Dag lieve papa,

Weet je nog pap, vroeger? Toen zouden we gaan trouwen. ''Met wie ga jij trouwen later?'' vroeg jij dan. ''Met papa!'' riep ik. ''En wie is de liefste van de wereld?'' Papa natuurlijk. Nu, zo'n vijftien jaar later, zijn we nog steeds niet getrouwd. Want jij wilde toch niet scheiden van mama. De bitch.

Maar weet je dat nog, toen? We zouden samen gaan trouwen, en dan zouden we in een heel groot huis gaan wonen. Wat we verder met mama aan moesten wist ik ook niet, maar die mocht er ook wel bij. En grote broer Sander natuurlijk ook. Wij waren - en zijn - een eenheid, en een huwelijk zou ons ultiem verbinden.

Toch is dat idee veranderd. Jij bent immers zo'n veertig jaar ouder dan ik, en met je dochter trouwen is toch een beetje vreemd. Ook kwam ik erachter dat ik met Ryan Gosling, Leonardo DiCaprio of Channing Tatum kon gaan trouwen. Of, misschien nog wel makkelijker en beter: Een Echte Jongen.

Maar hier gebeurt iets geks: want wat is er met jouw positie gebeurd? Er zijn plots jongens van dezelfde leeftijd die papa's positie inpikken. Of beroemdheden. Meisjes van tegenwoordig willen ineens met de jongens van Mainstreet trouwen, of met Justin Bieber. En ook ik heb een periode gehad waarin ik dacht dat Matt Bomer wel in mijn league zat.

En dan 'gewone' jongens, pap: ik snap ze niet. Wanneer ben je leuk genoeg? Wanneer ben je mooi genoeg? Wanneer is het moment dat je kunt zeggen ''Jij bent de leukste van de wereld!'', tegen een jongen in plaats van tegen je vader? En dan nog, jongens kunnen je hart breken. Jij zal dat nooit doen, dat weet ik zeker.

Lieve papa, wil je nu – vijftien jaar later – weer met mij trouwen?