Vol goede moed en gezonde zenuwen stap ik in Brussel in de Eurostar naar Londen. Met een glansrijke toekomst in gedachten stappen mijn 80 kilo wegende koffer en ik uit bij King's Cross St. Pancras.

Mijn grote droom brengt me hierheen, maar die zal even later als een zeepbel uiteen spatten.

Na twee jaar dromen van de studie Fashion Journalism in Londen meld ik me in december 2011 eindelijk aan. Da's al een toelatingsronde op zich: ik moet een referentiebrief, personal statement, list of predicted grades en list of relevant work experience meesturen.

Tweede ronde

Vijf keer per dag kijk ik op de website of ik ben uitgenodigd. Na verloop van tijd stijgt dat aantal naar tien keer. In januari krijg ik een e-mail: yes, ik ben geselecteerd voor ronde twee, de assessment day. Weer een ronde verder volgt eventueel nog een persoonlijk gesprek.

Na aankomst bij het college kijk ik in het rond en zie ik allemaal mensen die net zo raar zijn als ik. De spanning is om te snijden en het snobisme hangt dodelijk in de lucht. We worden gedeporteerd naar een zaal waarin we op paarse stoelen plaats mogen nemen. Van die leuke, met een opklapbordje om op te schrijven.

Groot zwart gat

Dan begint waar ik voor kom: de schrijftoets. Nadenken, bijten op mijn pen, opschrijven. Inleveren en wachten op de uitslag die gevoelsmatig veel te lang op zich laat wachten. Eindelijk worden de namen van de geselecteerden opgehangen en... mijn naam staat er niet bij. Het lot duwt me in een groot zwart gat.

Vier keer doorzoek ik die vier blaadjes met kloppend hart op mijn voor- en achternaam. Maar nee, helaas. Mijn droom valt in duigen, mijn wereld stort in elkaar. Terwijl ik onthutst de trap afloop, voel ik hoe de bittere teleurstelling mijn lichaam overneemt.

Appeltje eitje

Achteraf gezien blijkt dat ik maar 3,5% kans had om uiteindelijk aangenomen te worden. Bovendien zijn bijna alle deelnemers Brits, en zorgt hun outstanding British vocabulary ervoor dat die schrijftoets appeltje eitje voor ze is.

Als ik zwak zou zijn, zou ik nu opgeven. Dan ga ik nu vijf dagen in mijn bed liggen huilen en mijn waardevolle bezittingen tegen de muur smijten. Maar ik ben niet zwak, juist verre van. Ik ben gefocust en vastberaden.

Bij gebrek aan beter

Ik wil niet in Nederland blijven, het land wat me creatief gezien niet stimuleert. Ik wil niet 'dan maar' overstappen naar een slimme maar o zo random studie sociologie of journalistiek bij gebrek aan beter. Ook al is dat nu wel het meest voor de hand liggende alternatief. Ik wil niet jarenlang in Nederland hard werken voor mijn geld om uiteindelijk pas over tig jaar een slimme zet te bedenken.

Doorzettingsvermogen zit in mijn bloed, en het laat mij niet in de steek. Hoe hartverscheurend chagrijnig ik ook ben, komt het omslagpunt dezelfde avond nog. Ik ga volgend jaar tóch naar Londen.

Perfect worden

Ik ga daar werken, mijn Engels verbeteren en net zo lang dat toelatingsexamen doen tot ik wél een keer word aangenomen. Ik ga perfect worden in alles wat ik doe en moet een wandelende mode-encyclopedie worden.

Mijn droom is niet in duigen gevallen, ik moet er alleen wat harder voor werken. Ik geef niet op, want het is juist tegenslag dat mij sterker maakt.