Jongens zijn schaamteloos. Ze krabben aan hun kont, laten scheten in het openbaar en kleden zich uit búiten het pashokje. Maar wáárom? 

In deze nieuwe rubriek schrijven Hidde en Jorieke elkaar brieven. Over typische jongens/meisjes-vraagstukken waar niemand je het antwoord op kan geven. Zie hier het archief. Ook een levensvraag? Deel het met ons in de reacties!

Deze week: 'Waarom zijn jongens zo schaamteloos?'

Jorieke: het meisje

Lieve Hidde,

Ik weet het nog zo goed. Het was ergens in havo 3, toen ik dat verschrikkelijke vak natuurkunde nog had. Ik was voor de driehonderdste keer te laat, en een plek naast mijn vriendinnen was er niet meer. Ik nam plaats naast een aardige knul uit mijn klas en stalde mijn boeken uit. En toen gebeurde het. Langzaam zag ik zijn hand onder zijn broekriem verdwijnen, om vervolgens ongegeneerd te gaan zitten krabben. Nog geen tien centimeter bij mij vandaan. Ik heb mijn boeken weer bij elkaar geschraapt en ben alleen gaan zitten.

Maar dit was niet de eerste keer, en ook niet alleen deze jongen maakt zich hier schuldig aan. Jongens zijn wel vaker zo schaamteloos, in tegenstellig tot ons meisjes. Scheten laten in het openbaar en er dan om lachen, even goed aan je kont krabben voordat je een flinke graai van de borrelnootjes neemt. Als ik dat zou doen, zou iedereen me raar aankijken. Bij jullie is het schijnbaar de natuur en dus normaal. En dat begrijp ik niet.

En er is meer dan dat. Pashokjes in de winkel lijken mainstream: ik heb al vaak genoeg meegemaakt dat jongens búiten het hokje hun broek en shirt uit doen in plaats van binnen het pashokje. Met een verkoopster die niet weet wat ze ermee moet.

Lieve Hidde, waarom zijn jongens zo schaamteloos?

Hidde: de jongen

Lieve Jorieke,

De natuur. Tsja. Ik moet eerlijk bekennen dat biologie niet mijn beste vak was: het enige moment waarop ik de moeite deed om te luisteren was als mijn docent ineens 'SEKS!' schreeuwde. Gelukkig was er ook nog Animal Planet. Cesar Millan, de hondenfluisteraar, heeft mij van de ondergang gered.

Maar toch: ik herken wat je schrijft. Niet bij mijzelf natuurlijk, maar veel jongens om mij heen lijken zich nergens voor te schamen. Laatst zat ik bijvoorbeeld op school, aan een tafel. Een docent, die liever anoniem wil blijven, liep langs. 'Niets bijzonders', denk je misschien, maar het tegendeel is waar. De mannelijke docent liet namelijk een penetrante geur achter, die zowel ik als mijn medeleerlingen herkenden als de geur van ontsnapt darmgas. Bah.

Maar waarom zijn 'wij' dan zo schaamteloos? Na uren 'The Dog Whisperer' kijken en mijn soortgenoten bestuderen ben ik er uit: we zijn lui geworden. Wij jongens vinden het zo vanzelfsprekend dat de meisjes achter ons aan rennen, dat mijn soortgenoten geen moeite meer doen om aantrekkelijk gevonden te worden. Ze vertrouwen op het jachtinstinct van het meisje.

Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen: daar val ik zelf onder. Wij zijn een verder geëvolueerde soort jongen, die nog wél manieren heeft. Maar nu denk ik dat ik moet gaan afronden, Jorieke. De verkoopster vraagt of ik alsjeblieft mijn shirt weer aan wil trekken.

Liefs.