Er zit me iets dwars. Het zit 'm in geschiedenis. Daar leren we over alle belangrijke helden uit de geschiedenis, weet je wel, Michiel de Ruyter. Willem van Oranje, bla bla bla. Deden revolutionaire dingen, waren superbelangrijk. Geloof ik wel. Heus.

Maar mijn geschiedenisboek vergeet iemand. Iemand die -in mijn ogen- minstens net zo belangrijk is als al die bebaarde luitjes. Roald Dahl.

Pieppiep, even bijpraten: Roald Dahl is de schrijver van Sjakie en de Chocoladefabriek, Matilda, De Heksen, De GVR en nog veel meer. Daar heb je wel iets van gelezen, toch? En kan je je nog herinneren wat dat lezen met je deed? Begon je huid te tintelen en ontploften er kleine confettikanonnen in je hersenpan?

Ik heb dat wel. Vanaf het moment dat ik op school letters leerde omzetten in woorden, heb ik Dahls boeken niet meer neergelegd. Ik verslind ze. Als een groot, hongerig boekenmonster met een lintwormkolonie in zijn maag.

Wat zijn boeken zo heerlijk maakt, is dat er werkelijk alles in mogelijk is. Zijn boeken zijn zo buitensporig fantasierijk. Neem bijvoorbeeld De Reuzenperzik. De ouders van hoofdpersoon James kwamen om toen een ontsnapte neushoorn ze opat. Hij leeft een soort Assepoesterleven bij twee rottantes, totdat hij van ze wegvliegt in een megaperzik. Samen met lifesize gezellige insectenvriendjes. Mm. Aha. Klinkt als iets wat zelfs als LSD-hallucinatie nog te vreemd voor woorden zou zijn.

Als ik uit alle levende en dode mensen ooit één persoon mocht kiezen om eens een kop thee mee te drinken, zou dat Roald Dahl zijn. Puur om te ontdekken wat er omgaat in zijn briljante hoofd. Hij is alleen al 23 jaar dood. Helaas. Dus moest ik wat anders verzinnen.

Ik besloot mijn rugzak te pakken en in mijn eentje naar Engeland te vliegen, om daar stage te lopen in het Roald Dahl Museum and Storycentre. Dat heerlijke, superkleurrijke museum staat in Great Missenden, waar Dahl gewoond heeft en al zijn boeken heeft geschreven.

Die twee weken waren geweldig. Ik heb allerlei handgeschreven brieven van Dahl gelezen en de eerste versies van zijn boeken (waar bijvoorbeeld lieve Matilda een onuitstaanbaar kutkind is en mevrouw Bulstronk een schat). Ik heb schattige fanmail gelezen. Lucy van zes schrijft kriebelig: 'Please write some more!!!!'. Ik heb de verfilmingen van zijn boeken gezien en Matilda the Musical op West End.

Aan het einde van een woelige week zit ik in het gras voor zijn graf. Het ligt bezaaid met bloemen en brieven. Eén ding is me wel duidelijk. Je hoeft geen Vader des Vaderlands te zijn of op de zee piraten af te schieten om een held te zijn. Als jij verhalen verzint waar kinderen (en volwassenen!) wereldwijd zó ontzettend van genieten, heb je net zoveel positieve invloed op onze levens als Willem en Michiel. Dan ben je ook een held. En verdien je een heel hoofdstuk in mijn geschiedenisboek.

Zo vlakbij zijn graf voel ik me heel blij. Dichter bij de meesterschrijver kan ik niet komen. Zou hij me kunnen horen? Vast wel. Vanuit de grond, of indirect met een onzichtbaar lijntje naar het hiernamaals. "Bedankt," zeg ik zacht. "Bedankt dat je bestond."