Zo is het om te werken in een GGD teststraat

In opdracht van het ministerie van VWS

"Testen, testen, testen." Demissionair minister Hugo de Jonge kan er niet duidelijk genoeg over zijn. Toch zijn er nog mensen die nooit een teststraat van binnen hebben gezien, onder wie ik. Tot nu toe heb ik ook nog geen klachten gehad, maar ik ben wel nieuwsgierig hoe het er allemaal aan toegaat. Daarom loop ik een dag mee met Geraldine (24). Zij werkt als bemonsteraar bij een GGD teststraat in Utrecht.

Enthousiast begroet Geraldine me wanneer ik aankom bij de teststraat. Aan alles kun je zien dat de straat snel opgezet moest worden. Het is gevestigd in een grote, ongebruikte oude loods. Binnenin staat een spierwit bouwwerk zonder dak met verschillende kleine kamertjes. Dat zijn de 'boxjes' waarin de medewerkers de tests afnemen.

Start van de dag

Maar voordat we daar naartoe gaan, leidt Geraldine ons eerst naar boven. Daar begint haar werkdag altijd met een korte briefing. "Tijdens zo’n briefing leggen ze kort uit waar we op moeten letten die dag," vertelt ze. "Soms zijn er veranderingen in het protocol. Die nemen we dan door." Na de briefing kan de werkdag écht beginnen.

Terwijl we teruglopen, valt me op dat er veel verschillende medewerkers rondlopen. "Klopt!" zegt Geraldine. "Het is hier heel divers. Er werken veel studenten, maar ook ouderen. Je hoeft ook niet per se een achtergrond in de zorg te hebben. Zelf werkte ik eerst bij een sportschool. Een vriendin van me is ook bemonsteraar, dus via haar ben ik hier gekomen."

Het beschermingspak

Beneden in de hal wijst een medewerker ons een box aan die we die dag kunnen gebruiken. Eenmaal binnen trekt Geraldine meteen haar blauwe beschermingspak aan. Het is te groot, dus vouwt ze de mouwen op met wat tape. Het ziet er niet heel comfortabel uit. "Het pak is erg warm," vertelt Geraldine. "Ik kom er eigenlijk altijd helemaal bezweet weer uit."

Zelf vindt ze dat niet zo vervelend. Wat ze wel minder vindt, is als ze even moet wachten op de volgende patiënt. "Dan mag ik ondertussen nergens aankomen. Omdat je op dat moment 'vies' bent. Je staat dan echt als een soort pinguïn te wachten. Gelukkig werk je altijd samen met een andere collega, die de administratie regelt. Meestal praat je even met diegene. Dat is erg gezellig."

Kinderen geruststellen

Ik kijk een beetje rond in de ruimte. Ondanks de loods en de spierwitte ziekenhuismuren, ziet het er gezellig uit. Zo hangen er mooie afbeeldingen aan de muur. Bij het looppad staat een kraampje met allemaal speelgoed en knuffels. "Dat is voor de kinderen," vertelt Geraldine. "Die krijgen na hun test allemaal een cadeautje en een testdiploma. Om ze gerust te stellen."

Dat vindt Geraldine het leukste onderdeel van haar werk, de kinderen geruststellen. "Dat is een grote uitdaging. Ik heb wel eens twintig minuten met een kind staan praten. Meestal lukt het uiteindelijk om ze te kalmeren en hebben ze nergens last van. Je leert jezelf ook verschillende trucjes aan, dat is leuk."

3 minuten

Ik kijk toe terwijl Geraldine een test afneemt bij verschillende patiënten. Eerst vraagt ze of mensen eerder al een test hebben gedaan. Als dat niet zo is, legt Geraldine rustig uit wat ze gaat doen. "Mochten mensen een beetje nerveus zijn, dan geven ze het zelf vaak al aan," legt ze later uit. "Ik probeer ze dan zo goed mogelijk te begeleiden."

Nu ik een dagje meeloop, zie ik dat het testen echt geen big deal is. De meeste mensen zijn binnen een mum van tijd weer weg. Geraldine beaamt dat: "Het testen is niet fijn, maar heftig is het ook niet. Bij onze training moesten we zelfs bij elkaar oefenen. Een hele test, van binnenkomst tot naar buiten gaan, duurt sowieso meestal maar drie minuten."

Afsluiten

Door alle gezelligheid vliegt de dag voorbij. Na een paar tests gedaan te hebben, ontdoet Geraldine zich opgelucht van haar pak en leidt ze ons weer naar buiten. Het was een leerzame dag. En ik vind het in ieder geval een stuk minder spannend om me te laten testen.