De relatie tussen leraar leerling moet versoepelen

Betoog: De relatie tussen docent en leerling moet wel/niet soepeler worden

Er is een steeds groter onderscheid tussen leraren, sommige willen de “toffe peer” uithangen, terwijl andere leraren “middeleeuwse” onderwijsmethoden hanteren. Bij welke van deze leraren zijn leerlingen nu het beste gebaad? Zeker niet bij de “toffe peer”, zijn/haar lessen zijn meestal toch maar één grote speeltuin. Een beetje afstand tussen leraren en leerlingen is zeker niet verkeerd. Leerlingen zijn in die lessen over het algemeen veel rustiger en steken zo veel meer op.

Leraren die veel toelaten, hebben bijna tot geen gezag over de klas. Een leraar die relatief streng is, krijgt veel meer gedaan van zijn leerlingen. Leerlingen hebben structuur nodig. Geef je ze één vinger dan nemen ze een hele hand. Ik vind ook dat leraren duidelijke grenzen moeten stellen, leerlingen moeten weten tot hoe ver ze kunnen gaan. Daarom vind ik het ook onnozel als leraren voortdurend roepen: “Nog één keer of ik stuur je eruit”, om vervolgens weer de volgende leerling dezelfde waarschuwing te geven, zonder werkelijk iemand uit de les te verwijderen. Als je nooit iemand eruit zet dan gaan leerlingen constant over de schreef, want dat alleen dreigen doet vrijwel leerlingen niks.

Vroeger waren leraren veel strenger als tegenwoordig. De generatie die vroeger een klap met de liniaal kregen, zijn daar niet slechter van geworden. Misschien is dat juist wel een hele goede methode om leerlingen te corrigeren. Persoonlijk vind ik het goed als leerlingen een corrigerende “tik” krijgen. Vroeger hadden leerlingen veel meer respect voor leraren. Ze keken zelfs een beetje op tegen leraren. Ik vind dat je als leerlingen best een beetje van je af mag bijten maar niet in de zin van een leraar beledigen of uitschelden. Maar als je als leraar (té) soepel met je leerlingen omgaat, zien ze jou meer als leeftijdsgenoot dan als leraar. Wat krijg je dan: de onderlinge verhouding is weg, en ook het respect. Het gevolg daarvan is dat leerlingen juist bij die leraar de kantjes er van af lopen.

Wat mijn ook zeer verbaast is dat leerlingen een leraar vaak bij de voornaam noemen. Ze spreken leraren niet meer aan met meneer, mevrouw, of met u. Nee, plaats daarvan is het steeds gebruikelijker dat je een onderwijzer aanspreekt met “je” en “jij”, alsof je tegen je vrienden aan het praten bent. Dat betekent dat leraren op dat terrein ook respect verliezen. Als je een leraar meer ziet als iemand van je vriendengroep, dan ben je makkelijker geneigd voor dat vak minder te doen. Want ja, hij/zij is toch een makkelijk persoon, dus een weekje of drie later inleveren maakt niks uit.

Het studiehuis vind ik compleet waardeloos, vooral in de grote ruimtes is er geen orde. Studiehuis betekend voor veel leerlingen kletsuurtje. De ruimte is té groot voor één leraar om overzicht te houden. Klassikaal werken zorgt voor meer structuur en leerlingen werken dan beter. In het studiehuis gaan leerlingen muziek zitten luisteren, computeren alias onzin op het internet opzoeken en kletsen. Gewoon net als vroeger een leraar voor de klas, die de orde houdt en desnoods ingrijpt, is veel beter. Ik kan leraren niet kwalijk nemen dat er van de lessen in het studiehuis niks deugt. Het is gewoon ontzettend chaotisch dat komt bijvoorbeeld ook door dat er soms meerdere klassen in één ruimte zitten en dat de kleinere lokaaltjes te klein zijn, zodat leerlingen over meerdere ruimtes verspreidt zitten.

Kortom, ik vind dat leraren veel strenger en consequenter moeten zijn. Als alle leraren soepel zouden zijn dan zouden leerlingen niks meer uitvoeren. Nee, in plaats daarvan zouden leerlingen er een speeltuin van maken. Er moeten duidelijk grenzen aangeven worden en er moet strenger worden opgetreden. In plaats van de band te versoepelen.