Beste Tweede Kamer, Beste GGZ, 

Zit ik dan, in een kille wachtruimte. Gekleurde stoelen om het een beetje gezellig te maken, beige muren en een koffiemachine in de hoek van de kamer. Bonzend hart, een hoofd vol angstige gedachten en trillende handen. Wie ga ik nu weer tegenover me krijgen? Wéér een nieuw gezicht en wéér mijn verhaal doen…

Je zou denken dat ik ondertussen wel gewend ben aan gesprekken met nieuwe hulpverleners. Althans, dat zou je wel mogen verwachten na zo’n 25 GGZ-professionals. En hoewel de angst bij dit soort gesprekken overheerst, was ik ook gewoon heel blij dat ik weer een stapje richting herstel had gezet. Ik had immers een half jaar op de wachtlijst gestaan. Zes maanden waarin ik me slechter en slechter ging voelen, terwijl ik eigenlijk zo graag beter wilde worden. Ik zou dit graag anders zien. Wilt u daar een steentje aan bijdragen?

Wachtlijsten

‘Gefeliciteerd, u woont in Nederland, hier hebben wij een ruim aanbod aan GGZ-instellingen! De keuze is reuze: wil u 20, 28 of liever 63 weken wachten?’ Nee, deze getallen zijn helaas niet overdreven. Schrijnend om te zien dat mensen die de wachttijd uitzitten, vervolgens doorverwezen worden om wéér op een wachtlijst te komen staan. Teleurstelling op teleurstelling.

Ik stond zelf dus eerst zo’n zes maanden op een van die wachtlijsten, voor een therapie die later helemaal niet passend bleek te zijn. Ondertussen heb ik acht maanden gewacht op een andere therapie, die vervolgens stil kwam te liggen door corona. Er leek maar geen eind te komen aan die wachtlijst, zeker omdat er ondertussen niet gecommuniceerd werd over de wachttijd. Dit zou ik graag anders zien. Mijn situatie voelde hierdoor erg uitzichtloos. Ik hoop dat er in de toekomst sneller hulp beschikbaar zal komen, ongeacht iemands problematiek. 

Diagnoses

Ik heb heel wat hulpverleners gezien in mijn leven. Hulpverleners die allemaal een andere kijk hadden op wat er wel niet mis met mij is. ‘Je bent altijd minstens een half uur te vroeg, omdat je anders stress krijgt?’ Bam, OCS. ‘Je gaat je problemen liever uit de weg?’ Bam, vermijdende persoonlijkheidsstoornis. En zo kan ik nog wel even doorgaan, ik ben inmiddels namelijk zo’n twaalf diagnoses verder. Ik zou niet eens weten wat er nou eigenlijk wel en niet klopt. Binnen therapie heeft het voor mij heel vaak gevoeld alsof ik een wandelend DSM-5-boek (wereldwijd classificatiesysteem voor psychische stoornissen, red.) was, in plaats van gewoon Naomi. En dat is rot. Iedereen wil denk ik gewoon als mens worden behandeld. U ook, toch?

Te complex en niet stabiel genoeg

Vaak hoor ik om mij heen dat mensen te horen krijgen dat ze ‘te complex’ zijn of ‘niet stabiel genoeg’. Hierdoor krijgen wij het gevoel dat het onze eigen schuld is dat we ons zo voelen. Ik heb zelf vaak gehoord dat ik niet stabiel genoeg was. We waren tot de conclusie gekomen dat ik traumabehandeling nodig had. Ik zou dat alleen niet aankunnen, volgens mijn behandelaar. Ik begon steeds meer te twijfelen aan mezelf, want ‘zij heeft er voor gestudeerd en zal dus vast gelijk hebben’. Zo begon ik mezelf steeds minder te vertrouwen.

Nu, heel wat traumaverwerkingsessies later bij een nieuwe behandelaar, heb ik kunnen laten zien dat ik het wél aankon. Makkelijk was het niet, maar toch ben ik er doorheen gekomen. Ik denk dat er gekeken moet worden naar de persoon achter al die labels. Er moet gekeken worden naar de klachten, maar vooral ook naar de krachten van iemand. Wij zijn nog zoveel meer dan classificaties en problemen. Aan het eind van de dag zijn wij allemaal mens, net als u. Ik hoop dat er meer aandacht geschonken gaat worden aan de problemen binnen de GGZ. In een ideale wereld zie ik een zorgsysteem voor me waarin geen wachttijden zijn en waar de ernst van iemands problematiek niet uitmaakt. Ik hoop dat u zich daar ook voor wil inzetten.

Met vriendelijke groet,

Een patiënt, maar vooral mens,

Naomi

Lees ook
Anorexia, bedankt