Vroeger dacht ik altijd dat poëzie over de dood of over de liefde ging, niet te begrijpen was en werd geschreven door, nou ja, uh, oude, bebaarde, depressieve, alcoholistische mannen van een jaar of vijfenzestig.

Tot... mijn familieleden besloten me op mijn verjaardag te overspoelen met dichtbundels, die lang niet allemaal duister en diepzinnig waren. Dat opende deuren, want poëzie bleek leuk!

Zo kreeg ik bijvoorbeeld een dichtbundel van Toon Tellegen. Dit is een schrijver waar ik in het algemeen in mijn kleine mensenleven nooit over uitgepraat raak, maar die dus ook bleek te dichten. Ik dacht: "Neh, snap ik toch niet." Maar toch ben ik zijn dichtbundel gaan lezen en wat bleek: ik snapte het wel, een beetje. En bovendien: ik werd er heel vrolijk van.

Neem nu bijvoorbeeld dit gedicht, uit de bundel 'Daar zijn woorden voor':

Ik droomde een gedicht over achteruitvliegen / ik vloog achteruit en iemand zei: / (zij die in mijn dromen haar naam niet noemt): / dat kan niet, een vliegtuig vliegt niet achteruit. / ik zei: ik ben geen vliegtuig. /
Nee, zei zij, met vreemde woede, het is voorgoed / onmogelijk. / En verder vloog ik, achteruit, /met brede, lange slagen.

Toen ik dit gedicht las (in het vliegtuig) gingen mijn mondhoeken als vanzelf omhoog, daar kon ik niets aan doen.

Andere aanraders: Remco Campert, Nico Dijkshoorn, en nog veel meer dichters, waarvan ik de gedichten nog hoor galmen in mijn hoofd maar de namen al lang weer ben vergeten.

Remco Campert - Sommige poëzie
Uit 'Mijn levens liederen'

Sommige poëzie
is met een klein mondje
nog kleinere dingen zeggen

erwtjes blazen naar de zon

net als een kleintje koffie
als je omkomt van de dorst

Nico Dijkshoorn:

De Facebookdichter

Voor wie Toon Tellegen iets te diepzinnig vindt, zijn er de Facebookdichters, waarover ik laatst nog las dat ze een heuse literatuurstroming aan het worden zijn.

Toch vind ik eigenlijk maar één zo'n dichter op Facebook echt goed, dat is Dagelijkse Dichtjes, waar ik ook al eens een paar gedichtjes van uitdeelde. Wat deze gedichten fijn maakt om te lezen is dat ze 1.) niet te wollig geschreven zijn, en 2.) vaak heel herkenbaar zijn, en 3.) humor bevatten.Poetryslam
Wie niet van letters lezen houdt, kan tegenwoordig trouwens ook naar poëzie luisteren. En nee, dan niet alleen bij saaie voordrachten van bibliothecaresses of oude, vieze mannetjes. Een nog niet zo heel oud genre is namelijk de Poetry Slam, waarbij (vaak jonge) dichters hun (ritmische) gedichten vurig voordragen. Dit kan verschillen van een soort rap tot een eenmanstoneelspel tot een mysterieuze langzame voordracht. Bij de Poetry Slam wordt de poëzie tot een spannende wedstrijd gemaakt, in kampioenschappen met applausmetingen, battles met juryleden en cijfers.

Hoewel je hierboven nu kunt kijken naar een filmpje van zo'n NK Poetry Slam, raad ik iedereen aan om eens naar zo'n kampioenschap toe te gaan. Net als concerten, voetbalwedstrijden, toneelstukken, musicals: het gaat om de ervaring. Bovendien is zo'n Poetry Slam-wedstrijd superinspirerend: alle woordvervormsels die je hoort en nagalmen in je oren, brengen de gedichten die je leest nog dichter bij je bewustzijn, omdat je gewend raakt aan het ritme.

Doodspoëzie

En terwijl je op al deze manieren, met nog veel meer dichters en gedichten en dichtvormen de poëzie ontdekt, zou het zomaar eens kunnen dat je langzaamaan zelfs de 'doodspoëzie over een regenachtige dag in november' (zoals een klasgenoot van mij het eens noemde) kunt waarderen.

Want, niet verder vertellen, die lees ik nu ook, en ik vind het leuk. Al heb ik dan nog wel een tip: begin niet bij de Nederlandse literatuur. Neem bijvoorbeeld A Thing Of Beauty, dat is een overzicht van de wereldpoëzie waarin alle originelen en vertalingen staan van de belangrijkste gedichten. Niet dat je hier genoeg aan hebt om de hele wereldpoëzie te begrijpen, nee dat zeker niet. Maar het is fijn om niet alleen maar de Groten Der Nederlandse Literatuur te lezen, want - laatste tip: - die kunnen soms (sorry!) onherroepelijk saai zijn.