Sta je dan, weer voor het bord, te kijken waar je moet zitten in die veel te grote gymzaal. Terwijl de geur van sportschoenen je neus binnendringt, doemen de vele rijen tafels voor je op. Het is weer zover: examen.
Ik nam mezelf voor om er eens lekker de tijd voor te nemen: ik had tenslotte twee uur de tijd, dus waarom ook niet? De tekengroep was klein, zo'n twaalf mensen namen deel aan dit examen. Natuurlijk moest de examencoördinator van te voren het een en ander uitleggen, dus kon ik heerlijk achteroverleunend, half luisterend, kijken naar de klok, waarvan ik de wijzers steeds meer richting negen uur zag slaan. Alle informatie die onze examencoördinator vertelde wist ik al, dat had ik vorig jaar al gehoord, dus toen de examens werden uitgedeeld kon ik zo aan de slag.
Stilte
Ditmaal geen hoestende, niezende of neus-ophalende leerlingen, zelfs geen klikkende pennen, tenzij ik dat zelf was (uit gewoonte, omdat ik iets mijn handen had). Het was gewoon werken in stilte. Dat was voor mij wennen. Ik kan namelijk totaal niet tegen stilte, er moet iets zijn waar ik naar kan luisteren of mijn aandacht op kan vestigen.
Maar ik moest maar wennen aan de stilte, want ik kon uiteraard niet vragen of er een radio aan kon, of of iemand het hele examen lang wat geluid kon produceren. Uit 'zenuwen' keek ik daardoor te vaak op mijn horloge om te zien hoe snel te tijd ging. Natuurlijk gaat de tijd nooit sneller dan normaal (tenzij je Spongebob bent die zijn opstelling af moet hebben), maar toch voelde het toch alsof de tijd in mijn nek hijgde.
Abstractie
Dat had ik vooral toen ik keek naar één opgave met een schilderij erin; het moest een paard met een ruiter voorstellen, maar ik zag het gewoon echt niet. Ik dacht constant maar aan één woord en dat was 'abstractie'. Ik kon het werkelijk niet thuisbrengen, tot na een kwartier eindelijk het kwartje viel. Maar ook het 'Strandmonster', dat kenmerken had van een krab, bezorgde me kopzorgen. Ik denk er nu nog steeds over na, en ik weet het nog steeds niét. Ach, weet je, kunst is gewoon héél persoonlijk.
Hoewel de tijd met al die vage vragen dus heel snel leek te gaan, was het toch pas kwart voor tien toen ik al aan de laatste opgaven begon. Ik werd langzaam een beetje zenuwachtig. Ik had mezelf voorgenomen er ruim een uur over te doen, het liefst zelfs anderhalf uur. Dit werden uiteindelijk precies zestig minuten. Toch was ik trots, want naar eigen mening heb ik het best aardig gemaakt. En heel eerlijk, de komende tijd, ben ik kunst-moe.
