Bijna iedereen gebruikt tegenwoordig het woordje 'je' in plaats van 'men'. Jij waarschijnlijk ook, zonder dat je het doorhebt. Maar waarom eigenlijk? De meeste mensen willen er bepaalde dingen algemener mee maken, maar soms gebruiken ze het woord ook gewoon om hele saaie levensverhalen nét even een tikkeltje interessanter te maken. Alsof het iedereen overkomt.

Blijkbaar hebben we op 'n dag besloten dat 'men' te ouderwets is om te gebruiken, dus moesten we iets anders verzinnen. De oplossing: het woord 'je'. 

Huis-tuin-en-keukengedoe

Ik kan ervan genieten als men (hé, daar is-ie toch) hun persoonlijke levensproblemen en ergernisjes probeert te brengen alsof het iedereen overkomt. Zo van 'ja en dan raak je eerst je sleutels kwijt en dan moet je wachten op de monteur, weet je wel, en belt je oma op en dan heb je dus helemaal geen tijd meer om boodschappen te doen'. Hier is het huis-tuin-en-keukengedoe goed verpakt in een subtiele je-vorm, waardoor het dus lijkt alsof het een algemene situatie is, die mij ook zou kunnen overkomen. En dus kan tante Truus lekker verder babbelen.

Converseren met ouderen

Er is nog een dingetje met dat gekke kleine persoonlijk voornaamwoord. Ik probeer natuurlijk altijd een beleefde zeventienjarige te zijn, vooral in gezelschap van mensen die wat ouder zijn. Hoewel ik nog steeds pleit voor een combinatiewoord van 'je' en 'u', aarzel ik niet 'u' te zeggen als dat zo hoort. Alleen soms ben ik zo druk bezig met converseren ('want ja, als je 's ochtends je fietssleutel kwijt bent, moet je altijd zo haasten...') dat ik mijn verhaal in de algemene je-vorm begin te vertellen. Tot.. oeps. Ik zie mijn gesprekspartner iets minder sympathiek kijken dan daarvoor. Zouden ze wel begrijpen dat ik ze niet opeens met 'je' aanspreek en het heus niet onbeleefd bedoel, maar dat ik mijn levensperikelen op een verhulde manier aan het brengen ben?

Geen beleefdheidstwijfels

Weet je, het woordje 'men' mag dan wel ouderwets klinken, handig is het wel. Dan kunnen we ons alledaags gezeur over huis-tuin-en-keukengedoe weer brengen in de confronterende ik-vorm, zodat het ook echt klinkt als alledaags gezeur. Bovendien hebben we nooit meer beleefdheidstwijfels als we in het gezelschap van ouderen zijn. 

Geweldig toch? Ik weet zeker dat men hier heel blij mee zal zijn.