Het is tegenwoordig weer helemaal in om je hele lichaam vol te laten tatoeëren. Veel jongeren hebben een mooie afbeelding of diepzinnige tekst op hun lichaam laten zetten. Ik ben er al een tijdje van overtuigd dat ook ik een tattoo wil. Sterker nog, ik heb al precies bedacht hoe en wat ik hebben wil. Er is alleen één klein probleempje: de naald.

De afgelopen maanden had ik duizenden ideeën, maakte ik honderden schetsen en fantaseerde ik zo ongeveer elke seconde over een mooie inkttekening op mijn arm. Want wat zou het tof zijn als ik een tattoo zou hebben! Ik zag al helemaal voor me hoe ik trots als een pauw de tattooshop uit zou lopen met mijn nieuwe pronkstuk. 

Er is alleen één probleempje dat mijn tattoo-avontuur een beetje lastig maakt: ik ben bang voor naalden. Ik ben niet zo bang uitgevallen, maar naalden zijn toch echt wel de engste dingen ter wereld.

Moeders preek

En dat is niet het enige probleem. Mijn ouders zullen ook niet zo'n fan zijn van het idee van een met inkt gedecoreerde dochter. Mijn moeder valt bijna flauw als ik haar een ontwerp laat zien, ook al wil ik slechts een klein zonnetje op de zijkant van mijn pols laten zetten. Na de argumenten 'het is mijn lichaam' en 'ik bepaal er zelf over' krijg ik een enorme preek over normen, waarden en opvoeding. 

Koppig als ik ben, luister ik natuurlijk niet naar mijn ouders. Maar zelfs dan loopt mijn avontuur al snel stuk. De eerste paar minuten in de tattooshop brengen nog wel een yolo-gevoel teweeg, maar in zo'n winkel word ik toch al snel geconfronteerd met realiteit.

Horrorverhaal

"Nog effe wachten meis. Ik ben bijna klaar met mijn vorige klant, dan kom ik naar jou toe," zegt de Amsterdamse tattoo-man (want in een tattoo-shop hoort een ruige, Amsterdamse vent). Hij wijst op een vrouw die nonchalant knikt en rustig de naalden bestudeert. Na een paar minuten hoor ik echter een vreselijk gekrijs achter het gordijn vandaan komen. Het gejammer gaat voor mijn gevoel minutenlang door. Als het gepiep ineens stopt, komt de tattoo-man achter het gordijn vandaan. "Haal jij effe wat water voor me, meis. Er is er weer eens een flauwgevallen."

Flauwgevallen? Pardon? Trillend geef ik hem een glaasje water aan. Zometeen ben ik aan de beurt.. Ik vind die naald al een eng idee en nu is die stoere mevrouw ook nog eens flauwgevallen.. Wit weggetrokken ga ik weer op m'n stoeltje zitten. Dit begint steeds meer op een horrorverhaal te lijken.

Glanzende tattoo

Als het tijd is om zelf ook achter het gordijntje plaats te nemen, spreek ik mezelf de moed in. 'Ik wilde dit zo graag, nu ga ik me niet laten bang maken!'  Zodra ik de naald zie, voel ik een golf van misselijkheid opkomen. Met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel laat ik mijn ontwerp zien en wijs ik de plek aan waar ik die stomme tattoo hebben wil.

Even later loop ik toch zo trots als een pauw de tattoo-shop uit. Ik shine net zo mooi als mijn prachtig glanzende tattoo. Ik ben apetrots. Wat zal iedereen me stoer vinden! Tevreden kijk ik naar het zonnetje op mijn pols. Niemand hoeft toch te weten dat het een plaktatoeage is.