Aan het begin van mijn puberteit was ik erg onzeker. In mijn jeugd kreeg ik veel racistische opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Toen ik op de middelbare school zat werd dat alleen maar meer. Daarnaast hielp het ook niet mee dat ik worstelde met de groepsdruk van de middelbare. Ik begon mezelf vragen te stellen als: 'Hoor ik er wel bij?', 'Wie zijn mijn vrienden?' en 'Wie zijn er populair?'.

Toen ik dacht mijn draai gevonden te hebben, werd mijn tevredenheid verwoest door twee 'vriendinnen'. Zij bestookten me met gemene berichten via Whatsapp. Mijn zelfvertrouwen werd met de grond gelijk gemaakt en zakte zelfs tot diep onder het vriespunt. Ik kon slechts zien wat ik fout deed, durfde niets meer te ondernemen en voelde me eenzaam.

Depressie

Gelukkig ontmoette ik andere slimme, gezellige meiden in de tweede klas. Ik begon wel steeds kritischer op mezelf te zijn, maar dat was meer gefocust op mijn schoolresultaten dan op hoe ik zelf was. Ik begon met het schrijven van liedjes en vond daarin mijn uitlaatklep. Alles liep op rolletjes.

Een jaar later liep niet alles meer vlekkeloos. Ik raakte gestresst door alle verplichtingen en de onzekerheden van vroeger speelden weer op. Weer kreeg ik het gevoel dat ik een buitenbeentje was, dat ik niet goed in de groep lag. Nog steeds riepen vreemden dagelijks racistische opmerkingen naar me. Nog steeds kon ik niet zo goed met ellende omgaan. Ik schreef mijn onbehagelijke gevoelens op in ellenlange documenten, maar ik praatte er met niemand over.

Ik belandde in een depressie.

Elke week huilen

In de vierde klas was mijn hoofd een plek vol stress, verdriet en pijn. Ik verloor een groot deel van mijn vrienden. Elke week zat ik te huilen bij mijn mentor en mijn therapeut.

De eerste avond dat ik live naar Spoken Word keek, bracht daar echter verandering in. Ik raakte verbluft door een speciaal gedicht: Keep It Lit. Een Britse woordkunstenaar sprak: This is for the kids in front of the bus, for the nerds, for the geeks and the loners. Keep it lit. Dat was een wake-up call. Mijn problemen zouden zich niet vanzelf oplossen, ik moest daar zèlf iets aan doen.  

Warm bad

Dus stortte ik me op spoken word, proza en poëzie. Langzaamaan kreeg ik weer controle over hoe ik dacht en wat ik deed, soms voelde ik me zelfs weer de opgewekte, enthousiaste Sandra die ik ooit was. Op aanraden van een vriendin solliciteerde ik bij Scholieren.com en werd bij de tweede poging aangenomen.

Ik belandde in een warm bad waar iedereen creatief, ambitieus en cultureel georiënteerd was. Het was erg fijn om in een groep te zitten waar je veel mee gemeen hebt. Daarnaast deed ik nog veel meer, zoals voetballen, zingen, werken en natuurlijk school. Ik merkte dat mijn tijd tussen mijn handen door glipte en ik de controle kwijtraakte. Ik wilde echter niet zoals veel jonge mensen ten onder gaan aan een burn-out.

Toch muziek

Ik schrapte veel uit mijn leven. Eerst sneuvelde het zangkoor, toen het voetballen en later mijn bijbaantjes. Ik zocht naar een activiteit die me energie zou geven, zodat ik weer zou opleven in plaats van uitgeput op de bank liggen. Het duurde even, maar ik kwam terug bij de basis: het schrijven van liedjes. Muziek bleek de sleutel tot mijn geluk.

Op achttienjarige leeftijd weet ik beter hoe ik met mijn emoties kan omgaan. De frustraties om racistische opmerkingen schrijf ik op in mijn teksten, mijn onzekerheden behoren tot het verleden en ik doe mijn best genoeg te ontspannen. Nu hoop ik te slagen voor mijn eindexamens, zodat ik na de zomer naar de universiteit kan gaan.

Een studie waar ik opnieuw begin, nieuwe mensen ontmoet en bouw aan een nieuw bestaan.