Via een gratis buurtbusreisje kronkel ik door bebost Zuid-Gelderland, de Veluwe. Ik arriveer bij Zuiderzon, een boerderij waar ik een weekend vrijwilligerswerk verricht bij het Once In A Lifetime-event van ISA Power. Deze stichting zet zich in voor iedereen met een klein of groot eetprobleem, zoals anorexia.

Na theepraat en een korte rondleiding, kan ik beginnen. De keuken is het domein van Lotte (een andere vrijwilliger) en mij. Wij zorgen voor thee (groene, rooibos en earl grey), schone vaat, ontbijt, lunch en het avondeten. Nadat we alvast-enthousiast-want-handig-toch een halve meter rijst hebben gekookt voor zaterdagavond, stromen de eerste deelnemers binnen. Verschillende leeftijden, sommige van hen voorzichtig grappend. Ik verwachte broodmagere lijven (stereotyperend als ik ben) uitgestoken ribben en gele tanden, maar dat valt mee.

Fictieve comfort zone

Iedereen zit op bruine muffe ouwe opabanken. Vloekwaardig lelijk, maar ontzettend lekker zittend. Aan de thee met een schamper droog biscuitje. De durfal kaant een stroopwafel weg. Isabelle, oprichter van ISA Power, vraagt iedereen naar hun doel: "Wat wil je dit weekend leren? Wat is je uitdaging?" Er wordt geantwoord: "Ik wil weten wie ik ben zónder mijn eetstoornis. Ik wil weg uit die fictieve comfort zone, dat het me niet meer uitmaakt wat anderen van mij vinden. Ik wil... de beste versie worden van mezelf."

Geen lijstjesmeisjes

En daar wordt aan gewerkt. De volgende ochtend staan alle ladies in het zand, ready steady voor een lesje yoga. 

Terwijl de groep hun benen in hun nek jast, maak ik het ontbijt gereed met Lotte. "Doe maar even de deur dicht," zegt een van de ervaringsdeskundigen. Uh? Oké. Als de net niet goed dichtgemaakte deur op een kiertje waait, de groep naar binnen waggelt en op de banken ploft, voel ik de gespannen sfeer: er wordt zometeen gegeten. De deskundige vervolgt: "Peuter de stickertjes met voedingswaarden maar van het beleg." Ja? Nee? Tuurlijk. "Of wacht, laat maar!" Met mijn wenkbrauwen tegen mijn kruin aan gewimpeld zet ik een nieuwe pot thee op. Waar gaat dit over?

Aan tafel. Dat gaat verrassend goed. De deelnemers werken hun boterhammen met (mager) beleg naar binnen, en ik knoop een gesprekje aan met een meisje dat naast mij zit. "Wat is eigenlijk het verschil eigenlijk tussen een eetstoorniskliniek en dit event?", vraag ik haar. Ze vertelt dat je hier niet bezig bent met eten, en dat is precies wat ze nodig heeft. "In de kliniek moet je je aan lijstjes houden: hoeveel en wat je hebt gegeten, enzovoorts. Zo blijf ik aan eten denken, maar dat is juist waar ik zo graag van af wil."

Denk in kansen en mogelijkheden!
Er zijn verschillende sprekers aanwezig op het event. Een van hen is Stijn Coronel. Vanuit zijn rolstoel sleurt hij de aanwezigen mee in zijn verhaal: over shit van vroeger, levensvragen, ontdekken, fouten en duizend schitterende zonnen staren op zijn rug liggend in de duinen. Zijn quote: "Leef en handel vanuit kansen in plaats vanuit een negatieve grondhouding!" Ik weet zeker dat deze peptalk de groep goed doet. Hij geeft hen een steuntje in de rug door plaats te maken voor positiviteit, zelfs als het leven even pikkedonker ziet. Als hij later vertelt, dat zijn geluksmomentje van de dag het rijden door de bossen is in zijn superdeluxe rolstoelmobiel, herinnert hij ons eraan, dat geluk in de kleine dingen zit. 

Zondag worden er verschillende activiteiten georganiseerd, zoals het schrijven van een brief aan jezelf. Ik spreek Marvel (19). Zij zit al vijf jaar in therapie en is naar het event gekomen omdat ze haar eetstoornis wil loslaten. Drie jaar lang had ze anorexia, nu heeft ze al twee jaar de eetstoornis NAO richting boulimia, waarvoor ze ook in behandeling is. Marvel is helemaal klaar met haar eetbuien, het roer moet om! Ik vraag aan haar of ze haar doelen heeft gehaald. "Het meer tot mezelf komen en opener zijn is niet helemaal gelukt zoals ik dat gewild had. Het is heel lastig."

Ga je dit doel doorzetten, thuis? En hoe ga je dat doen? "Ja! We hebben geoefend met ademhalingsoefeningen, die wil ik thuis voortzetten door er iedere ochtend één te doen." Was dit event een goed idee? "Zeker, je leert veel van elkaar en je voelt een connectie met andere deelnemers doordat je kampt met dezelfde problematiek."

Dance like nobody is watching
Aan het begin van de middag trein ik met Lotte terug naar Nijmegen na een bijzonder weekend. Van een onzekere ontmoetingshand op vrijdagavond, ontving ik dikke afscheidsknuffels op zondagmiddag. Het zonnetje schijnt, de hemel is blauw. Als je je ooit nog 'ns waardeloos ondergewaardeerd voelt, of als het tegen zit, heeft Lotte nog een goede, misschien wat gekke tip: "Dans! Als je danst, vergeet je alle zorgen om je heen. Je bent vrij en denkt voor even aan helemaal niets."

Je kan het.