Lawaai in de popmuziek

Lawaai in de popmuziek. Ik vind dat er geen popmuziek kan zijn zonder lawaai. Wat is nou aan als er geen lawaai in zit? Dan is er echt geen sfeer. Kijk maar naar een stadion. Bij een klassiek muziek concert zitten alle mensen met strakke gezichten te luisteren. Als ik daar naar kijk wordt ik helemaal triest. Wat is daar nou gezellig aan? Logisch dat er helemaal geen dranghekken nodig zijn. Maar als je naar een popconcert kijkt gaan de mensen helemaal lossen en feesten heerlijk. Dan heb je ook nog wel eens die momenten dat je helemaal gestresst bent. Door school, werk of andere dingen. Wat is er nou lekkerder om de stereo dan keihard te zetten met je favoriete popmuziek. Je kun je dan helemaal uitleven. Dat zie ik mezelf bijvoorbeeld nog niet doen op een wals van Mozart. Daar kun je gewoon echt niet normaal op dansen. Dat bij sommige mensen de pijngrens heel erg laag ligt denk ik wel. Oudere mensen zitten vaak te zeuren dat de jeugd van tegenwoordig te harde muziek draait. Maar ja, dat hun pijngrens nou zo laag is. Ze zouden in bejaardentehuizen ook eens tijd moeten besteden aan popmuziek. Zodat dat die oudere mensen ook eens voelen hoe lekker dat is. Dan kunnen zij ook swingen, samen met hun rollators of gewoon in hun rolstoel. Ze zouden zelfs een 65+ disco kunnen houden. De muziek zou dan wel niet zo hard hoeven. Maar de beentjes gaan wel van de vloer. En daar gaat het deels ook om. Wat ongelofelijk is, is dat er zoveel verschillende meningen over de popmuziek zijn. Ik heb twee hele verschillende mensen gevraagd wat ze er van vinden: Meneer Loeder, hij is de aanvoerder van de band Rocker: ‘ik vind het helemaal te gek om te staan zweten bij de muziek van Rocker. Ik zou gewoon niet meer zonder kunnen!’ Mevrouw Bloempot, zij is de voorzitter van de bond van triangelliefhebbers: ’Ik vind het gewoon asociaal, dat is toch geen muziek meer. Geef mij mar gewoon een triangel muziekje!’ Zo zie je maar zoveel verschillende soorten en zoveel verschillende meningen.