Helaas overkomt het iedereen bijna elke dag: kleine tegenslagen. Maar zodra iets niet gaat zoals jij dat wil, wie is daar dan schuldig aan? Zie jij jezelf als verantwoordelijke of ga je op zoek naar iets of iemand aan wie je de schuld kunt geven? Om heel eerlijk te zijn, kies ik zelf íets te vaak voor optie twee. Het is namelijk nóóit mijn schuld…

Het begint al ‘s ochtends vroeg. Met m'n ogen nog op slaapstand draai ik me vermoeid om, om een blik op mijn wekker te werpen. 'Verdomme, is het al zo laat? Is dat kloteding alweer niet afgegaan?' Met topspeed spring ik m’n bed uit met als doel om binnen 5 minuten op de fiets te zitten. Ik had niet zo hoeven haasten als die wekker wel gewoon was afgegaan.

Al racend vlieg ik over straat met als doel om nog op tijd te komen. Maar helaas zit het verkeer me tegen; het ene na het andere stoplicht springt op rood. Scheldend sta ik te wachten. Die vreselijke stoplichten ook altijd. Ik was wel op tijd gekomen als die stoplichten gewoon op groen hadden gestaan.

Huiswerk 'vergeten'

Eenmaal in de les aangekomen tover ik een los blaadje uit mn tas. 'Sorry mevrouw, ik had het huiswerk gemaakt, maar ik heb mijn schrift per ongeluk thuis laten liggen..' Eigenlijk zat m’n schrift gewoon in m'n tas, maar dat ik  pas bij opdracht 16 was, terwijl ik de opgaven t/m 48 af had moeten hebben, hoefde de docent niet te weten. Ik had het namelijk veel te druk met alle andere vakken. Ik had m'n huiswerk wel af gehad als al die andere docenten niet zoveel huiswerk hadden opgegeven.

Volgend uur: wiskunde. Deze les krijgen we de toets terug. Ik houd m'n hart vast terwijl de docent de toetsen uitdeelt. Ik had hard geleerd en zit te bidden voor een voldoende. Maar helaas: als een van de laatsten krijg ik m'n toets terug. Kut, een 4,8. Gelukkig is het niet helemaal mijn schuld, die leraar kan namelijk écht niet uitleggen. Ik had wél een voldoende gehaald als ik gewoon een fatsoenlijke docent zou hebben.

Honger

Na een zware schooldag kom ik uitgehongerd thuis. Tijdens mijn zoektocht naar eten trek ik alle kastjes open. Op een paar uitgedroogde, taaie koekjes na is de kast leeg. Chagrijnig prop ik de vieze koekjes in m’n mond. Ik had deze vieze koekjes niet hoeven eten als mijn ouders gewoon op tijd naar de supermarkt waren gegaan.

Of ik nou in bed lig, op de fiets zit of op school ben, tegenslagen zijn nóóit mijn schuld. Een avondje vroeg naar bed, zodat ik me de volgende ochtend niet verslaapt? Ho maar. Beter plannen, zodat ik wél genoeg tijd heb voor al m’n huiswerk? Dacht het niet. Zelf langs de supermarkt gaan, zodat er wél wat te eten in huis is? Nee, nee. Ik zei het toch: Ik kan er niks aan doen.