Verstandelijk gehandicapten mogen geen kinderen krijgen

Stelling: ‘Verstandelijk gehandicapten mogen geen kinderen krijgen’

Inleiding
Ik heb het hier zuiver over de verstandelijk gehandicapten die zonder begeleiding niet voor zichzelf kunnen zorgen, niet over lichamelijk gehandicapten!

Het ouderschap komt vrijwel uitsluitend voor bij mensen met een lichte of matige verstandelijke handicap. In opdracht van staatssecretaris Ross van Volksgezondheid is er onderzoek gedaan naar de verstandelijk gehandicapte ouders en hun gezin. Het onderzoek is uitgevoerd door de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit. Na hun onderzoek is het aantal gezinnen met verstandelijk gehandicapte ouders vastgesteld op 1549. In 789 gezinnen is de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld of zijn de kinderen uit huis geplaatst, in nog eens 253 gezinnen is er sprake van ‘problematisch ouderschap’. In 507 gezinnen is het ouderschap ‘goed genoeg’. Deze ouders krijgen professionele hulp en steun van familie en eventueel vrienden.

Na het lezen van een aantal artikelen heb ik mijn mening gevormd. Ik ben het helemaal met de stelling eens, verstandelijk gehandicapten mogen geen kinderen krijgen.

Argument 1
Ouderschap door verstandelijk gehandicapten verloopt in de regel problematisch. Dit komt ten eerste doordat ze meestal geen realistisch beeld van wat het inhoudt om kinderen op te voeden. Ze willen iets voor zichzelf om te verzorgen, hun eigen gemaakte pop. Ze beseffen niet wat een kind in kan houden. Bijvoorbeeld dat je kind je nachten wakker kan houden, altijd als eerste mag eten en aandacht vraagt als je ergens anders mee bezig bent.
Verstandelijk gehandicapten kunnen ook oprecht boos worden als hun kind een stukje lego van hun ‘afpakt’. Als een kind begint te huilen hebben ze ook vaak het idee dat het dat doet om hen te pesten. Vaak weten ze dan niet wat ze daarmee aan moeten.
Een voorbeeld van hoe het slecht af kan lopen, is baby Naomi. Naomi bleef maar huilen en haar ouders wisten niet wat ze ermee aan moesten en probeerden haar door schudden stil te krijgen. Ze werd maar niet stil en uiteindelijk hebben ze haar dood geschud. Niet opzettelijk maar omdat ze het gewoonweg niet begrepen. De ouders zijn ook oprecht heel erg verdrietig over de dood van hun kind.
Als een kind uit huis geplaatst word omdat de ouders er niet voor kunnen zorgen, is dit voor de ouders ook een heel traumatische ervaring. Ze begrijpen niet waarom het kind, hún kind weg moet en zijn daar heel verdrietig over. Dus voor de gemoedstoestand is het alles behalve bevorderend.

Argument 2
Laat ik voorop stellen dat ik vind dat iedereen recht heeft op een kind maar ik vind óók dat ieder kind recht heeft op een normale, veilige jeugd. Zoals ik in de inleiding al vertelde word een groot deel van de kinderen uit huis geplaatst of moet de kinderbescherming in actie komen omdat de kinderen, geestelijk en/of lichamelijk mishandeld worden.
Als het wel ‘goed’ gaat doordat de ouders professionele hulp krijgen, is er een grote kans dat er een heel ingewikkelde kind - ouderrelatie tot stand komt. Het komt namelijk geregeld voor dat de kinderen niet verstandelijk gehandicapt zijn en dus qua intelligentie al snel boven hun ouders uit groeien. Als gevolg daarvan zie je dat een kind dan zijn best gaat doen om de ouder tegemoet te komen waardoor de rollen omgedraaid worden. Kind wordt ouder en ouder word kind. Dit is een ongezonde situatie voor een kind om in op te groeien, het heeft dan namelijk geen normale jeugd en kan geen kind zijn.
Een uit huis plaatsing is voor de kinderen een heel traumatische ervaring, maar misschien zijn de voorafgegane gebeurtenissen nog wel traumatischer. Doordat de ouders niet goed voor zichzelf kunnen zorgen is de omgeving vaak vervuild, ze kunnen niet koken of vergeten dat gewoon en daardoor kan een kind ondervoed raken. Maar het belangrijkste is nog dat het kind lichamelijk mishandeld kan worden. De ouders weten niet wat ze met hun boosheid moeten en rammen er daardoor op los, iets wat kleine kinderen ook kunnen doen als ze hun zin niet krijgen, alleen is er dan meestal een ouder die hun terugfluit, alleen is in dit geval het kind de ouder.

Argument 3
Zoals ook uit het onderzoek blijkt zijn verstandelijk gehandicapten alleen met professionele hulp in staat een kind op te voeden. Dit houdt in dat er voortdurend iemand moet zijn die de situatie in de gaten houdt. Dus eigenlijk zadel je dan andere mensen op met de verantwoording van een kind dat niet van hen is. De zorg voor een verstandelijk gehandicapte is zwaar omdat je voor alles met zorgen en overal aan moet denken, dit word nog zwaarder als er een kind bij komt. Voor deze mensen is het vaak ook heel moeilijk om te zien hoe een opvoeding misloopt. Dus niet alleen voor de ouders en het kind zelf is bijvoorbeeld een uit huis plaatsing traumatisch maar kan voor een verzorger / familielid ook heel emotioneel zijn doordat ze door het intensief verzorgen van het kind ook om het kind zijn gaan geven.

Tegenargument
Alsnog zijn mensen het oneens met deze stelling, Volgens hun heeft iedereen recht op kinderen. En als je verstandelijk gehandicapten verplicht aan de anticonceptie zet is de stap tot het verplicht stellen van anticonceptie voor tienermoeders klein.

Natuurlijk heeft iedereen recht op kinderen maar ik zei het al eerder, het kind heeft recht op een goede, normale opvoeding en die kunnen verstandelijk gehandicapten niet bieden.
Een optie om zwangerschap bij verstandelijk gehandicapten te voorkomen is het ontmoedigingsbeleid. Ze krijgen een goede voorlichting over wat een kind precies inhoud. Veel verstandelijk gehandicapten zien dan al in dat een kind opvoeden niks voor hun is. Bij mensen die dan alsnog een kinderwens hebben mag wat mij betreft wat druk uitgevoerd worden, bijvoorbeeld dat ze verplicht de prikpil krijgen.
Ik denk niet dat je tienermoeders verplicht kunt stellen aan anticonceptie. Tieners zijn namelijk niet verstandelijk gehandicapt en zien heel goed in wat een kind opvoeden inhoud. Veel tieners kopen zelf al condooms en meiden gaan vaak aan de pil om zwangerschap te voorkomen. Worden ze toch zwanger dan kan een kind nog wel in een normale situatie opgroeien omdat een normaal mens wel in staat is hun kind normen en waarden mee te geven. Ook zijn er tieners die al vroeg kiezen voor een kind, maar dat is nadat zij dit goed overwogen hebben, nogmaals dan weten ze wat voor concequenties een kind opvoeden heeft.

Samenvatting
Tot slot zal ik al mijn argumenten nog even op een rijtje zetten.

1. Verstandelijk gehandicapten zien het kind als een pop, je hoeft er verder geen verantwoording voor te dragen. Al snel na de bevalling komen zij erachter dat een kind ook nadelen heeft en bijvoorbeeld niet zomaar stopt met huilen als je daarom vraagt. Dit kan voor hun heel verwarrend zijn, als reactie daarop kunnen ze een kind verwaarlozen waarop de kans groot is dat het kind uit huis word gehaald. Dit is een traumatische ervaring voor de ouders, omdat ze niet snappen wat er aan de hand is.

2. Doordat de ouders zelf geestelijk op het niveau van een kind zitten, hebben zij begeleiding nodig. Iemand die niet goed voor zichzelf kan zorgen is al helemaal niet instaat voor een kind te zorgen. Hoe je het went of keert, een kind is dan altijd de dupe van de ouders. Het kan zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld worden waardoor het geen fijne onbezorgde jeugd heeft. Als de mishandelingen dusdanig erg zijn wordt het kind uit huis geplaatst wat inhoud dat een kind in een heel nieuwe omgeving komt en het moeilijk vind met deze omschakeling om te gaan. Al met al een heel traumatische ervaring voor het kind.

3. Niet alleen voor de ouders is het kind een hele opgave, ook voor de verzorgers. Voor hun komt er nog een persoon bij dat ze moeten verzorgen en dit maakt het werk voor hun veel zwaarder.

Afsluiting
Ik hoop jullie hiermee overtuigd te hebben dat verstandelijk gehandicapten geen kinderen mogen krijgen omdat dit namelijk nadelig is voor de kinderen die niet normaal op kunnen groeien.