Vandaag de dag zijn we in de politiek en in de media obsessief bezig om maar correct te zijn tegenover minderheden, in het geval van deze column andersgeaarden. Maar door angstvallig op onze tenen te lopen om maar niemand te kwetsen, snijden we onszelf en de acceptatie in de vingers. Want echt: ware acceptatie is geen fuck geven.

Door een interviewtje hier en een docu daar te wijden aan dit onderwerp, proberen we angstvallig onze acceptatie op te dringen. Alsof we schreeuwen: 'Kijk ons eens tolerant zijn!' 

Ware gelijkheid
Maar wat is dan ware acceptie? Ware acceptie is wanneer uit de kast komen niet meer een ding is. Wanneer zoon zegt "Pap, ik ben homoseksueel", vader reageert met "Ja dus? Lekker boeien." Apathie is voor mij ware acceptatie. Een heteroseksueel hoeft ook niet mee te delen dat hij of zij heteroseksueel is. Je ziet vanzelf wel wat er aan de zijde van je zoon of dochter het huis binnen stapt.

‘community’
Een fout zowel afkomstig van de media als de LGBT gemeenschap zelf is het woord ‘community’. Dit wil zeggen: ‘een kleine of grote sociale eenheid die iets deelt zoals normen en waarden, religie etc.' Vertalen we het woord ‘community’ naar het Nederlands dan betekent dit ‘gemeenschap’.

Daar zit wat mij betreft de fout. Door jezelf te bestempelen als een gemeenschap, zonder jij je af van het grote geheel. Men drukt de behoefte uit geaccepteerd te worden voor wie ze zijn en gezien te worden als ieder ander, maar omschrijft zich aan het einde van de dag als een aparte community. Dat rijmt niet helemaal met elkaar. "Ik wil erbij horen, maar ik ben niet één van jullie" is de grote paradox hier. Door de term ‘community’ te schrappen draag je zelf al bij aan algemene acceptatie.  

Nuttige en nutteloze media aandacht
Het is van cruciaal belang om onderscheid te maken tussen nuttige en nutteloze media-aandacht. Toen voorjaar vorig jaar de actie #handinhand op touw werd gezet naar aanleiding van twee in elkaar geslagen homoseksuele mannen omdat zij hand in hand liepen, was dit een uitstekend voorbeeld van nuttige media aandacht. Er gebeurt iets ernstigs en daar wordt op gereageerd. Een goede zaak.

Wat is dan nutteloze media aandacht voor de LGBT gemeenschap, vraag je? Wanneer we biseksuele Barbara (31) interviewen vragen hoe het is om op een avondje zowel een mannen- als vrouwentong in je mond te hebben, vind ik dat een gevalletje nutteloze media-aandacht. Door nutteloze media-aandacht schuiven we de LGBT gemeenschap van ons af als een apart deel van onze maatschappij. Zo draagt men onbewust bij aan het vergroten van de kloof. Door over Barbara te schrijven of door aan haar een TV-programma te wijden, creeërt men een soort dierentuin waarin de heteroseksuelen vanaf de andere kant van de sloot kijken naar de LGBT gemeenschap, in plaats van hen op te nemen in de gemeenschap.

Samengevat lijkt mij de weg naar acceptatie de weg van de desinteresse. Niemand die een fuck geeft.