"Jij daar, nummer zes! Noem je dat SLAAN? Je moet de bal niet ááien!", toetert mijn hockeytrainster me toe. Schuldbewust probeer ik het nog een keer, om vervolgens pardoes over de bal heen te meppen. Zuchtend roept de trainster (ik zal haar T. noemen) het team bij elkaar: het is preektijd. "Als jullie willen lanterfanten, moeten jullie maar trimhockey doen."

Dit is een milde afspiegeling van een dinsdagavondtraining. T. is een legende op de club vanwege haar 'bijzondere' aanpak, die wellicht voortkomt uit haar verleden als marinier of misschien is het gewoon haar aard (waarschijnlijk beide). Hoe dan ook, haar stemvolume, recht-door-zee mentaliteit en drilmethodes doen niet onder voor een volwaardig luitenant-admiraal. Het was dus even wennen toen ze middenin het jaar onze trainer, een 19-jarige jongen die meer bezig was met mijn teamgenoten versieren dan met hockey, verving.

Marinier versus hotte trainer

De serieuze hockeyers, waaronder ik, waren dolblij om eindelijk een trainer met inhoud te krijgen, na jarenlang gedeald te hebben met gemakzuchtige tienertrainers. De minder ambitieuze meiden dachten er echter anders over. Ze waren niet alleen hun hotte trainer kwijt, maar werden daarbovenop genadeloos afgeblaft door T. Elke week had ze een nieuw slachtoffer en ik moet zeggen, in het begin vond ik dat best vermakelijk. 

T. was de eerste trainer die ons goede tips gaf, de gedachte achter oefeningen uitlegde en ons tactieken bijbracht. Waar eerdere trainers vooral een leuk zakcentje wilden verdienen, probeerde T. ons daadwerkelijk te leren hockeyen (hoewel ze niet schroomde om te vertellen dat ze de bestbetaalde trainer van de club was). Toch merkte ik dat ik na een aantal weken minder enthousiast werd omdat de negatieve sfeer de overhand kreeg. De lol ging er al helemaal af toen ikzelf, of 'nummer zes', zoals T. me noemde, anderhalf uur lang denigrerende opmerkingen naar mijn hoofd kreeg geslingerd.

Nostalgische glimlach

Twee weken geleden had ik mijn laatste training….ooit. Ik heb namelijk besloten om te stoppen met hockey. Niet specifiek vanwege T., maar omdat ik de laatste jaren steeds minder plezier had in de trainingen. Eerst omdat ze niet serieus genoeg waren, daarna omdat ze té serieus waren geworden.

Ik kan terugkijken op twaalf prachtige hockeyseizoenen. Nu ik er wat verder vanaf sta, kijk ik anders tegen het afgelopen halfjaar aan. Ik moet zelfs bekennen dat als iemand het over T. heeft, ik een nostalgisch glimlach op mijn gezicht krijg.

In een toekomstvisioen zie ik mezelf verhalen vertellen aan mijn kinderen over die spannende kampioenswedstrijd of die keer dat we met het hele hockeyteam gingen kamperen. Maar bovenal natuurlijk: de verhalen over ex-marinier trainster T. Dat wás me toch een figuur…