Mijn moeder wordt compleet gestoord van de totale bende in mijn kamer. Uit pure wanhoop probeert ze een wandelpad door mijn kamer tussen de hoge stapels zooi vrij te maken en vindt dan een uit de Cosmopolitan gescheurd artikel ‘Orde in de Chaos; klaar al je klusjes in 18 minuten’.

Mijn moeder heeft me in tijden niet zo hard uitgelachen.

Slechte gewoontes: iedereen heeft ze en ze zijn er in soorten en maten. Ze kunnen ze zich ook ontwikkelen. Sommige slechte gewoontes leer je af, andere muteren van de status “voornamelijk vervelend voor mezelf” naar “anderen tot wanhoop drijvend.” Mijn ietwat beperkte opruimcapaciteiten muteert dus die kant op.

Ik heb bijvoorbeeld de gewoonte om artikelen uit tijdschriften en kranten uit te scheuren, als ik denk dat ik daar later nog iets mee wil. Of als ze nog ’s van pas kunnen komen. Dat, gecombineerd met mijn gewoonte om dingen niet op te ruimen of eens weg te gooien, leidt tot momenten zoals hierboven beschreven.

M’n moeder had het volste recht me uit te lachen, ik ontken niets. Maar gênant was het wel. Vooral omdat ze het vervolgens ook mijn oma over de telefoon vertelde.

Dus ik geef het een week voordat de hele familie het weet.

Kan ik best hebben. Maar ik vrees de toekomst. Over een jaartje ga ik op kamers en ik heb alvast het noodnummer voor de lawinereddingsdienst als sneltoets in mijn mobiel gezet. Voor de zekerheid. Wie nog tips en ideeën heeft, ze zijn welkom. En mocht het fout gaan, het was leuk jullie gekend te hebben.