De brief voor de koning door Tonke Dragt

Waarom gekozen?

Ik heb het boek gekozen vlak nadat ik de film “The Return of the King” had gezien. Toen herinnerde ik me dat dit boek daar wel een beetje op leek en ben het nog een keer gaan lezen. Daarna besloot ik er een boekverslag over te maken.

Verhaallijn:

Het boek gaat over Tiuri, een schildknaap van zestien jaar oud, die de nacht voor zijn ridderslag wakend in een kapel moet doorbrengen met vier andere schildknapen. Hij moet op zijn knieën biddend voor een altaar zitten en mag niet praten, eten of drinken. Totdat er op de deur van de kapel gebonkt wordt. Tiuri denkt ‘niet open doen’, maar een geheimzinnige stem zegt: \"Doe open in Godsnaam\". Na lang aarzelen opent Tiuri de deur. Er staat een man met een kap over z’n hoofd en hij zegt dat hij mee moet komen. Tiuri denkt: ‘’Ik heb nu toch al de regels overtreden, dus het maakt toch niet meer uit\". De man met een kap over zijn hoofd wijst Tiuri de weg naar een stervende ridder. Deze zegt tegen hem dat hij een brief moet bezorgen aan de Koning van Unauwen, die zeer belangrijk is, en dat hij een ring die hij hem geeft moet laten zien als bewijs. Dat is het begin van zijn avonturen. Koning Unauwen is de koning van het land ten westen van zijn land, het Land van Dagonaut. Op zijn weg komt hij vele gevaren tegen, en leert hij vrienden kennen zoals de Grauwe Ridders. Eerst zijn dit zijn vijanden maar later worden het zijn vrienden. Zij hebben hun witte schild geruild voor een grauw schild, om de dood van de gestorven ridder te wreken. Ze vertellen Tiuri dat die dode ridder de Ridder met het Witte Schild, Edwinem van Fosterra, was. Hij was een van de trouwste ridders van Koning Unauwen, die is gestorven door een val van de Rode Ridders. Dit zijn de ridders uit het naburige land Eviellan, dat in oorlog is met koning Unauwen en zij willen de brief vernietigen omdat deze zeer geheime
informatie bevat.

In de bergen leert hij een jongen kennen, Piak, die bij een oude, maar wijze kluizenaar in de bergen leeft. Deze besluit met hem mee te gaan om hem over de bergen de weg te wijzen en als vriend. Ze worden goede vrienden en zo komen ze in het Land van Unauwen, waar hen nog veel te wachten staat. Nadat ze de meest gevaarlijke spion van Eviellan hebben uitgeschakeld, Slupor, en nog veel meer beleven, kunnen ze de brief overbrengen aan Koning Unauwen. Daarna gaan zij naar huis. Piak blijft na lang twijfelen bij Menaurus en Tiuri gaat alleen terug naar de stad. Daar ontmoet hij zijn vader en moeder weer en wordt hij tot ridder geslagen. Als hij later een korte wandeling gaat maken naar de kapel waar het allemaal begon, ziet hij zijn vriend Piak weer terug, die toch heeft besloten om zijn schildknaap te worden, en zo eindigt het boek.

Leeservaringen

Het verhaal heeft een heel goede spanningsopbouw, zodat je het het liefst meteen uitleest. Het begint al meteen spannend, geen onzinverhalen vooraf, maar gewoon meteen waar het om gaat. Het is een vrij dik boek, 444 bladzijden, maar toch is alle informatie die erin staat van belang. Er staan geen onnodige details in die het verhaal langdradig zouden kunnen maken, en zo is het boek gemakkelijk te lezen.

Op het eerste gezicht lijkt het een gewoon avonturenboek, zonder veel diepgang, maar dat is het echter niet. Het heeft, niet alleen qua verhaallijn maar ook qua manier van schrijven, wel iets weg van “In de Ban van de Ring”. Ook hier spelen vriendschap, doorzettingsvermogen, en vertrouwen een grote rol. Neem bijvoorbeeld de vriendschap tussen Piak en Tiuri, deze is onverwoestbaar en als een van de twee in gevaar is, zal de ander hem altijd proberen te redden, zelfs met gevaar voor eigen leven. Ik denk dat ik dit boek misschien zo mooi vond, juist omdat het veel lijkt op “In de Ban van de Ring”. Het is grappig om de personages met elkaar te vergelijken en vervolgens tot de ontdekking te komen dat ze bijna hetzelfde zijn. Zo zijn Tiuri en Piak natuurlijk Frodo en Sam, de oude kluizenaar Menaures staat voor Gandalf, en de grote gemenerik Slupor heeft veel weg van Saruman.

Het boek speelt zich af in het land van Dagonaut, het land van Unauwen en gaat ook over het land Eviellan. De schrijfster verzon haar eigen wereldje, dat wel erg lijkt op dat van de Middeleeuwen. Het leuke hieraan is dat Tiuri van het land van Dagonaut naar het land van Unauwen reist met, natuurlijk, allerlei verwachtingen over ‘dat land aan de andere kant van de bergen’. Vele van deze verwachtingen komen uiteraard niet uit, maar naarmate je verder in het boek komt, wordt je ongemerkt zelf toch ook wel nieuwsgierig naar het gebied dat achter de bergen ligt. Voorin het boek zit een landkaart, zodat je een beter beeld krijgt van de afstand die Tiuri af moet leggen en welke route hij neemt.

Het boek heeft een einde dat aan de ene kant wel te verwachten is maar aan de andere kant ook juist weer niet; Als Piak op de terugreis besluit om bij Menaurus te blijven is dit een goed overdacht besluit. Hij twijfelt nog even, maar als hij beslist in de bergen te blijven, staat zijn besluit vast. Hierop reist Tiuri alleen verder en wordt in het land van Dagonaut tot ridder geslagen. En juist op het moment dat je denkt dat het verhaal afgelopen is, komt Piak aangelopen, die uiteindelijk toch Tiuri’s schildknaap wil worden. De band tussen Tiuri en Piak is altijd erg hecht geweest, en het afscheid bij het huis van Menaurus valt dan ook zwaar. Dit is zo goed beschreven dat je erg veel medelijden krijgt, en des te mooier is het als Piak op het einde hijgend door de bossen komt aangestrompeld, met de mededeling dat hij toch van mening verandert is.

Het is echt een ongelooflijk spannend boek en erg goed geschreven. Nu ik het voor de tweede keer las zag ik achterin staan dat er ook een vervolg op is geschreven. Dus ben ik meteen naar de bibliotheek gerend om het te halen, in de hoop dat het net zo mooi zou zijn als het eerste deel.