Doping

Doping? Geen sprake van! In februari volgend jaar wordt in Lausanne, in Zwitserland, op initiatief van het IOC een internationale dopingconferentie gehouden. Aanleiding hiervoor zijn de dopingperikelen die zich afgelopen zomer in de Tour de France voordeden. Ook de Tour van ’98 met zijn dopingschandalen en rechtszaken heeft hier een klein aandeeltje in gehad. Sportfederaties, regeringen en andere sportorganisaties bespreken met elkaar de verdere maatregelen die nog genomen moeten worden. Een speciale organisatie moet wereldwijd voor de coördinatie hiervan gaan zorgen. Enkele organisaties, zowel op politiek niveau als binnen de sport, zijn met het dopingbeleid belast: het IOC, de internationale federaties zoals UCI (wielrennen), IAAF (atletiek) en de FINA (zwemmen), het NOC*NSF (de Nederlandse sportorganisatie), de Europese Unie en nog enkele andere organisaties. Er is in ieder geval nog steeds een grootscheepse campagne bezig om het dopinggebruik te stoppen en af te straffen. Hier ben ik het enorm mee eens, ook ik vind dat het dopinggebruik in de sportwereld niet kan. Er zijn een paar argumenten tegen het gebruik van doping in de sport te noemen. Hieronder volgen er een paar. Allereerst wil ik het hebben over de verboden middelen die als doping worden gebruikt. Dit is, omdat deze middelen allerlei aandoeningen kunnen veroorzaken. Hierbij is mijn eerste voorbeeld dan ook het gebruik van anabole steroïden. Anabole steroïden zijn afgeleid van het mannelijk geslachtshormoon testosteron. Ze vergroten de spiermassa en –kracht en worden daarom vooral door krachtsporters, bodybuilders en duursporters die veel spierkracht verrichten, gebruikt. Andere sporters denken dat ze sneller herstellen van hun inspanningen door deze middelen. Het gebruik ervan wordt vaak verzwegen voor artsen; dit kan problemen geven als er eventuele bijwerkingen ontstaan. Ook hebben de sporters weinig kennis van wat de gevolgen van het gebruik zijn. Hierdoor gebruiken zij anabole steroïden in doses die het vijf –tot vijftigvoudige bevatten van het therapeutisch maximaal toegestane. De mannen en vrouwen die deze middelen gebruiken, worden er niet aantrekkelijker op. Bij vrouwen kunnen bijwerkingen optreden zodat ze veel van een man weg hebben, zoals een zware stem en een onomkeerbaar kaalheidpatroon. Mannen kunnen overtollig weefsel rond hun tepels krijgen, zodat het net lijkt of ze borsten hebben. Verdere middelen die in de lijst van verboden middelen staan zijn onder andere coffeïne, morfine en cathine. Ten tweede noem ik de vorm van een geldboete, een andere vorm van een boete of een schorsing op, waarmee de sporter in aanraking kan komen. Een boete of schorsing volgt, wanneer blijkt dat er één of andere vorm van doping in je bloed of urine zit. Het IOC handhaaft de volgende methode: de sporter die wegens dopinggebruik wordt bestraft, wordt uit de uitslag van de desbetreffende wedstrijd verwijderd, moet eventueel prijzengeld inleveren en staat een schorsing te wachten die hem van deelname aan andere wedstrijden uitsluit. De internationale hockey –en volleybalfederatie kennen regels om de uitslag van een wedstrijd te veranderen of zelfs een heel team uit het een toernooi te verwijderen wanneer één enkele speler op het gebruik van doping is betrapt. In de duur van de schorsing wordt onderscheid gemaakt tussen twee categorieën. Bij de eerste is de duur van de schorsing maximaal 3 maanden na de eerste overtreding, 2 jaar na de tweede overtreding en levenslang na de derde keer. Bij de tweede categorie is de schorsing 2 jaar na de eerste overtreding en levenslang na de tweede overtreding. In de tweede categorie wordt wel gekeken naar de zwaardere vormen van doping, vandaar dat de schorsing ook zwaarder is. Het volgende gaat over de dopingcontroles. Vrijwel niemand komt ongemerkt langs zo’n controle, dus vroeg of laat worden alle dopinggebruikers toch wel gepakt. Dit vind ik een hele goede zaak, maar daar kom ik later nog op terug. Een controle kan worden uitgevoerd door middel van een bloedtest of een urinetest. Bij een bloedtest wordt een bloedmonster afgenomen, bij een urinetest mag je in een bakje urineren. Beide monsters worden naar een laboratorium gestuurd waar het wordt onderzocht. Ook hierbij kunnen verboden methoden voorkomen, met als doel de controles te misleiden of te bemoeilijken. Het gaat hierbij om bloeddoping. Dit wil zeggen dat er zes tot twaalf weken voor een wedstrijd bloed wordt afgetapt. Vervol-gens traint de sporter met een kleiner bloedvolume verder. Minimaal 24 uur voor de wedstrijd wordt het eerder afgetapte bloed weer toegediend. Resultaat van de toe-name van het bloedvolume en het hemoglobinegehalte is, dat het vermogen om zuurstof op te nemen groter is en dus ook het uithoudingsvermogen. Ik vind, net als het IOC, dat dit in strijd is met de medische ethiek. Dan ben ik tenslotte bij het laatste argument tegen dopinggebruik gekomen. Ik vind het namelijk niet rechtvaardig en ethisch verantwoord dat medespelers de dupe zijn van het gebruik van doping door bepaalde sporters. Dit is duidelijk bij bijvoorbeeld wielrenners en atleten. Vooral bij wielrennen en een marathon gaat het toch al gauw om zo’n 200 spelers die allemaal willen winnen. Als er dan tien sporters zijn die do-ping hebben gebruikt, houden die het langer vol. Zeker als het lange routes zijn, hebben de duursporters hier heel wat baat bij. Daarom vind ik het een goede zaak dat bijna alle sporters bij de dopingcontroles door de mand vallen. Veel sporters doen hun uiterste best te winnen en hun trainers helpen daar een handje bij door ex-tra druivensuikers en dergelijke in het drinkwater te doen en extra koolhydraten mee te geven (bijvoorbeeld koekjes met veel granen en rozijnen) voor onder de wielerrit of duurloop. Samenvattend heb ik dus enkele tegenargumenten en onderbouwingen op het do-pinggebruik in de sport gegeven. Het gebruik van doping in de sport is totaal niet eer-lijk tegenover medespelers en de sport zelf wordt erdoor in een kwaad daglicht ge-steld. Kijk maar naar de Tour de France in ’98 met zijn dopingschandaal en de rechtszaken die daarop volgden. Sinds 1 juni 1995 geldt in Nederland de ‘overeenkomst ter bestrijding van doping’ en elk jaar wordt deze overeenkomst weer aangepast en uitgebreid met strengere maat-regelen en regels. Toch blijft Nederland een stukje achter in het dopingbeleid vergeleken met bijvoor-beeld België en Frankrijk. Maar of dit nou door het dopingverhaal rond Davids en De Boer komt…?