Een unicum voor mij: sinds 2016 heb ik een sportschoolabonnement. Als je naar rechts kijkt, zie je in mijn bio staan dat ik dat soort gebouwen liever vermijd. Maar omdat mijn zorgverzekering een deel vergoedt en ik pas in maart het abonnement hoef te betalen, ben ik er toch maar voor gegaan.

De reden dat ik een sportschool liever vermijd zijn niet alleen de vunzige oude mannetjes bij de douches, het bezwete bankje van een fitnessapparaat of de onherbergzame stank van m'n medesporters. Nee. De voornaamste reden is dat ik onzeker ben, erg onzeker. 

Op het moment ben ik een zak met botten, met een BMI dat aangeeft dat ik ondergewicht heb. Ruimte om genoeg te vreten toch? Inderdaad, ik eet de hele dag door maar al jaren lukt het me niet om aan te komen. Naast het ontbreken van echte spiermassa, mis ik ook voldoende beweging. Voldoende beweging zou ervoor moeten zorgen dat ik aankom. Maar ik heb altijd in een vicieuze cirkel gezeten: ik wil naar een sportschool om proberen aan te komen, maar omdat ik onzeker ben durf ik niet te gaan. Tot dit jaar.

Eerste bezoek

Direct na m'n schoolexamen literatuur bezoek ik de sportschool. Aan de ene kant sta ik te popelen om te beginnen, aan de andere kant weet ik niet wat er achter de deur op me wacht. Het is immers vrijdagmiddag twee uur, zo druk zal het toch niet zijn? Binnen word ik vriendelijk begroet door de receptioniste die nog 'ns haarfijn uitlegt hoe het hier werkt. Na haar uitleg ga ik op zoek naar de kleedkamers.

De kleedkamer is niet meer dan een open ruimte zonder enige privacy. Er is één doucheruimte, maar die ziet er niet echt uitnodigend uit. Intussen staat er een schoonmaakvrouwtje rustig stof te zuigen. Omkleden met haar in de buurt durf ik niet, dus ik heb rustig gewacht totdat zij de ruimte verlaat. 

Sportruimte

Eenmaal omgekleed betreed ik de sportruimte. Bij de fietsen en de hardloopbanden is bijna niemand, verderop bij het fitnessapparatuur zijn maar één of twee mensen. Zo erg lijkt het niet. Maar dan om de hoek, bij de krachttrainingen staat een groepje jonge en flink gespierde mannen met hun vriendinnen. M'n zelfvertrouwen zinkt me in de sportschoenen. Ik voel de intimiderende blikken branden terwijl ik daar middenin de ruimte sta. Snel ga ik de hoek weer om, om de hardloopband maar eerst uit te proberen. 

Na een tijdje heb ik weer wat zelfvertrouwen gewonnen en zet ik mijn ontdekkingstocht voort bij andere soorten apparatuur. Dat gaat goed, tot aan het einde van m'n trainingssessie, als een van de jongens met zijn vriendin het apparaat naast me begint te gebruiken. Terwijl ik twintig kilo aan het 'arm curlen' ben, doet hij rustig ruim het dubbele. Z'n kauwgomkauwende aanhangsel kijkt mij ondertussen neerbuigend aan. De zenuwen krijgen de overhand en ik loop weg naar een ander apparaat. De fiets, dat doe ik toch al wel elke dag. 

Gewoon doen

Met een tweezijdig gevoel verlaat ik het pand. Enerzijds was ik blij dat ik voor het eerst naar de sportschool ben geweest, anderzijds heeft het m'n zekerheid niet veel goeds gedaan. Misschien groeit dat wel als ik gewoon blijf gaan, immers ben ik die €200 toch kwijt. Ik heb wel voor grotere uitdagingen gestaan en ik ga me niet nog 'ns laten intimideren door zo'n trut van een kauwgomkauwer. Gewoon doen Wayne, je kunt het.