Aangezien ik in Groningen studeer en mijn ouders in de Randstad wonen, kunnen jullie je voorstellen dat ik veel moet treinen. Het zijn lange reizen.

In die reisjes gebeuren er altijd wel gekke dingen om me heen die de reis niet per se leuker maken, maar in ieder geval iets spannender dan het saaie zitten en wachten tot je aankomt.

En ik ga dus mooi niet zitten studeren in de trein, kom nou!

Daan stort zich voor Scholieren.com in het Groningse studentenleven. Via z'n columns hoopt 'ie jou te behoeden voor de fouten die hij nu met overgave begaat.

Vorige week bijvoorbeeld zat ik in de stiltecoupé van de trein. Ik was al enigszins chagrijnig omdat er werkzaamheden waren tussen Meppel en Zwolle en ik moest dus vanuit Zwolle de bus nemen naar Meppel, wat zou zorgen voor een extra 45 minuten reistijd. Overigens gebeurt dat vaker aangezien er tussen Meppel en Hoogeveen een gesticht zit, waar maar al te vaak iemand voor de trein springt.

Hiphopbeat

Maar goed, ik dwaal af. Ik zat dus rustig in die stiltecoupé te chillen met mijn muziekje in, niet te hard uiteraard, want we weten allemaal hoe storend het is om iemand naast je te hebben die zijn muziek veel te hard heeft staan. Ineens hoor ik toch naast mijn eigen muziekje een redelijke harde hiphopbeat.

Naast me zit een man van 50 zonder oortjes in, die is het in ieder geval niet. Ik kijk ongeveer 6 rijen verderop. De hele coupé zat vol, maar op dit bankje zat toch maar één jongeman van ik denk 16/17. Met een prachtige hiphop outfit zit de boy keihard zijn beats te luisteren, zodat ik 6 rijen verderop nog mee mag genieten.

Sociaal experiment

Ik zie de mensen om me heen net zo geïrriteerd kijken als dat ik doe. Vastbesloten om er zelf niets van te gaan zeggen, besloot ik tot een sociaal experimentje. Hoe lang zou het duren voordat iemand er iets van ging zeggen?

Nou lieve mensen, na 20 minuten geen enkele actie te hebben gehad, ben ik er zelf maar naartoe gelopen. Ik vroeg of hij zijn muziek wat zachter wilde zeggen, beleefd reageerde de jongen dat hij hem wat zachter zou zetten en dat deed hij.

Mevrouwtje

Tevreden liep ik naar mijn plek terug en de vrouw tegenover me gaf me een goedkeurende glimlach. Ik glimlachte wel beleefd terug maar dacht ondertussen bij mezelf: “Mevrouwtje, bent u nou zo bang voor de jeugd van tegenwoordig dat u niet eens meer tegen ze durft te praten? Dat slaat nergens op! We zijn zo slecht niet hoor. Als onze muziek hard staat en u zegt er iets over, dan zetten we hem gewoon zachter.”

Conclusie: blijf beleefd en zorg dat die domme volwassenen niet meer bang voor ons zijn, want blijkbaar (ook al slaat het nergens op) zijn ze dat.