Je kent hem misschien niet, maar Ruben (17, 5-havo) heeft een titel die niet zomaar uit de lucht komt vallen. Hij mag zich de beste mannelijke amateurscheidsrechter van het jaar noemen. Het is voor de tweede keer dat deze verkiezing is georganiseerd door de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond (KNVB).

"Ik was heel verrast dat ik had gewonnen", vertelt Ruben. Lachend vervolgt hij: "Ik kreeg ook vrij weinig mee van wat er daarna om me heen gebeurde, ik kon het nog niet helemaal geloven. De andere kandidaten hadden ook goede verhalen, dus ik dacht absoluut niet dat ik een van de beste was. Laat staan de winnaar. Maar de beker met mijn naam erop bewees het tegendeel."

Druk op de schouders

Sinds zijn vierde is Ruben al in de weer met fluitjes en voetballen. "Ik wilde altijd al scheids worden. Die kans kreeg ik toen ik de wedstrijden van mijn twee jaar jongere broertje mocht fluiten. Sindsdien ben ik snel opgeklommen, van kleine velden naar fluiten bij wedstrijden voor de KNVB." Ruben is ook als voetballer op het veld te vinden bij zijn dorpsvereniging, maar zijn hart gaat toch uit naar het fluiten. "Voetballen is hartstikke leuk, twee keer per week trainen en zo, maar fluiten is voor mij echt een grotere uitdaging."

Het fluiten van een potje voetbal is namelijk niet zo makkelijk als het lijkt, zegt Ruben: "Je hebt vooral mega veel plezier, maar er ligt ook een druk op je schouders. Je staat daar dan, in je uppie, tegenover 22 man die je de schuld willen geven als iets misgaat. Bij belangrijke wedstrijden, zoals kampioens- en bekerwedstrijden, is die druk nog intenser. In een reguliere wedstrijd kan een foutje nog wel door de beugel, er komen toch nog genoeg wedstrijden aan. Maar bij een kampioenswedstrijd moet je echt scherp zijn, want één fout kan alles veranderen. Dus ja, er zit veel druk op, maar dat maakt het ook super leuk."

Fouten

En als je dan een foutje maakt, oh boy, dan weet je dat er gedoe ontstaat. "Het gebeurt niet elke dag, maar soms zit je echt een tijdje te kniezen over een fout", vertelt Ruben. "Ik heb wel eens nachten liggen piekeren over een beslissing, denkend van: shit man, dat had ik anders moeten doen. Na een wedstrijd bij mijn eigen voetbalclub voor de winterstop vorig jaar, bijvoorbeeld. Ik zag in de eerste helft de ernst van een overtreding over het hoofd. Gele kaart gegeven, maar het had duidelijk een rode moeten zijn. Ik toonde dus de verkeerde kaart. Daar sta je dan, helemaal alleen, met schreeuwend publiek en boze spelers. Zoiets voelt behoorlijk intimiderend en je moet soms echt je mannetje staan, vooral als spelers gaan schreeuwen en schelden."

Naast dit schreeuwen en schelden komt kritiek sowieso veel voor, volgens Ruben. "Een specifiek moment dat me altijd is bijgebleven, is een bekerwedstrijd van vorig seizoen, waar ik als assistent-scheidsrechter was. De trainers en ouders waren boos, vooral over het wisselbeleid van een speler. Zo boos zelfs dat ze ons achterna liepen tot aan de kleedkamers aan toe. Dat soort situaties zijn erg vervelend, maar je kan er helaas weinig aan doen. Een wijze les die ik heb geleerd, is dat je met ouders sowieso niet in discussie moet willen gaan; die denken toch altijd gelijk te hebben."

'Niet te serieus'

Toch heeft iedereen leerpunten, en Ruben leert met name veel van professioneel scheidsrechter Bas Nijhuis. Vooral zijn manier van communiceren, is wat Ruben inspireert: "Hij trekt niet te snel kaarten, legt alles goed uit en praat rustig. Als ik uiteindelijk zo'n scheidsrechter zou kunnen worden, zou ik daar zeker blij mee zijn." Toch is dat nu al hoe Ruben het zelf vaak aanpakt, zegt hij: "Mijn doel is om de sfeer tijdens de wedstrijden luchtig te houden. Af en toe een grapje, niet altijd bloedserieus zijn; ik denk ook dat dat is wat de jury heeft overtuigd", deelt hij trots.

En of hij volgend jaar opnieuw deze prijs kan verwachten? Ruben betwijfelt het. "Ik ga mezelf niet opnieuw nomineren. Ik heb dit jaar al gewonnen en gun het een ander om ook te winnen."

Dit wil je ook lezen:

Wat het voetbal van andere sporten kan leren