Waarom de Joden recht hebben op Israël

Waarom de Joden recht hebben op Israël

Het huidige beeld van de media is ongeveer dat Israel als goedbewapende grootmacht iedere kans aangrijpt om arme weerloze Palestijnen te onderdrukken.Ook hebben ze het verkeerde beeld dat Israël de onwettige bezetter van het land is dat de Palestijnen toebehoord. Ik wil met dit referaat jullie overtuigen dat dit onjuist is.

Jullie zullen ongetwijfeld van de aantallen burgerslachtoffers onder de Palestijnen gehoord hebben.
Wat de meeste van jullie niet zullen weten is dat Hamas, die de touwtjes in handen heeft in Gaza burgerslachtoffers bij zichzelf uitlokt zodat de wereldopinie zich tegen Israel keert. Zij beseffen namelijk dat ze Israel niet in hun eentje kunnen vernietigen. Het enige doel van Hamas is namelijk de vernietiging van de staat Israel en de Joden.
Dit even over de verkeerde beeldvorming. Er is veel voor te zeggen dat de Joden recht hebben op het land dat nu Israel heet.

Ruim 1200 jaar v.C ontstond de staat Israël.Dit besloeg ruim de huidige oppervlakte van Israel. Israel overleefde wonderlijk genoeg de invallen van verschillende volken, zoals de Assyriërs, de Babyloniërs, de Perzen, de Grieken en de Romeinen.De Joden hebben onder deze volken altijd hun eigen cultuur behouden en er altijd gewoond.
In de eerste eeuw na Christus werden de Joden zwaar onderdrukt, omdat ze niet wilden zwichten voor de Romeinse overheersers. Ze werden verdreven uit hun land en raakten langzaam verspreid over het Romeinse Rijk, dat wordt de Diaspora genoemd.
Later, tijdens de regering van keizer Aelius Hadrianus, zo rond 135, werd de verspreiding en onderdrukking intenser. De Joden waren hem een doorn in het oog en verbood en onderdrukte alles wat met het Jodendom te maken had. De schriften, de heilige plaatsen en de wetenschap.
Daarna breidde Hadrianus zijn politiek uit met het wissen van alle historische en religieuze banden met Israel. Als gevolg hiervan vonden zeker een half miljoen Israelieten vonden de dood en zo\'n 1000 dorpen werden vernietigt. Ook de naam Jeruzalem werd veranderd in Aelia Capitolina, naar de keizer zelf dus. De naam Israel werd veranderd in Palestina, vernoemd naar de Filistijnen. Dit is een volk dat voor de Israelieten lange tijd een plaag was, maar uiteindelijk volledig werd vernietigd door de Assyriers en de Israelieten. De Palestijnen beweren dat ze hiervan afstammen.
Dat Israel Palestina genoemd werd is belangrijke aanleiding voor het misverstand dat de Israelieten Palestina hebben ingenomen en de bevolking daar hebben weggejaagd.
Nou zou je misschien denken dat als de Joden het land hebben verlaten tijdens de Diaspora en vermoord zijn, ze eigenlijk geen recht hebben op het land en het land eigenlijk toebehoort aan de Arabieren die daar nog wel woonden. Israel was echter een dichtbevolkt land en er bleven zeker 3 miljoen Joden over. Tot halverwege de 19e eeuw woonden er overwegend Joden in het land, hoewel er toen nog slechts een kleine 100.000 mensen woonden. De geschiedenis leert ons dus dat de Joden duizenden jaren lang de enige constante bewoners van Israël waren.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog in zat Engeland in de problemen toen de Duitsers begonnen op te rukken naar Parijs. De oorlog was tot dan toe verlopen zonder dat er een schot op Duitse bodem was gelost.
Toen deden de Joden een voorstel dat de Engelsen niet konden weigeren. Omdat in Amerika relatief veel Joden in de regering zaten hadden Amerika en de Joden in Palestina goede banden.
Als de Joden Amerika konden overhalen om mee te strijden, zouden zij Palestina krijgen. Dat stond indertijd onder Brits bestuur omdat het in de oorlog door hen veroverd was op de Turken.
De Britten namen het aanbod aan op 2 november 1917 en zij beloofden in de beroemde Balfourverklaring de Joden hun land. Dat stuk besloeg het huidige Jordanië en Israel.
Na deze verklaring begonnen de Joden openlijk een vaderland op te bouwen.
In 1922 werd de Balfour-Declaratie door de Volkenbond officieel opgenomen Zo werd Palestina, het witte en gele gebied hier op dit plaatje, dus formeel door de wereldgemeenschap juridisch aan een toekomstige Joodse staat toegewezen, iets wat nooit herroepen is en dus nog steeds geldigheid heeft.
Dit overigens met instemming van de Arabische landen, die kregen hun eigen landen uit de resten van het Ottomaanse Rijk.
Engeland wees echter uiteindelijk het gebied aan het Oosten van de Jordaan toe aan de Arabieren.
Doordat de Engelse regering oogluikend toestond dat ook veel illegaal Arabieren in West-Palestina immigreerden, liet het absorptievermogen steeds minder Joden toe. Op een gegeven moment werd zelfs een limiet opgelegd aan het aantal Joden dat immigreerde, terwijl er geen controle werd gehouden op het aantal Arabieren. De economische ontwikkeling in het gebied door de Joodse immigratie trok namelijk ook veel Arabieren aan. In 1922 bestond de bevolking van (West) Palestina uit ca. 100.000 Joden en 650.000 moslims en christen Arabieren. Hiermee is dus ook gelijk het tegenargument weerlegd dat de huidige Palestijnen recht hebben op het land omdat ze daar altijd gewoond zouden hebben, want zij stammen grotendeels van van de Arabieren, die daar toen eigenlijk illegaal zijn geïmmigreerd.

Dit is nog een reden waarom de Joden recht hebben op hun land. Zij hebben het land laten opbloeien. Ze hebben moerassen drooggelegd, woestijnen werden vruchtbaar gemaakt en steden werden gebouwd. Ze vestigden zich op braakliggende terreinen, die ze vaak voor torenhoge prijzen kochten van pachters uit Europa en Arabië. Dat is ook een argument, want ze hebben het land dus grotendeels gekocht. Zij bouwden er een land op dat goed gedijde, iets dat de Arabieren nooit gelukt was.
Ook heeft de tijd van de Arabische overheersing in de Middeleeuwen geen sporen nagelaten en zijn de plaatsnamen van Joodse, Griekse of Romeinse oorsprong en is van een eigen Arabische cultuur of weerslag in bijvoorbeeld de architectuur is geen sprake.

Ook in 1947 is Israel internationaal gelegitimeerd door de VN. Twee keer dus, wat zeer uitzonderlijk is. Zij stemden voor de twee-staten verdeling, een Joodse en Arabische. Dit werd echter onmiddellijk afgewezen door de Arabieren, die een Joodse staat niet konden tolereren. Op de dagen die volgde op afwachting van een herziene versie van het VN-plan vielen Arabieren Israel binnen en veel Joden stierven door aanslagen.
Op 14 mei 1948 riep Israel haar eigen onafhankelijkheid uit.
De volgende dag, 15 mei dus, vielen 6 Arabische legers Israel binnen, die stuk voor stuk groter en natuurlijk georganiseerder waren dan die van Israel, dat pas 1 dag bestond. Israel sloeg terug, waarmee ze niet alleen hun spliksplinternieuwe grenzen verdedigden, maar die zelfs nog uitbreidden. Deze oorlog heette de Onafhankelijkheidsoorlog. Heel de wereld keek met ontzag toe hoe het Joodse nieuwbakken land zo\'n goed georganiseerde aanval overleefde.

De Arabische regeringen riepen van te voren op tot de Arabieren in Israel op om voor hun eigen veiligheid \'even\' de grenzen over te steken, zodat zij Israel wel even weg zouden kunnen vegen, dachten ze.Israel was namelijk armzalig bewapend. Jordanië annexeerde echter uiteindelijk wel de gebieden Samaria en Judea, wat nu de Westelijke Jordaanoever heet. Daar werden de Arabische vluchtelingen in gestopt omdat geen een Arabisch land ze wilde opnemen. Later werden deze weer terugveroverd in 1967, tijdens een soortgelijke oorlog.

In de jaren die volgden had Israel met de regelmaat van de klok te maken met internationale druk om stukken land af te staan in ruil voor onbereikbare vrede. De levensstandaard voor de Palestijnen werd echter steeds slechter. Opmerkelijk probeerde Israel het leven voor de Palestijnen lichter te maken en gaf en geeft humanitaire en financiele hulp. Dit zonder dat de internationale gemeenschap ze ertoe dwong.

In 1963 kwam de Palestijnse Bevrijdingsorganistie op olv Yasser Arafat. Toen begon pas ook de propaganda dat Israel aan de Palestijnen toebehoorden.
Zij had ten doel gesteld de vernietiging van Israel en in plaats daarvan een Palestijnse staat te stichten. Dit leidde tot 1967 tot de zogenoemde Zesdaagse oorlog, die Israel won.
In 1993, met het achtste vredesaanbod van Israel (er zijn er tot 2000 10 geweest), bekend als de Oslo-akkoorden, werd er onderhandeld over vrede. Yasser Arafat en de minister van buitenlandse zaken van Israel ondertekende onder internationale druk op Israel een vredesverdrag. Dit zijn de 6 dingen die Israël beloofde en 7 die van de Palestijnen.
Israel is er 5 nagekomen, de PA 0. Zo blijft het doorgaan, terwijl Israel voortdurend concessies moet doen onder internationale druk. Dit maakt de vredesonderhandelingen ook zo moeilijk, omdat de PA en Hamas nooit tevreden zullen zijn tot Israel niet meer bestaat.