Hindoes: je ziet ze wel eens op televisie met grote, kleurrijke feesten, heilige koeien of beelden van ontelbare goden. Verder weten we er eigenlijk niet zo heel veel over. In Nederland zijn er echter ook ongeveer 215.000 aanhangers van het geloof, waaronder de 17-jarige Joyce. Maar wat betekent het geloof nou precies? En hoe is het om in een omgeving te wonen waar het helemaal niet gebruikelijk is om in meer dan één god te geloven?

In de reli-reeks spreken we verschillende jongeren over hun geloof en de cultuur die daarbij hoort. Ditmaal de hindoestaanse Joyce. 

Met de handen eten

Als je Joyce zou kennen van school, zou je niet zo gauw aan haar zien dat ze gelovig is. Maar wie vaker bij haar thuis komt, ziet wel degelijk dat het een rol speelt in haar leven. “We hebben bijna altijd familie over de vloer en er zijn bepaalde rangen binnen de familie. De ouderen hoor je met respect te behandelen, en groet je dus ook anders dan wanneer je een leeftijdsgenoot zou begroeten.” De vrouwen helpen elkaar met eten en de mannen… die doen eigenlijk niet zo veel, vertelt Joyce.

Eten doet ze met haar rechterhand, want de linker is onrein. “Als er vrienden over de vloer komen, is het altijd een grote bende, maar ze vinden het heel leuk dat ze met hun handen mogen eten.” Eigenlijk mag ze ook geen vlees eten, maar daar doen ze thuis niet zo moeilijk over. Haar moeder zegt dan: "Zou je, als er alleen nog maar dieren te eten waren, verhongeren voor je geloof? En dat vind ik dan ook wel een beetje cru.”

Eigen positie in geloof

Er zijn in Nederland twee hoofdstromingen van het hindoeïsme aanwezig. Joyce en haar familie zijn aanhangers van een minder strenge stroming. “We eten dus wel vlees, maar brengen geen offers en geloven ook eigenlijk niet heel letterlijk in de goden. We geloven meer in hun bedoelingen en de kracht van de natuur.” Ook is deze stroming tegen het kastenstelsel en kent het veel westerse invloeden.

Tussen hemel en aarde is er wel meer dan bekend is, denkt Joyce. “Wat er is, weet ik niet precies. Mijn oma heeft wel eens een droom gehad dat mijn overleden tante werd herboren als baby, en daar put ze veel kracht uit. Ik denk echter niet dat het zo makkelijk zit dat je opnieuw geboren wordt op basis van hoe goed je bent geweest als mens.”

Omgeving

De vader van Joyce is Nederlands en atheïstisch. “Soms bidt hij wel eens mee met ons in moeilijke tijden.” Dat is voor haar Hindoestaanse moeder geen punt, net als dat het voor Joyce geen probleem is dat haar vriend ongelovig is. “Hij zou wel een uitgebreide hindoestaanse bruiloft met me willen vieren. Maar dat zien we allemaal nog wel.”

Mensen die niet zo veel van het geloof af weten, noemen haar nog wel eens ‘stippie’. “Dat verwijst natuurlijk naar zo’n stip op je voorhoofd. Wat ze dan niet weten, is dat dat alleen bij rituelen gedragen wordt. Maar dat neem ik ze niet kwalijk.”

Gelukkig

Wat Joyce wil meegeven over geloof is dat het belangrijk is om altijd te doen wat goed voelt voor jezelf. “Je hoeft je niet te verantwoorden. Als anderen het willen begrijpen, moeten ze maar interesse tonen. Maar laat je niet tegenhouden door wat er gezegd wordt, daar word je zelf ook niet gelukkiger van.”