De valse vredeswens van Israël

De valse vredeswens van Israël

a) Inleiding In de meeste media en uit de monden van veel internationale politici, is nog altijd duidelijk te horen dat de wens tot vrede voornamelijk van de kant van Israël komt. Het grootste struikelblok is schijnbaar de houding van de Palestijnen. Dit is naar mijn mening echter een flagrante leugen. In deze tekst zal ik pogen te verduidelijken waarom ik die mening toegedaan ben.

b) De nederzettingenpolitiek Reeds 38 jaar is het bezig, de bezetting van de Palestijnse gebieden. De Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem. Stuk voor stuk gebieden, toegekend aan de Palestijnen door de veiligheidsraad van de VN in 1967 [resolutie 242]. Daar bovenop is er de niet onbelangrijke factor van de nederzettingenpolitiek van Israël. Die zijn zowel in strijd met het internationaal recht [artikel 49, 4e Conventie van Geneve] als met de VN-resoluties. De nederzettingenpolitiek impliceert ook gigantische grondonteigeningen waarbij weigering van de Palestijnse grondbezitter een gevangenisstraf kan opleveren. In de loop der jaren heeft dit al meer dan 100.000 Palestijnse daklozen opgeleverd, en uiteraard is ook dat in overtreding met het internationaal recht. Desondanks continueert Israël deze politiek. Ook het recht op terugkeer van meer dan 750.000 Palestijnse vluchtelingen die in ’45 uit het land zijn gezet door zionistische milities wordt hen ontzegd. Ook dit is een veiligheidsraadresolutie die de prullenmand in wordt gegooid door Israëlische politici.

c) Vredesonderhandelingen Oslo: de Oslo-akkoorden (’93), die toen bezien werden als dé grote oplossing, waren in werkelijkheid niet veel meer dan een poging om tot een akkoord te komen waar vooral Israël zich kon in vinden. De regio zou verdeeld worden in drie delen (voor de gemakkelijkheid A, B en C). De A-gebieden, ongeveer 60% van Gaza en 8 grote steden in de Westelijke Jordaanoever, waren de enige die volledig buiten de bevoegdheid van Israël zouden vallen. De B- en C-gebieden waren respectievelijk gedeeltelijk en volledig onder Israëlische militaire controle. Dit akkoord hield dus geen verandering van mentaliteit in aan de kant van Israël, want de nederzettingenpolitiek werd gewoon voortgezet. Camp David (’00): Ook de Camp David-akkoorden mislukten. In de wereldpers was te lezen dat Arafat zich onverzoenbaar opstelde tegenover Barak (toenmalig Israëlisch Premier). Als men de eisen van Barak echter grondig bekijkt is het vrij logisch dat Arafat niet met een zulk plan huiswaarts is wou keren. Barak wou namelijk de 69 nederzettingen op Palestijns grondgebied officieel annexeren én een tijdelijke Israëlische controle over de op te richten Palestijnse staat. Alsof dat nog niet genoeg was, wou hij ook niet horen van het recht op terugkeer van die 750.000 Palestijnen waarover ik het eerder al had. Ook dit was dus verloren moeite. Routekaart voor de vrede (’03): Ook deze ‘weg naar vrede’ werd niet bewandeld. Er werd vaag vermeld dat men de Israëlische nederzettingenpolitiek voorlopig moest bevriezen, in ruil voor een volledige, permanente staking van militaire acties van Palestijnse kant. Zelfs de militaire acties die strafrechterlijk zijn gelegitimeerd. Ook opvallend was dat tijdens deze onderhandelingen nergens Palestijnse aanvallen werden gemeld, terwijl het Israëlisch leger verder ging met de liquidaties van Palestijnse leiders en activisten, huisvernietigingen en het willekeurig beschieten van burgers ‘die er verdacht uitzagen’. De Hudna: Ook dit is significant. Eind juni ’03 kondigde de belangrijkste gewapende Palestijnse bewegingen Jihad en Hamas een eenzijdige Hudna, of wapenstilstand af. Dit kon op erg veel sympathie rekenen bij Israël, en toenmalig generaal Eizenkot liet zich zelfs betrappen op positieve commentaar op de organisaties. Gecontinueerde schietincidenten aan Israëlische controleposten en vooral de liquidatie van een Hamas-leider in een vluchtelingenkamp zorgen voor de terminatie van de Hudna, gevolgd door verschillende bloedige zelfmoordaanslagen.

d) Recente mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden Muurbouw: De politiek-humanitaire implicaties van de Muurbouw, die niet alleen tot verdergaande annexatie van bezet Palestijns land heeft geleid, maar eveneens tot verdere Palestijnse landonteigeningen en economische isolatie van Palestijnen, zijn gekend. Het moge duidelijk zijn, dat de gecontinueerde Muurbouw iedere serieuze vredesregeling zal ondergraven. Ook deze wijze van politiek voeren is duidelijk veroordeeld in de veiligheidsraad. Zonder gevolg. Dan heeft men natuurlijk ook nog de honderden aanvallen op Palestijnse burgers, de massale landonteigeningen, de continuerende aanslagen op Palestijnse leiders, enz… Allen zijn reeds veroordeeld door én de internationale gemeenschap én de VN, maar de Verenigde Staten blijven hun trouwste bondgenoot in het Midden Oosten door dik en dun steunen, waardoor de Veiligheidsraad geen maatregelen kan treffen tegen Israël (Amerika gebruikt steevast zijn veto).

e) Op weg naar een oplossing? De pas verkozen Palestijnse president Mahmoud Abbas (ook wel Abou Mazen genoemd), zou dé man bij uitstek zijn om de Israëli’s en de Palestijnen te verzoenen. Hij werd op gejuich onthaald door zowel Israël als de Verenigde Staten. Waarom dan wel? Waarschijnlijk omdat Abbas zich in het verleden reeds verschillende keren positief heeft uitgesproken tegenover verregaande concessies ten opzichte van Israël. Dit, zonder concrete eisen te stellen. De laatste ontwikkelingen die zich hebben voorgedaan, zoals de terugtrekking van de Israëlische troepen uit de gazastrook, de toenadering van de twee partijen tot elkaar en de symbolische ontmoeting die daaruit volgde, mogen dan wel erg positief overkomen voor de buitenwereld, maar in werkelijkheid zullen de Palestijnen altijd moeten toegeven. Zij hebben immers geen middelen achter de hand (zoals Israël die in overvloed heeft) waarmee zij economische, politieke of militaire druk kunnen uitoefenen. Dus, beste lezers, staar u niet blind op een eventuele overeenkomst die er kan komen in de volgende weken, de kans dat er veel rekening gehouden wordt met de Palestijnse burgers is immers zeer klein.