"Goedemorgen. Ben je klaar om te wegen? We doen het toch. Het is maandag, dus sta op, ga naar de wc en spring op de weegschaal. Oke. Klaar voor? Ja, dat is vijf ons meer dan vorige week. Prima, toch? Ga nog maar even liggen, dan maak ik vast het ontbijt klaar."

Dat is wat mijn moeder zegt. Wat mijn eetstoornis hoort, is nét even wat anders.

"Goedemorgen. Weer een dag waarin de wereld beter af zou zijn zonder jou. Maar dat is niet meetbaar, dus spring maar op die weegschaal. Hopelijk is het minder, anders zal je wel weer wat fout hebben gedaan. 

Ja. Zie je? Hoe ga je dit oplossen? Het komt zeker door dat koekje. Deze week alleen veilig eten voor jou. En dan zien we wel weer verder."

Afscheid al genomen

Zo begin ik mijn week meestal. En dat is gek, omdat ik maanden geleden al heb besloten dat ik niet verder wil leven met anorexia. Dus ik vertrouw mijn ouders, vertrouw mijn eten en vertrouw de therapeuten. Waarom kan ik dan geen afstand nemen van dat stomme stemmetje?

Begrijp me goed, ik luister er allang niet meer naar. Ik probeer te beslissen wat ik eet op basis van mijn gezonde verstand. Luisteren naar honger en verzadiging zit er allang niet meer in, want mijn hele ritme is ontregeld. Dus voor nu luister ik naar wat mijn eetstoornis wil, en ga er regelrecht tegenin. Maar dat neemt de eetstoornis nog niet weg, zeker niet. Soms lijkt het zelfs alsof hij er sterker door wordt.

Gedoe

Het is natuurlijk niet voor niets dat ik een eetstoornis heb ontwikkeld. Ik vind mezelf niet goed genoeg, en dat kan niet zomaar opgelost worden door de nodige kilo's aan te komen. Mijn hersenen zijn zich aan gaan passen aan talloze gewoontes rondom honger, eten en een negatief zelfbeeld. Het vergt dan ook heel veel tijd en reflectie om dat te veranderen, hoe hard ik ook mijn best doe.

Voor nu is het leven daardoor best ingewikkeld. Ik doe mijn stinkende best om precies het tegenovergestelde te doen van wat goed voelt. Wat ik ervoor terugkrijg is een flinke dosis spanning, maar met medicatie en een beetje vertrouwen brengt het me ook zonnige dagen in de stad met vrienden, koekjes bakken op een verjaardag en fietstochten dankzij een stel gezonde benen. 

Zonneschijn

Voor nu leef ik in een gekke tussenwereld waarin enerzijds een belemmerend patroon van gedachten en gevoelens en anderzijds een nieuw leven dat me te wachten staat als ik de nodige stappen durf te zetten. Dat brengt me nu nogal eens in de war, maar uiteindelijk brengt het me verder dan ik ooit had durven dromen. Daar heb ik zelden aan getwijfeld. 

Welterusten, eetstoornis. Morgen wordt het écht een goede morgen.