: ‘Ik stik!’ Céline rende naar de slaapkamer en trof Mademoiselle aan met in haar hand de injectiespuit die altijd binnen bereik lag. Coco had niet meer genoeg kracht om de ampul te breken. Céline nam de naald en trok Coco’s jurk omhoog.
‘Ze vermoorden me,’ stamelde Coco. Haar gezicht was bedekt met tranen. Céline stak de naald in haar dij, en belde de hoteldokter, maar omdat het zondagavond was, was hij niet onmiddellijk beschikbaar. Coco bleef tot het einde helder. Haar laatste woorden waren: ‘zo ga je dus dood’.

De herdenkingsdienst & de begrafenis
Gabrielle Labrunie voldeed aan de wens van Coco; niemand zou haar begrafenis zien. De herdenkingsdienst die op 14 januari 1971 in de Madeleine gehouden werd, was een schaars bezochte staatsbegrafenis. De kist was bedekt met voornamelijk witte bloemen, rozen, gardenia’s orchideeën en rode rozen van Luchino Visconiti en van de Chambre Syndicale de la Haute Couture. De aanwezige mensen op haar herdenkingsdienst waren onder andere Balmain, Balenciaga en Saint laurent, Sere Lifar, Salvador Dali, Lady Abdy, Jeanne Moreau en alle Chanel-mannequins. Chanel werd in stilte begraven op de grote begraafplaats van Lausanne, onder een eenvoudig marmeren steen met vijf – haar geluksgetal – leeuwenkoppen ter herinnering aan haar sterrenbeeld.

De show op 25 januari
De show van haar laatste collectie van 5 februari vervroegd naar 25 januari – werd een emotioneel overzicht van het werk van iemand wier afwezigheid boven aan de trap met de spiegels pijnlijk werd gevoeld. Claude Pompidou had de leiding over de show, die begon met een licht tweedpakje, gevolgd door zachte jurken, gedetailleerde pakjes, tunieken, wollen deux-pièces, plooirokken en tot slot de drie witte avondjurken die het traditionele sluitstuk van een Chanel show vormden. De modellen droegen hun haar opgestoken in een knot, met een zwarte strik die volgens de journalisten een klein gebaar van rouw was. Na de show was iedereen benieuwd wat er met het Huis Chanel ging gebeuren.

Hoofdstuk 6 Voortbestaan merk Chanel

Het voortbestaan
Gaston Berthlot, een vroegere ontwerper bij Dior, heeft als eerste ontwerper het werk overgenomen. De Wertheimers waren de eigenaren maar bleven liever op de achtergrond. Chanel heeft haar fortuin nagelaten aan de Coga stichting. In het testament staat dat mensen die bij haar in dienst waren geweest, en ook om behoeftigen te helpen en, zoals ze eens met Badinter had besproken, begaafde jonge kunstenaars te ondersteunen. Na 1971 werd in het Londense Victoria and Albert Museum een modetentoonstelling van Chanel gegeven. Na deze tijd was er weinig meer over dat was opgezet door Chanel, het was weinig meer dan de parfumlijn en de boutique in de Rue Cambon. In 1974 kwam Alain Wertheimer, Pierres vijfentwintigjarige kleinzoon naar voren om de leiding over te nemen. Alain Wertheimer bewaakte de naam Chanel met grote ijver, weigerde licentieovereenkomsten en sleepte iedereen voor de rechter die betrapt werd op namaak van het label. In 1977 breidde hij de Chanel-mode uit naar de confectie. Hij nam Philippe Guyborget in dienst om de lijn te ontwerpen en koos in 1980 Catherine d’Allessio om het modebedrijf te leiden.
Chanel had eigen parfumeurs, ambachtslieden en juwelenontwerpers in dienst. Om het imago exclusief te houden, nam Wertheimer een advocatenfirma in Washington in de arm om hem te helpen Chanel No. 5 uit goedkope winkels in Amerika weg te krijgen zonder landelijke wetten op gelijksberechting van handel te schenden.
Toen het Huis Chanel Lagerfeld in dienst nam om zowel haute couture als confectie te ontwerpen, waren er negentien boutiques. In 1990 waren het er meer dan veertig.

Hoofdstuk 7 De kledingsstijl van Chanel nu

Op dit moment is Chanel een wereldwijd bedrijf met veel invloed op de modewereld.
Door hun creaties, stijl en de manier van presentatie is het een toonaangevend modehuis waar exclusiviteit en design een symbool zijn voor degenen die zich iets van Chanel kunnen veroorloven.
Een \'Chanel\' koop je niet zomaar. De meeste mensen kunnen zich het niet veroorloven en daarnaast koop je niet zomaar een \'Chanel\' voor alledaags gebruik.

Met de aanschaf van een merk als Chanel koop je tevens een statussymbool. Een kledingstuk wat invloed heeft op je omgeving.
Stel je voor; je bezoekt een interessant feest om wat mensen te ontmoeten. Voor het comfortabele kies je voor een leuke jeans en een vlot shirt. De omgeving zal je zien voor \'Iemand\'. Iemands zus, dochter, vriendin of gewoon zomaar \'iemand\'. Bezoek je dat feest in een leuk jurkje van Chanel, dan gaat die omgeving ineens heel anders met je om. Je bent iemand met mogelijkheden, geld en invloed. Mensen zullen meer bij je staan, lachen om je grapjes en je graag nogmaals ontmoeten. Kleding maakt de man, en vrouw. Zo is het al geweest vanaf de eerste weefsels die tot kleding werden gemaakt. En dat geldt zeer zeker voor de designs van Chanel.

Chanel voert een wat sober, rustig beleid. Zo geeft het bedrijf geen financiële informatie, er bestaan geen productcatalogi en brochures. Alles wat je wilt weten kun je vinden op hun website. Daarnaast bestaat er wel de gelegenheid om alle vragen die je hebt te stellen waarbij je ook zeer vriendelijk en professioneel te woord gestaan wordt. Ook voor een advies of hulp bij een eventuele aanschaf kan je bij de goed opgeleide medewerkers terecht in de Chanel \'Point of Sale\' te Amsterdam.

Zou je actuele trends van Chanel willen zien dan is een bezoek aan een internationale fashionshow een absolute aanrader.

Hoofdstuk 8 Merk Chanel nu

Een bekender parfum dan Chanel No.5 bestaat er niet. Een meer legendarisch persoon in de mode- en parfumwereld dan Coco Chanel bestaat er ook niet.

Kijkend naar Chanel door de jaren heen is er veel gebeurd. Van het prille begin sinds de eerste ontwerpen van Gabrielle Chanel naar een wereldberoemd modehuis. Het is een groei die ieders voorstelling te boven gaat als je daarnaast ook nadenkt over het feit dat Coco is geboren uit arme mensen, opgegroeid in de weeshuizen en dus vanuit het niets een wereldbedrijf heeft opgebouwd. Vanaf het kleine accessoirewinkeltje voor vrouwen tot de Haute Couture van vandaag.

Chanel is een wereldnaam op het gebied van mode, parfums en cosmetica.
Hoewel er geen informatie beschikbaar is over de financiële positie van Chanel mogen we aannemen dat het een bedrijf is waar vermogens in omgaan.
Sinds 1983 wordt het modehuis geleid door Karl Lagerfeld. Het bedrijf is helaas niet in handen van de familie Chanel, omdat Coco geen nageslacht heeft gekregen.
De familie Wertheimer heeft Chanel nog steeds in handen. Veel bekende gezichten zijn gebruikt om Chanel te promoten. Kort geleden kon je op enkele internationale tv-stations kennismaken met de duurste reclamespot ooit. Het nieuwe filmpje voor ’s werelds meest verkochte parfum Chanel No. 5 duurt bijna drie minuten en heeft in totaal 26 miljoen euro gekost. Met de reclamespot wil men rond het populaire parfum een nieuwe sfeer creëren en daarvoor krijgen ze de hulp van Nicole Kidman.
Het Coco Mademoiselle parfum werd in 2001 gelanceerd en vanaf het begin is Kate Moss het gezicht van de geur geweest. “Kate Moss heeft het karakter van Coco Mademoiselle belichaamd” sinds de lancering ervan in 2001. Chanel heeft de afgelopen zes jaar een goede samenwerking gehad met Kate, die tot het eind van het jaar doorgaat. Keira Knightly wordt in 2007 het nieuwe gezicht van Coco Mademoiselle.
De basis voor dit wereldberoemde parfum komt sinds de 16e eeuw uit het zuid-franse Grasse. Grasse is sinds de 16de eeuw een parfumstad. In de omliggende industriezones worden nog altijd geurstoffen gemaakt voor de parfum- en voedingsindustrie. In het centrum houden enkele musea de geschiedenis levendig, een geschiedenis waarin jasmijn een voorstaande plaats heeft. Voor het legendarisch parfum No.5 houdt Chanel vlak bij Grasse nog 5 hectaren van de jasmijntraditie in stand. De grootste parfuminstallaties van Chanel staan nu in Compiègne.
Het modebedrijf heeft buiten europa, winkels in Canada, de VS en Azië. Ook in Nederland hebben we een filiaal. De winkel in Amsterdam is het 34ste filiaal van Chanel in Europa.
Het heeft even geduurd voordat Chanel de stap naar Amsterdam kon zetten, omdat het bedrijf perse een pand in de PC Hoofdstraat wilde. De Amsterdamse vestiging heeft een oppervlakte van 200 vierkante meter en biedt het complete assortiment van kleding, schoenen, tassen, horloges, zonnebrillen en accessoires. Alleen de haute couture collectie ontbreekt, omdat die alleen in Parijs wordt verkocht. Klanten worden in de winkel getrakteerd op koffie en champagne.

De komst van Karl Lagerfeld heeft ook een zeer goede invloed op Chanel gehad.
Lagerfeld werd geroemd om zijn originaliteit. Hij weet de handelsmerken van Coco Chanel elk seizoen op een frisse manier te verwoorden.
Het is ook een van de weinige modehuizen die niet alleen maar hun collecties aanpassen naar het publiek wat graag Chanel draagt. Chanel is een stijl. En dat straalt het merk ook uit. Een zeer gewaagde opmerking van Lagerfeld op een Chanel show in Parijs geeft bijvoorbeeld een geheel nieuwe draai aan de trend om kleding op maat te dragen. In plaats van dat de couturier zijn creaties aanpast aan zijn klanten heeft Lagerveld voorgesteld dat de Chanel klantenkring eerst moet afvallen voor ze zijn nieuwste ontwerpen kan dragen.

Tussen andere grote namen blijft Chanel een enorm opvallend merk. Door klasse en stijl.

Hoofdstuk 9 Mijn mening

Naar mijn idee is Chanel één van de meest opmerkelijke personages in de modewereld van vroeger. Zij creëerde haar eigen waarheid en bleef deze ook continue volhouden. Haar verzonnen verhaal gaf haar vertrouwen en eigenwaarde. Chanel was iemand die haar doelen wilde bereiken en daar enorm hard voor werkte. Vanuit haar eenvoudige creaties van hoedjes vormde zij haar eerste winkel. Het was haar stijl die de mensen van adel aantrok. Haar kledingstijl die ze later ontwierp verloste veel vrouwen uit hun korsetten. De sportieve kleding van Chanel sprak de mensen aan en al snel werd haar kleding een groot succes rond de eerste wereldoorlog. Chanel had een kritische scherpe kijk op mensen en haar uitgesproken mening gaf ze zonder enige twijfel. Ze was een persoon met een enorm doorzettingsvermogen om haar doel te bereiken en ondanks de tijden dat ze werd afgezeken door de andere ontwerpers ging ze toch door. Niet alleen haar creaties in hoeden en kleding brachten haar succes maar ook de parfum industrie heeft haar veel succes bezorgt. We kennen allemaal het wereldberoemde parfum Chanel No. 5.
Vanuit een gezin van arme marktkooplieden naar een jeugd tussen de nonnen creëerde zij een bedrijf wat nu nog steeds wereldwijd bekend is, en op dit moment wordt geleid door Karl Lagerfeld.
Beroemde filmsterren, actrices en topmodellen hebben meegewerkt aan de vele fotoreportages, commercials en shows die we regelmatig in de modewereld zien.
Wat ik zo opmerkelijk vind aan Chanel is haar doorzettingsvermogen en haar uiteengesproken mening. En ondanks alles wat haar heeft tegen gezeten heeft zij wel bereikt wat ze wilde bereiken. Dit in tegenstelling tot vele andere ontwerpers waarvan het werk nooit is doorgezet.

Opvallend van Chanel is dat zij een kledingsstijl ontwierp die gebaseerd is op stijl, op wat vrouwen mooi maakt. Zij gaf het volk niet meer van hetgeen ze al hadden maar ontwerpen met een visie, iets waaraan ze moesten wennen, maar waarop ze uiteindelijk dol waren. Coco werkte vanuit haar inzicht en niet vanuit een commercieel modehuis. Haar doel was kleding ontwerpen wat de vrouwen sierden wanneer ze het droegen.

Om Chanel te omschrijven in een paar woorden: vernieuwend, eigenzinnig, koppig maar vol doorzettingsvermogen en plezier in haar vak.