Al jaren geloof je dat je anders bent. Stiller, creatiever, intelligenter misschien. In ieder geval net een beetje vreemder dan de rest. Lieve mensen zijn het, maar ze begrijpen niet hoe ingewikkeld jouw binnenste in elkaar zit. Terwijl de anderen hun leven leven, probeer je je als lichte outsider te redden op deze aarde. 

En weet je? Volgens mij voelt de rest van de mensen zich precies zo.

Laatst had ik bij Nederlands in de klas een gesprek over gek zijn. Dat zette me aan het denken. Wanneer is een mens gek? En dus echt gek hè, niet het 'haha ik en mijn vrienden zijn zo gek-idee'. 

Leuker dan de norm

Het valt me op dat iedereen een beetje raar wil zijn. Gek op een positieve manier. Gek om te laten zien dat we leuker, grappiger, interessanter zijn dan de norm, dat we diepere gedachten hebben dan onze omgeving. Als meisjes van 13 midden op straat een fotoshoot gaan doen, dan vind ik dat niet raar. Hoort dat niet een beetje bij een 13-jarig meisje zijn? De starende blikken van die vrouw met de boodschappentas vinden ze dan alleen maar leuk. 

Iemand die alleen kan leren met muziek van Rammstein op en dat vol trots aan iedereen vertelt, vind ik net zo min apart. Het maakt hem immers best interessant, voor hem niet onnadelig. Iemand die dansjes doet met zijn cavia lijkt raar, maar heeft dan wel weer een grappig verhaal op verjaardagen.

Ik geloof dat we allemaal een beetje gek willen zijn. Een béétje, niet te veel dus. Net genoeg om interessant te zijn voor de rest, die dan naar ons wil luisteren of onze vriend wil zijn. Iedereen heeft wel iets wat-'ie goed kan. De een houdt van schrijven, de ander zingt goed en de derde is supersportief. Zo'n bijzondere eigenschap geeft ons de kans om te laten zien dat we meer zijn dan een saaie knaap of knapin. Maar tegelijkertijd laat het zien dat we erbij horen: we zijn geen talentloze losers, we kunnen ook wat speciaals! En erbij willen horen is eigenlijk hartstikke gewoon.

Vergelijkingsmateriaal

Maar wanneer ben je dan wel écht gek? Hmm, lastig. Ik denk dat dat het geval is als je je eigen rariteiten niet meer ziet. Als je het écht volstrekt normaal vindt dat je dansjes doet met je cavia en niet begrijpt dat de meesten dat arme beest gewoon in hun hok laten. 

Iedereen heeft gekke gewoontes. Maar die gewoontes maken ons nog niet gek. Alleen als je niet snapt dat niet iedereen dezelfde gewoontes heeft als jij, als je denkt dat jouw vreemdheid de normale gang van zaken is, dan ben je misschien wel een beetje gek. Maar dat is mijn mening. Wat vind jij?

Ik heb altijd al gek willen zijn. Geniaal eigenlijk, te cool voor onze maatschappij. En hoewel ik mezelf nooit als helemaal normaal heb beschouwd, is het tijd om de waarheid te aanvaarden. Juist datgene waar ik goed in ben en mijn rare gewoontes maken mij zo normaal als ieder ander. En helaas, dat geldt misschien ook wel voor jou.