De film Mijn beste vriendin Anne Frank is sinds deze maand te zien in de bioscoop. De dag dat de film uitkomt, ga ik er gelijk naartoe.

Om 20.30 uur zal de film draaien in de grote zaal van Tuschinski Amsterdam. Dat is zo’n mooie zaal, dat waarschijnlijk The Kissing Booth er nog een goede film van wordt. Mijn beste vriendin Anne Frank heeft daarentegen geen mooie zaal nodig om het een goede film te maken. Dat ís het al.

Er zijn veel heftigere en ook wel betere films over De Tweede Wereldoorlog gemaakt, maar deze film raakt me meer dan welke oorlogsfilm dan ook. Dat komt omdat ik net als Anne en Hannah een tienermeisje ben dat in Amsterdam woont. Bij de woonplaats houden de overeenkomsten dan ook wel op, want het leven dat zij leiden valt niet te vergelijken met het prinsessenleventje wat ik hier heb. Ik kan naar de bioscoop, hoef geen ster te dragen, kan onbezorgd over straat en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Braaf?

Gek genoeg is er in Nederland nog nooit een film over Anne Frank gemaakt. Ook deze film gaat wederom niet over Anne Frank, maar over haar beste vriendin Hannah Goslar, en hoe zij haar vriendschap met Anne heeft beleefd. Dat is een goede keus geweest, want door het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van Hannah, krijg je een heel ander beeld van Anne Frank.

Ik had altijd de associatie dat Anne Frank een heel braaf en lief meisje was. In de film komt ze verrassend genoeg heel anders naar voren. Eigenlijk vind ik Anne best wel gemeen en opdringerig overkomen. Anne is tenslotte een populair meisje en valt ook bij de jongens in de smaak. Hannah is hier nog veel minder mee bezig en speelt liever met een bal. Deze tegenstelling in karaktereigenschappen is wat de film bijzonder voor mij maakt.

De Tweede Wereldoorlog 

De film gaat uiteraard niet alleen over de vriendschap tussen Anne en Hannah, de Tweede Wereldoorlog speelt misschien wel de grootste rol. Met in het bijzonder kamp Bergen-Belsen, waar zowel Anne als Hannah zitten opgesloten. Hannah in een uitwisselingskamp, waar de omstandigheden ietsje beter zijn dan bij Anne. Zij zit in een deel van het kamp waar ze wordt uitgehongerd. 

Dan word ik me opeens heel bewust van het halflege zakje M&M’s dat naast me ligt. Ik stop met eten, want ik besef nu dat het niet echt een M&M-achtige film is.

Inleven

Doordat ik me op een bepaalde manier kan inleven in de meisjes, gaat het verhaal veel meer leven en pink ik wel een aantal traantjes weg. Dit is heel bijzonder, want ik huil nooit bij films, behalve bij de The Lion King. Als dat geen reden is om de film te gaan zien, weet ik het ook niet meer.

Lees ook
In de put door de pandemie