Er is mij altijd verteld dat een mens uit angst zo’n zeven verschillende kleuren stront schijt. Na het zien van de film IT kan ik bevestigen dat er een achtste kleur bestaat. Ik ben geen held als het op horrorfilms aan komt, laat dat duidelijk zijn. Maar toch is het niet helemaal mijn schuld. Zulke films worden immers gemaakt om je de stuipen op het lijf te jagen. Alleen hoe doen ze dat precies?

Daarvoor zijn verschillende manieren. De eerste en ronduit makkelijkste manier om iemand te doen schrikken is door middel van een jump scare: Een onverwachte verandering in het beeld, die vaak uit het niets lijkt te komen. Deze manier van angst aanjagen is zowel de bekendste als de makkelijkste.

Het moeilijke aan de jump scare is de balans vinden tussen te veel en te weinig jump scares en niet te vergeten om ze niet te voorspelbaar te maken. Vaak zie je dat films spelen met je als het aankomt op jump scares. Je voelt ze aankomen, maar ze worden uitgesteld tot op het moment dat je ze niet meer verwacht. Als je het mij vraagt vreselijk, maar in ieder geval wel effectief.

Muziek
Naast jump scares is een ander essentieel onderdeel van een horrorfilm de muziek. Probeer een horrorfilm maar eens zonder geluid te kijken. Al het enge is er dan van af. Dit heeft alles te maken met de muziek. De muziek maakt alles zes keer zo eng met hoge tonen, enge geluiden of door hele lage trage muziek. Alles om je de stuipen op het lijf te jagen.

Soms gaan de makers wel erg ver om je rillingen te bezorgen. Zo wordt in sommige films gebruik gemaakt van muziek met een zeer lage geluidsfrequentie, dit draagt onbewust bij aan de scare factor van de muziek waardoor je zonder het zelf te weten waarom bang wordt. 

Karakters en het verhaal
Een film kan nog zulke goede muziek hebben, nog zulke angstaanjagende jump scares. Het maakt geen hol uit wanneer de hoofdpersonen van het verhaal niks voorstellen. Met deze personen moet je je kunnen identificeren, zo wordt hun leed het jouwe. Lukt dit en weet je deze personages ook nog eens te plaatsen in een goed verhaal, dan wordt het urine ruimen na de voorstelling voor alle bioscoopmedewerkers.

Beeld
Tot slot is er nog het beeld. Nee, ik heb het niet over zo veel mogelijk bloed en ander choquerend beeldmateriaal, maar over de beweging van het beeld. In veel horrorfilms zie je dat het beeld niet stabiel is, maar heen en weer beweegt en schudt samen met de bewegingen van de hoofdpersonen. Op deze manier voelt het niet alleen alsof je bij de hoofdpersonen bent, maar raak je ook nog eens gedesoriënteerd. Zo komt de schrik des te harder aan.

Of je nu op de hoogte bent of niet van alle trucs die filmmakers gebruiken om je van je slaap te beroven, echt veel helpen zal het niet. Een horrorfilm blijft nu eenmaal doodeng.