Bijna een jaar geleden was ik zeventien en stond ik aan de vooravond van het grote volwassen leven. Ik maakte me toen ziekelijk veel zorgen over achttien worden en alles wat daarbij komt kijken. Ik schreef er toen zelfs een blog over: 'Help, ik word volwassen!' Nu ik al sinds november officieel meerderjarig ben, zie ik in dat ik het helemaal mis had: het volwassen leven is behoorlijk saai. 

In het blog somde ik een heel lijstje op van dingen die ik vanaf mijn achttiende levensjaar moest zijn: verstandig, groot en vol zelfkennis. Dat waren allemaal eigenschappen waarvan ik toen niet dacht dat ik ze in me had, want voor mijn gevoel had ik de week ervoor nog mijn groep acht eindmusical gehad. Uiteindelijk bleek dat ik mezelf best onderschat had.

Cashen bij de overheid

Het is niet dat ik zo verstandig en 'groot' ben dat ik elke avond op een verantwoorde tijd naar bed ga (lang leve het internet). Maar ik ga wel gewoon naar school en werk; ik hou zelfs elke maand geld over! Verder piekerde ik me suf over rekeningen die mijn brievenbus zouden overspoelen. Dat was voordat ik erachter kwam dat je gratis geld van de overheid kan krijgen (scholierentoelage, zorgtoeslag etc.) omdat zij ook wel begrijpen dat niet elke net achttienjarige een sugar daddy of een denderende carrière heeft. Met al die extra centjes lukt het gewoon om alle noodzakelijke dingen te betalen en nog steeds uit te kunnen gaan van mijn eigen salaris. Dat doe ik nu namelijk bijna elk weekend, want nu kom ik toch overal binnen.

Drinken is niet spannend meer

Daarover gesproken: ik mag nu ook legaal alcohol halen bij de buurtsuper en in de kroeg. Een enorme verbetering ten opzichte van hoe dat een jaar geleden was, want toen moest ik nog een trukendoos aan smoesjes opengooien om überhaupt langs security te komen. Als je dan eenmaal binnen was en een shot wodka voor je had, was het alsof je een geheime heilige graal vasthield, waardoor je er ook extra van genoot. Toen ik opeens vier bier achterover kon slaan, was die charme er al vrij snel af en kwam de realiteit: elk weekend zuipen is bijna onbetaalbaar met een scholierenloontje. Daarom ga ik soms halverwege de avond toch maar weer over op good old cola. 

Niets te vertellen

Wat me eigenlijk nog het meeste teleurstelt, is het feit dat ik nog steeds weinig te vertellen heb in huis en daarbuiten. Ik sloot het blog van een jaar terug af met: 'Dan komt er opeens nóg een voordeel in mij op: ik hoef niet meer naar mijn ouders te luisteren!'. HAHAHAHA WAT EEN GOEDE GRAP. Nog steeds wordt mijn moeder kwaad op me als ik de was niet ophang of als te laat ben voor het eten. Doordat ik er daarnaast jong uitzie, word ik op straat ook nog steeds als een kind toegesproken als ik iets te hard over het asfalt sjees op mijn fiets. 

Eigenlijk heb ik me zorgen gemaakt over dingen waar ik totaal geen last van heb gehad. Ik denk dat ik bang was voor een verandering die zou gaan duren tot mijn dood, want volwassen zijn ben je na je achttiende voor altijd. Het grotemensenland bleek uiteindelijk geen pretpark met woeste en hoge achtbanen te zijn, maar meer een koud waterbad: schrikken van de nieuwe temperatuur, even op je tanden bijten en uiteindelijk tot je tachtigste ronddobberen op een plastic luchtbedje. Klinkt niet heel spannend en nee: dat is het ook niet, kan ik je vertellen.