Gameverslaving

De gouden kooi

Al schuimbekkend valt hij van zijn stoel, het gevolg van 72 uur non-stop gamen. Hij heeft een paar dagen ‘vrijgenomen’ van school om net even wat meer punten te verdienen. Apentrots ligt hij te stuiptrekken op de grond, zijn doel is bereikt. Hij is uitgedroogd en stinkt een uur in de wind, want voor drinken en douchen is geen tijd. In een donker keldertje brengt hij dagenlang door om nergens last van te hebben tijdens het gamen. De gameverslaafde kan en wil daar ook niet meer weg, hij is opgesloten in een fantasiewereld, een waar hij de baas is.

Je kan je afvragen hoe het ooit zo ver heeft kunnen komen. Hoe is een gameverslaafde in deze toestand terecht gekomen? Meestal zijn er verschillende oorzaken. De meeste gameverslaafden hebben last van dieperliggende problemen. Door bijvoorbeeld een depressie zoeken ze een oplossing in een fantasiewereld , die op een gegeven moment zo mooi lijkt dat ze er niet meer weg willen. Hierdoor raken ze langzaam veel van hun contacten kwijt. Ze verliezen sociale vaardigheden en daardoor raken ze de laatste sociale contacten ook nog kwijt. En dan zitten ze in een isolement.

Daar komt ook nog eens bij dat gameverslaving volgens psychologen helemaal geen verslaving is. De verslaving is nog steeds niet erkend, maar wordt al wel in verschillende klinieken behandeld. Deze tegenstrijdigheid zorgt ervoor dat gameverslaving vaak niet serieus genomen wordt en men de voortekenen niet kent. Zo kan de verslaving stiekem en zonder veel moeite insluipen. Als de verslaving dan eenmaal is begonnen is hij ook bijna niet meer te stoppen.

Wat moeten we dan doen om dit soort mensen te behoeden voor een isolement? Allereerst moeten we ervoor zorgen dat de onderliggende problemen opgelost worden. depressieve verslaafden moeten eerst het goede van het normale leven in gaan zien voordat ze ook maar bereid zijn om iets aan hun verslaving te doen. Zo werkt het ook bij andere problemen, het onderliggende probleem moet opgelost zijn voordat we met de rest kunnen beginnen.

Ten tweede is voorkomen altijd beter dan genezen. Men moet op de tekenen gaan letten. Er moet voorlichting komen zodat ouders of vrienden de tekenen herkennen, zo kunnen ze de verslaving in een vroeg stadium al stop zetten. Als mensen dwangmatig aan het gamen slaan om hun problemen te vergeten moeten alle alarmbellen afgaan. De gamer moet ervan overtuigt worden dat er andere leuke en minder gevaarlijke dingen in het leven bestaan. Ze moeten leren praten over hun problemen en ze niet wegstoppen in een donker hoekje van hun ziel.

Gameverslaving heeft meerdere oorzaken, die meestal niet snel te herkennen zijn. Doordat gameverslaafden vaak geen of slechte hulp krijgen, omdat de verslaving niet erkend wordt, raken ze in een isolement. Niets is meer belangrijk, alleen het spel telt nog. Ze gamen door totdat ze mentaal helemaal kapot zijn. En uiteindelijk is er niets meer over, ze zijn hun vrienden, partner, familie, baan en zichzelf kwijt. Door eigen toedoen, omdat het spelletje belangrijker leek.


Bronnen
Onbekend (onbekend), “gameverslaving”, http://www.novadic-kentron.nl/default.aspx?documentid=059a3f9f-1d55-4806-97ee90a607dc737d onbekend

Terpstra, Arjan (2010), “gameverslaving bestaat (niet)”, http://www.depers.nl/cultuur/462743/gameverslaving-bestaat-niet.html 14-04-‘10